20 กรกฎาคม 2546 22:00 น.
บุรุษแห่งกาฬ
ชาติเชื้อเสือเจือโหดโลดแล่นล่า....
รอเวลาไขว่คว้าเพื่อศักดิ์ศรี....
สองมือถือยึดมั่นในโลกีย์...
มาบัดนี้มีความรักชักทิ้งลาย....
เสือหางด้วนครวญคร่ำรำพันจิต...
ตรึกตรองคิดอิดออดน้ำตาไหล...
ลายที่สร้างสมมาหมดทันใด...
เพราะหัวใจบอกให้พอรอรักเธอ...
สิ้นเจ้าชู้ประตูดินผินหน้าหนี...
เพียงคนดีให้โอกาสลบภาพเผลอ...
ทั้งชีวิตขออุทิศให้กับเธอ...
เพียงพบเพ้อพร่ำรำพันฉันรักจริง...
ลาแล้วลาภาพก่อนค่อนขอดจิต...
ประกาศิตคิดมั่นเหนือทุกสิ่ง...
ขอสัญญาจะภักดีด้วยรักยิ่ง...
ให้ความจริงใจที่มีปรากฏมา...
มารโลกีย์พลีชีวิตเพื่อรักมั่น...
ทิ้งลายมันถอยล่าเสน่หา...
กามเทพแผลงศรอ่อนอุรา...
เหมือนไฟเผาเร้าชีวาจะขาดใจ...
รักเริ่มเพิ่มเติมเสริมเยินยอกลิ่น...
กรุ่นประทินทอดถอนวอนสงสัย...
ทุกถ้อยคำกลั่นจากคนมีหัวใจ...
ยอมทิ้งลายถวายรัก...เพียงธอ...
2 กรกฎาคม 2546 19:47 น.
บุรุษแห่งกาฬ
ความมืดมิดทำให้คิดถึงเรื่องเศร้า....
ความเงียบเหงา...เปล่าเปลี่ยว...รุมหนักหนา....
เพียงถ้อยคำได้ยินกระทบมา....
ราวกับว่า...น้ำตาจะไหลริน...
ฝนปรอยปรอยพลอยซ้ำความช้ำชอก....
อยากจะออกห่างไกลคำติฉิน....
ยอมแพ้พ่ายทุกอย่าง....อายฟ้าดิน....
อยากจบสิ้น...วิญญาณ....ผ่านกวี....
เหมือนเงาฝันวันวานตามผลาญจิต....
เหมือนชีวิตเกิดมาไร้ศักดิ์ศรี....
เหมือนชะตากำหนดให้มีราคี....
เหมือนกับมีมารร้ายทำลายกัน
2 กรกฎาคม 2546 19:46 น.
บุรุษแห่งกาฬ
ถอย
ถอยแล้ว...สู้ไม่ไหว....
หมดแรงใจ...เริ่มสับสน...
เมื่อใจใครบางคน....
เริ่มเปลี่ยนไป....ไม่เหมือนเดิม...
ถอยแล้ว...ไม่อยากสู้...
ใจหดหู่...ไม่อยากเริ่ม...
เจ็บมากตรงที่เดิม...
ฝังในใจ...ไม่ลืมเลือน...
ถอยทัพเมื่อพ่ายแพ้...
ความอ่อนแอเปรียบเสมือน...
อดีตคอยย้ำเตือน...
ฉันโง่เอง...ใจง่ายไป....
ถอยรัก...ไม่เริ่มแล้ว
ยอมคิดแห้ว...มิเริ่มใหม่...
หมดแล้วกำลังใจ....
ขอจากไป...อย่างเงียบงัน...
2 กรกฎาคม 2546 19:43 น.
บุรุษแห่งกาฬ
ถึง....ดาวบนฟ้า...
ส่งจดหมายให้ใครสักคน...
บอกเขาที...
ว่าฉันยังรอ...
ยังคงตามหา....
