29 ตุลาคม 2548 14:14 น.
บุรุษแห่งกาฬ
เหม่อมองเมฆบนฟ้าคราคิดถึง
มีคำหนึ่งแทนใจไว้ห่วงหา
ถึงอยู่ไกลว้าเหว่ทุกเวลา
ตาสบตาฝากฟากฟ้าเป็นพยาน
ฝากความรักความห่วงใยส่งมาให้
อยากอยู่ใกล้เคียงกันแอบฝันหวาน
ยิ้มพิมพ์ใจประทับอยู่ในดวงมาลย์
แม้เนิ่นนานเส้นทางเราห่างไกล
สายฝนโปรยลงมาต้องผิวเนื้อ
ความหนาวเหลือทานทนจนสั่นไหว
หากมีเธอกอดฉันตลอดไป
คงอุ่นใจกายคลายหนาวในทันที
อยากได้ยินเสียงกระซิบคำว่ารัก
ให้ประจักษ์หัวใจในอกนี่
อยากได้ยินคำคิดถึงนะคนดี
อยากได้ยินอย่างนี้ชั่วนิรันดร์
ความในใจเก็บไว้ไม่กล้าเอ่ย
อยากเฉลยเมื่อมีเธอปรนเปรอฉัน
คำพูดไม่อาจสื่อว่ารักกัน
การกระทำสำคัญกว่าสิ่งใด
โปรดเชื่อมั่นว่าฉันนั้นรักแท้
ปณิธานแน่วแน่ไม่หวั่นไหว
ทุกนาทีมีรักอยู่เต็มหัวใจ
ฝากดาวให้ปกป้องคุ้มครองเธอ
6 มกราคม 2548 18:08 น.
บุรุษแห่งกาฬ
@พ่อกับแม่ก็เริ่มจะแก่เฒ่า
บอกกับเราลูกเอ๋ยเคยคิดไหม???
อยากมีคู่ตุนาหงันบ้างปะไร
มีหลานไว้ให้ชื่นใจเพียงสักคน
@พูดอะไรพูดไปไม่เอาด้วย
รอให้รวยสักหน่อยข่อยจะสน
เอาอะไรตอนนี้มันชอบกล
ไม่อยากทนกับชีวิตการแต่งงาน
@เห็นหรือเปล่าเขาทุกข์กันไปทั่ว
เรื่องเมียผัวสับสนอลหม่าน
ช่างวุ่นวายเหลือที่จะประมาณ
อยากมีหลานแม่พ่อรออีกต่อไป
@คนบ้านนั้นคนบ้านนี้มีงานแต่ง
มาขอแรงไปช่วยงานยิ่งใหญ่
ช่างเขาเถิดอยากหาเหาช่างปะไร
ลูกสุขใจได้ดูแลแม่พ่อนาน
@ลูกวันนี้แม่มีเรื่องมาบอกกล่าว
ไปขอสาวบ้านใกล้เป็นลูกหลาน
กิริยามารยาทพอประมาณ
จริตจะก้านน่ารักน่าเอ็นดู
@ผิวพรรณผ่องผุดผาดมีชาติเชื้อ
แก้มแดงเรื่อเสียงไพเราะเสนาะหู
เจ้าต้องชอบเจ้าต้องชมน่าเอ็นดู
เพราะแม่รู้ว่าต้องการแบบใด
@ผลัดวันหลังนะแม่เห็นแก่ลูก
คลุมถุงชนไม่ถูกนะจะบอกให้
ขอเวลาให้ลูกตัดสินใจ
ทำอะไรด้วยตนเองบ้างสักครา
@พ่อให้เวลาเจ้าจับเจ่าคิด
หนึ่งอาทิตย์ก่อนจะพบดวงหน้า
จะไปขอเขาแล้วนะแก้วตา
ตามสัญญาที่ให้ไว้ไม่เปลี่ยนแปลง
@ครบวันหมั้นนั่งหน้าม่อเพราะเศร้าโศก
อยากลาโลกไปให้พ้นทุกหนแห่ง
เดินไม่ไหวใจมันสั่นสิ้นเรี่ยวแรง
ใจเหี่ยวแห้งเหลือเกินใครช่วยที
@พอเห็นหน้าคู่หมั้นเท่านั้นแหละ
รีบกระแซะเข้าไปใกล้เธอเต็มที่
ถ้าไม่รักก็ใช่ไม่ไยดี
สวยแบบนี้ใครจะหนีได้ลงคอ
@แต่งวันนี้ดีไหมจ๊ะพ่อแม่จ๋า
อย่าชักช้าลูกอยากเข้าเรือนหอ
ทนไม่ไหวหรอกนะคุณแม่พ่อ
รอร้อรอ...รอไม่ได้ตายแน่เลย!
