7 พฤศจิกายน 2549 10:17 น.
บุญสิตา
วันนี้ฉันทำผิดอีกแล้ว ไม่แคล้วเธอคงโกรธ
แต่เธอก็ยังยกโทษ ไม่ถือโกรธคนอย่างฉัน
ขอโทษจริงๆนะจ๊ะเพื่อน เรามันโง่อย่าแค้นเคือง
คำว่าขอโทษไม่แชเชือน เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหมคนดี
ในทุก ทุก สิ่งที่ทำ อยากตอกย้ำว่าขอโทษ
ถึงเธอจะบอกว่าไม่โกรธ แต่ฉันก็ยังโทษตัวฉันเอง
ขอโทษจริงๆนะจ๊ะเพื่อน
จะไม่สัญญาว่าต่อจากนี้ จะเป็นคนดีไม่ทำให้เธอโกรธ
เพราะคนอย่างฉันมันโง่โคตร คงมีเรื่องให้โกรธอีกหลากหลาย
แต่สัญญานะคนดี รักที่มีให้เธอคงเพิ่มขึ้นอีกมากมาย
ไม่ได้บอกว่าจะสิ้นลาย แต่จะพยายามไม่โง่ให้เธอเซ็ง
4 พฤศจิกายน 2549 20:27 น.
บุญสิตา
เจ็บ เจ็บ
ปวด ปวด
รวดร้าวจิต
ทั้งชีวิต
เจ็บ เจ็บ
วนเวียนวน
ปวด ปวด
เจ็บ เจ็บ
รวดร้าวจน
สุดแสนทน
เจ็บบาดจิต
อนิจจัง
...............
4 พฤศจิกายน 2549 12:23 น.
บุญสิตา
อยากบอกรักสักพันครั้ง
อยากบอกชังสักพันหน
อยากจะบอก "ออกไป" พ่อหน้ามน
ฉันมันคนจริงจังอย่าหวังฟัน
ถ้ารักจริงเข้ามาฉันจะรับ
ไม่หาญหักน้ำใจเธอหรอกน่า
แต่ถ้าหลอกก็ออกไปอย่าเข้ามา
ชังน้ำหน้าคนหลอกลวงไม่ หลวมตัว
3 พฤศจิกายน 2549 17:11 น.
บุญสิตา
......เหนื่อยใจ เหนื่อยกาย และเหนื่อยคิด
เหนื่อยชีวิต เหนื่อยเพราะคิดถึงเธอทุก....คืนเหงา....
เหนื่อย เหนื่อย เหนี่อย และเหนือย
......ตกลงเมื่อไหร่ จะกลับมา...............
3 พฤศจิกายน 2549 15:50 น.
บุญสิตา
เจ็บป่วยเจ็บปวดรวดร้าวจิต ทั้งชีวิตคิดประมวนเหตุผันผ่าน
ตั้งแต่เล็กเติบใหญ่จนวันวาร ล่วงยาวนานผ่านมาหลายหลากฝน
วันนี้ที่แม่จ๋าลูกมืดมน เจ็บตัวจนพาลเจ็บใจไยไม่ดี
คิดถึงวันจากมาไกลจรรี วันที่มีพี่แม่พ่อน้องรักและภักตรา
อยากให้รู้วันนี้ลูกเจ็บปวด ที่ต้องชวดเวลาดีที่เสียไป
วันที่เจ็บวันที่ป่วยไม่มีใคร เพราะเหตุใดคิดถึงแม่เมื่อจนมุม
อยากบอกรักแม่พ่อพี่และน้อง อยากกู้ก้องแม่จ้าลูกเหลวไหล
ถ้าวันนั้นเชื่อฟังแม่ไม่เชื่อใคร คงจะไม่มืนมนจนหนทาง
หน้าส่วนตัว
1581
