4 เมษายน 2546 10:58 น.
บุรุษแห่งกาฬ
ห่วงหาและอาทร...
ยังอาวรณ์...ยังคิดถึง....
หัวใจรักลึกซึ้ง...
เพียงคนหนึ่งไม่เข้าใจ...
รักเธอมาตลอด....
ได้แต่ถอดใจวางให้...
หมดแล้วกำลังใจ...
คิดต่อไปไม่ได้การ...
เหนื่อยกับงานอยู่แล้ว...
ยังต้องแห้วรักไม่หวาน...
เจ็บปวดทรมาน...
ได้แต่ทน...คิดถึงเธอ...
จะให้ทำไงได้...
ก็แอบรักแอบหลงเพ้อ...
ทุกทีที่ได้เจอ....
ได้แต่เศร้า...เหงาวิญญาณ์...
เธอมีใครหรือเปล่า...
ตอบเบาเบาอย่าหลบหน้า...
ทุกทีที่มองตา...
เหมือนกับว่า...เธอมีใจ...
ฉันคิดมากจนป่วย...
เธอช่วยอธิบายได้ไหม...
รู้สึกแปลบหัวใจ...
ทำอย่างไรจะไม่...ทรมาน...
ห่วงหาและอาทร....
ส่งบทกลอนต่างวิญญาณ...
บอกเธอว่าต้องการ...
ขอให้มาช่วยดูแล...
28 มีนาคม 2546 22:04 น.
บุรุษแห่งกาฬ
ถอย
ถอยแล้ว...สู้ไม่ไหว....
หมดแรงใจ...เริ่มสับสน...
เมื่อใจใครบางคน....
เริ่มเปลี่ยนไป....ไม่เหมือนเดิม...
ถอยแล้ว...ไม่อยากสู้...
ใจหดหู่...ไม่อยากเริ่ม...
เจ็บมากตรงที่เดิม...
ฝังในใจ...ไม่ลืมเลือน...
ถอยทัพเมื่อพ่ายแพ้...
ความอ่อนแอเปรียบเสมือน...
อดีตคอยย้ำเตือน...
ฉันโง่เอง...ใจง่ายไป....
ถอยรัก...ไม่เริ่มแล้ว
ยอมคิดแห้ว...มิเริ่มใหม่...
หมดแล้วกำลังใจ....
ขอจากไป...อย่างเงียบงัน...
28 มีนาคม 2546 21:00 น.
บุรุษแห่งกาฬ
หลายคนอาจมองว่าฉันนั้นชั่วช้า.....
หลายคนมองเพียงหน้าตาว่าไม่หวาน.....
หลายคนอาจเกลียดชังเพียงพบพาน....
หลายคนผ่านยังตัดสินความเป็นคน....
คนเคยทำพลาดพลั้งเพียงครั้งหนึ่ง....
สังคมตรึงโซ่ปิดคิดสับสน....
เหนื่อยหัวใจ....ต้องการ...ใครสักคน.....
ที่ปลอบโยนเข้าใจไม่ซ้ำเติม.....
คนโลกมืดถูกยึดอิสรภาพ....
ต้องนอนอาบน้ำตานองหน้าเพิ่ม....
เจ็บก็เจ็บ...ปวดก็ปวดตรงที่เดิม....
คำพูดเสริมทิ่มแทงหมดแรงใจ....
บุรุษแห่งกาฬ...มารสังคมทับถมจิต....
ได้แต่คิด...ถึงวันวานที่สดใส....
เพราะเพียงหลงมนต์มายาพาช้ำใจ....
จึงก้าวไปสู่ห้วงเหวเปลวอัคคี....
หน้าส่วนตัว
907
