25 มิถุนายน 2546 17:13 น.
บุรุษแห่งกาฬ
ลาแล้วลา...ลาก่อนจำจรจาก
เพียงเพราะความทุกข์ยากลำบากหนอ
ทุกค่ำคืนยืนสั่นหวั่นใจรอ
พูดตัดพ้อโชคชะตาพาช้ำใจ
รูปก็ชั่วตัวก็ดำระกำจิต
ทั้งความคิดโสมมนิยมไหม
ความมืดมิดหม่นหมองครอบครองใจ
อำนาจใหญ่ในหมู่โจรคนเหลือเดน
แกว่งมีดฆ่าว่าตามหลังไม่ยั้งจิต
ปมด้อยคอยสะกิดผิดไม่เห็น
เพียงสะใจทำได้ไม่ยากเย็น
เป็นเครื่องเล่นระบายคลายกังวล
กฎหมายคืออำนาจปรารถนา
บทอาญาวาจาสิทธิ์เนรมิตรผล
เพียงคัดค้านคอขาดในบัดดล
เป็นเศษคนเดรัจฉานสันดานเลว
ลาแล้วลา...ลาโลกแห่งความมืด
ช่างผะอืดผะอมดุจจมเหว
มีดเชือดคอรอเวลาลบความเลว
แล้วจุดเปลวอัคคีพลีชีวัน
กว่าจะคิดจิตซึ้งถึงความชั่ว
หลงเมามัวอำนาจไม่คาดฝัน
ถึงเวลาคราใช้กรรมที่ทำมัน
ตายเยี่ยงสัตว์โดนห้ำหั่นหวั่นวิญญาณ์
รู้จักใช้ชีวิตให้คุ้มเถิด
แล้วจะเกิดความสุขสมปรารถนา
ทำดีไว้ให้โลกเลื่องลือชา
ดีกว่ามาคิดได้เมื่อสายเกิน
10 มิถุนายน 2546 22:39 น.
บุรุษแห่งกาฬ
ฉันมาทวงความฝัน...
ทุกคืนวันจะไขว่คว้า...
ฝันนั้นอยู่ไกลตา...
ไม่คิดทิ้งแม้ห่างไกล...
ฝันหวานวันข้างหน้า...
ชื่นชีวาน่าหลงใหล...
กวีจรรโลงใจ....
ให้แทนใจที่มั่นคง
ทุกที่ที่มีรัก....
สุขใจนักชักลุ่มหลง...
ไม่ใช่นักกลอนตัวยง...
แต่เป็นคนมีศรัทธา...
ฉันจะไปให้ถึง...
สักวันหนึ่งสมปรารถนา....
ทุกคนที่รู้ค่า...
จะได้รับสุขตอบแทน...
ฉันเป็นแค่คนหนึ่ง...
ที่ซาบซึ้งและหวงแหน...
บทกลอนทั่วทุกแดน...
คอยสนใจอ่านเรื่อยมา...
ความฝันอันยิ่งใหญ่...
ที่หัวใจคอยโหยหา...
คือการที่ได้มา...
ซึ่งความสุขของทุกคน...
บทกลอนไม่ซาบซ่า...
หากแต่ว่าแฝงสุขล้น...
ขอเพียงแค่ทุกคน...
เป็นแรงใจให้สักที...
แม้ห่างใจยังคิด...
ขอฝากจิต ณ ที่นี้...
ส่งถ้อยร้อยกวี...
จารึกไว้จนวันตาย...
กวีถ่ายทอดรัก...
ได้ตระหนักซึ้งความหมาย...
ทุกข์สุขดีหรือร้าย....
แต่งเป็นกลอนเพราะเหลือเกิน...
เป็นเพื่อนยามเมื่อเศร้า...
คราที่เหงาคนห่างเหิน...
ลบล้างสิ่งที่เกิน...
ให้สดใสเหมือนอย่างเคย...
จินตะจะบอกเล่า...
เผยเรื่องราวใช่เยาะเย้ย...
ทุกอย่างที่ลงเอย...
เป็นความฝันที่คิดวาง...
ทวงฝันวันเก่าเก่า...
คลายความเหงายามว่างว่าง...
สักวันคงมีทาง...
ไปสู่ฝันวันของเรา....
8 มิถุนายน 2546 20:00 น.
บุรุษแห่งกาฬ
บุรุษแห่งกาฬ
กาลเวลานำพาเรามาพบ...
แล้วก็จบด้วยกาฬผลาญความฝัน....
กาลเวลาพัดพาความผูกพัน...
เหลือเพียงกาฬความฝันมันขาดลอย...
เป็นความผิดของฉันนั้นมันโง่...
มัวโมโหปล่อยเวลาผ่านไม่น้อย...
ทำให้เกิดกาฬแห่งรักเข้าฝังรอย...
จำต้องถอยเพื่อเลียแผลจากเวลา....
เพียงแค่ห่างดวงจิตคิดเป็นอื่น...
ไยลืมคืนแห่งความสุขเสน่หา...
จะต้องโทษกาล- กาฬเวลา...
และโทษเขาที่มาพรากใจเธอ...
จะลบเลือนกาฬเวลาให้ผ่านพ้น...
จะทุกข์ทนก็พร้อมยอมเสมอ...
จะเจ็บปวดเมื่อใจเรียกหาเธอ...
จะไม่เผลอเผื่อแผ่ให้ใครเลย....
2 มิถุนายน 2546 11:39 น.
บุรุษแห่งกาฬ
โอ้ใจเอ๋ย...เคยรักเป็นหนักหนา...
ไยจำลาอาวรณ์ตัดรอนได้.....
ทุกถ้อยคำเรียงร้อย...จากหัวใจ...
เหมือนกับไม่มีความหมายคล้ายกลลวง...
น้ำตาจ๋า...เจ้าเป็นเพื่อนย้ำเตือนจิต...
นายร้อยคิดจิตสวาททั้งห่วงหวง...
พึ่งพิงใครไยท้อก่อถ้อยทวง...
อยากจะล้วงดวงใจให้เห็นจริง...
เศร้า...เศร้า...เศร้า...เหงาใจไยใครสั่ง...
ยังคงหวังว่าเธอคือทุกสิ่ง....
แม้ติดดาวบนบ่าว่าประวิง....
แต่เจ้าทิ้งดาวดวงใจไยไม่มี...
หน้าส่วนตัว
2730