เทียน....เทียน...ที่รัก...
เธออยู่ที่ไหน...
จดหมายจากใจที่ส่งไป...
จะถึงเธอไหมนะ....
ถึง...พระจันทร์...
วันนี้ไม่มีเทียนอยู่...
เหงาจัง....
ไม่รู้จะอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร...
เมื่อไม่มีอ้อมกอดเธอ...
ไม่มีลมหายใจของเธอ...
ถึง...พระอาทิตย์...
ความอบอุ่นที่ได้รับ...
มันร้อนแรงมากเกินไป...
แต่เมื่อไรที่อยู่ใกล้เธอ...
กลับกลายเป็นความอบอุ่น...ผ่อนคลาย...
ถึง....บุรุษแห่งกาฬ....
เธอยังต้องการกำลังใจจากใครไหม...
เห็นเธอเหงาเหงา...เศร้าจับใจ...
เหมือนกับว่า...
จะขาดใจ...ทุกทุกวัน...
งงนะ ทำไมถึงมัวหลงงมงายกับความรัก...
ที่จอมปลอม...หลีกบ้างคงจะดี...
ถึง...คนน่ารัก....
วันนี้ฉันรู้แล้วว่า...ทุกอย่างที่เห็น....
อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด...
จากวันนี้...
จดหมายทุกทุกฉบับที่เขียนถึงทุกทุกคน...
คงจะทำให้คนที่หนาวใจ...
รู้สึกผ่อนคลาย...
ต่อไปจะไม่เขียนจดหมายถึงใครอีกแล้ว...
คิดถึงใครบางคนจัง...
ถึง.....ถึง....ถึง....????????
2 กรกฎาคม 2546 19:42 น.
บุรุษแห่งกาฬ
เพชฌฆาตปาดมือถือมีดแน่น...
ไม่เคืองแค้น....กับใครไยสั่งฆ่า....
นับพันครั้งไม่เคยหลั่งน้ำตา...
แต่ถึงคราอาลัยไยทรมาน....
กี่คมดาบซาบซ่านปานลมพัด...
สองมือมัดมิอาจเอ่ยถ้อยสงสาร...
เลือดกระฉูดเชือดเฉือนเกลื่อนดินดาน....
ใจกลับด้านชินชาไม่ปรานี...
คราวต้องหม่นจนใจไม่อาจพูด...
อยากพิสูจน์ความรักที่สุขี...
กลับต้องช้ำย้ำจิตเจ็บฤดี....
แผลฝังแนบชีวีมิอาจเลือน...
อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ดังที่คิด....
แต่ถูกตัดความเป็นมิตรพูดเชือดเฉือน...
แม้เวลาผ่านมานานนับเดือน...
ไม่เคยเลือนภาพคนดีที่จากไป....
เพชฌฆาตไร้สามารถเพราะขาดรัก...
อุปสรรคมักพบจบจนได้...
จะมีใครบ้างไหมที่เข้าใจ...
เป็นกำแพงช่วยให้ใจกล้าแกร่ง....
สองมือเคยคิดฆ่าชีวาเจ้า...
แต่รู้ว่าปวดร้าวเศร้าไม่เข้มแข็ง....
ความรู้สึกที่มียิ่งอ่อนแรง...
ความปวดร้าวทิ่มแทงแย้งในใจ...
กี่ศพเล่าเราพรากจากคนรัก...
เป็นเพราะหนักในหน้าที่อันยิ่งใหญ่...
หัวใจเคยแกร่งกล้าท้าทายใคร....
แต่ตอนนี้หัวใจกลับจำนน....
สุดที่รักจักกลับมาหาได้ไหม...
โปรดเถิดใจอย่าเพิ่งคิดสับสน....
ยังรออยู่รอเธอกลับในบัดดน....
จะเป็นคนปกป้องคุ้มครองเธอ....
หน้าส่วนตัว
1352
