2 กรกฎาคม 2546 19:42 น.
บุรุษแห่งกาฬ
เพชฌฆาตปาดมือถือมีดแน่น...
ไม่เคืองแค้น....กับใครไยสั่งฆ่า....
นับพันครั้งไม่เคยหลั่งน้ำตา...
แต่ถึงคราอาลัยไยทรมาน....
กี่คมดาบซาบซ่านปานลมพัด...
สองมือมัดมิอาจเอ่ยถ้อยสงสาร...
เลือดกระฉูดเชือดเฉือนเกลื่อนดินดาน....
ใจกลับด้านชินชาไม่ปรานี...
คราวต้องหม่นจนใจไม่อาจพูด...
อยากพิสูจน์ความรักที่สุขี...
กลับต้องช้ำย้ำจิตเจ็บฤดี....
แผลฝังแนบชีวีมิอาจเลือน...
อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ดังที่คิด....
แต่ถูกตัดความเป็นมิตรพูดเชือดเฉือน...
แม้เวลาผ่านมานานนับเดือน...
ไม่เคยเลือนภาพคนดีที่จากไป....
เพชฌฆาตไร้สามารถเพราะขาดรัก...
อุปสรรคมักพบจบจนได้...
จะมีใครบ้างไหมที่เข้าใจ...
เป็นกำแพงช่วยให้ใจกล้าแกร่ง....
สองมือเคยคิดฆ่าชีวาเจ้า...
แต่รู้ว่าปวดร้าวเศร้าไม่เข้มแข็ง....
ความรู้สึกที่มียิ่งอ่อนแรง...
ความปวดร้าวทิ่มแทงแย้งในใจ...
กี่ศพเล่าเราพรากจากคนรัก...
เป็นเพราะหนักในหน้าที่อันยิ่งใหญ่...
หัวใจเคยแกร่งกล้าท้าทายใคร....
แต่ตอนนี้หัวใจกลับจำนน....
สุดที่รักจักกลับมาหาได้ไหม...
โปรดเถิดใจอย่าเพิ่งคิดสับสน....
ยังรออยู่รอเธอกลับในบัดดน....
จะเป็นคนปกป้องคุ้มครองเธอ....
2 กรกฎาคม 2546 19:40 น.
บุรุษแห่งกาฬ
โดน...
บุรุษแห่งกาฬ
โดน...ที่ใจจะโทษใครได้...
โดน...เท่าไร...ีใครเขาห่วงหา...
โดน...เต็มเต็ม..กี่ครั้งักกี่ครา...
โดน...จนชินและชา...ไม่ว่ากัน...
เหมือนเป็นไก่รองบ่อน...ค่อนไปโน่น
เหมือนกับโดนมีดกรีดกลางใจฉัน...
เหมือนกับเป็นส่วนเกินไม่สำคัญ...
เหมือนกับเขาคนนั้นมั่นจริงใจ...
อยากให้เธอมา...โดน...แบบฉันบ้าง...
คงจะสร่าง...จากฝันวันหม่นไหม้...
อยากให้โดน...ให้โดน...สาแก่ใจ...
คนอะไรใจง่ายไม่จริงจัง...
ฉันทนเจ็บ...ทนไหว...ไม่กลัวหรอก...
เธอคงช็อกเมื่อไม่เป็นดังหวัง...
ถึงคิดชั่วแค่เพียงไม่กี่ครั้ง...
แต่ก็๋ยังรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง...
มันโดนใจบ้างไหม เธอรักฉันบ้างไหม...
สิ่งที่ได้เหลือไว้แต่ความแห้งแล้ง....
ความรักจากเธอทำให้แกร่ง...
สร้างกำแพงกั้นใจไม่อ่อนแอ...
เมื่อเธอเจ็บฉันพลอยห่วงอย่างหนัก...
ถึงเลิกรักแต่ใจคอยแยแส...
กลับมาเถิดคนดีแม้จะแพ้...
รอดวงแดซับน้ำตามาช้านาน...
หน้าส่วนตัว
1222