@คลุมถุงชนเต็มใจไม่เอ่ยเถียง
พยายามเลียบเคียงสาวเจ้าเฉย
พี่บอกรักรักเจ้าเชื่อไหมเอ่ย???
อยากชิดเชยแนบเขนยทุกค่ำคืน
@พ่อแม่พี่ก็แก่ชราแล้ว
แม่น้องแก้วอย่ามัวทำขัดขืน
แต่งเถิดนะมาจัดงานเริงรื่น
แล้วมีหลานให้ท่านชื่นชมสักคน
29 ตุลาคม 2547 17:29 น.
บุรุษแห่งกาฬ
@หัวใจไยสับสน
ทั้งทุกข์ทนและหม่นหมอง
ริรักคิดจับจอง
ต้องเสียใจไม่เสื่อมคลาย
@เริ่มรักก็ผิดหวัง
เจ็บทุกครั้งนั่งร้องไห้
เมื่อเธออยู่ข้างใคร
ปวดหัวใจไยทรมาน
@ทุกครั้งที่อยู่ใกล้
เหมือนมีไฟมาเผาผลาญ
รุ่มร้อนกร่อนดวงมาลย์
เจ็บเหลือเกิน...ปวดหัวใจ
@ยังยอมอมความทุกข์
หวังมีสุขเมื่อเราใกล้
ยอมเป็นรองหัวใจ
เพราะรักเธอ...เสมอมา...
@ทาสรักต้องคำสาป
รู้ว่าบาป...บาปหนักหนา
ยอมทนเสียน้ำตา
กับความรักที่เลือกเอง
@ชะตาฟ้าลิขิต
ให้ชีวิตถูกข่มเหง
แต่ใจไม่ยำเกรง
ขอมั่นรัก...รักเพียงเธอ
@เรารักคนต้องห้าม
ถูกเหยียดหยามอยู่เสมอ
รู้ดีเพราะรักเธอ
จะอดทนเพื่อสองเรา
5 มิถุนายน 2547 15:51 น.
บุรุษแห่งกาฬ
@ด้วยพระมหากรุณา ธ ล้นพ้น
สมเด็จเจ้าฟ้ามหิดลแผ่ทั่วหล้า
ธ ทรงเป็นมิ่งขวัญปวงประชา
พระดำริสถาปนาผดุงครรภ์
@หมอตำแย ดูแลเป็นที่หนึ่ง
ชื่อติดตรึงซึ้งจิตคิดใฝ่ฝัน
จุดกำเนิดวิชาชีพผดุงครรภ์
ปณิธานคงมั่นแต่นั้นมา
@นพรัตน์วชิระในวันนี้
เจ็ดสิบสองปีสถาบันอุดมศึกษา
นพรัตน์ ฯ ทุ่มเทจิตวิญญาณ์
ตามรอยฝ่าพระบาทดังตั้งใจ
@นพรัตน์วชิระรวมเป็นหนึ่ง
จิตซาบซึ้งถึงพระคุณอันยิ่งใหญ่
หล่อหลอมรักพี่น้องคล้องสายใย
มาร่วมใจรำลึกถึงพระเมตตา
@ย้อนรอยเจ็ดสิบสองปีที่เล่าขาน
เปิดตำนานยิ่งใหญ่ไปทั่วหล้า
สร้างหอประวัติศาสตร์เลื่องลือชา
เพื่อสืบสานการศึกษาผดุงครรภ์
@น้ำพระทัยสมเด็จย่าดุจสายฝน
หยดลงบนผืนดินประโลมขวัญ
ผนึกไว้ในหัวใจราษฎร์นิรันดร์
ชั่วกัปกัลป์ภักดีมิเสื่อมคลาย
นางสาวกนิษฐา จอดนอก
นิสิตพยาบาลชั้นปีที่ ๔
วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี นพรัตน์วชิระ
ผู้ประพันธ์
๕ มิถุนายน ๒๕๔๗
25 กรกฎาคม 2546 14:10 น.
บุรุษแห่งกาฬ
เริ่ม...หายใจ...ก็ใจหาย วุ่นวายนัก...
คิด...จะรัก...รักจะเป็น...เช่นไรหนอ...
อยาก...เรียนรู้...ยิ่งรู้เรียน...เพียรไม่พอ...
คอย...เติมต่อ...ต่อเติม...เพิ่มกำลัง...
ความ...เยาวัย...ในวัยเยาว์...ค่อยปรากฏ...
รัก...พยศ...เพราะยศพระ...เลยสิ้นหวัง...
แล้ว...มาพูด...พูดมา...อย่างจริงจัง...
เธอ...พลาดพลั้ง...เลยพลั้งพลาด...พลันบอกลา...
หน้าส่วนตัว
1403
