เปรียบเธอจันทร์ งามผ่อง บนท้องฟ้า

ยามเมื่อไร้ เมฆา มาบังปิด

อร่ามแสง ขาวนวล ช่างชวนพิศ

ร้อนในจิต ค่อยคลายปม เมื่อชมจันทร์

นอนชมจันทร์ จนเคลิ้ม เริ่มจะง่วง

จันทร์ก็ล่วง ลอยหาย คล้ายความฝัน

ลืมตาตื่น อีกที ไม่มีจันทร์

หรือเธออาย ตะวัน มิทันลา

วันนี้ไม่ มีจันทร์ ที่ฉันรัก

จึงสลัก อักษร มาวอนหา

ด้วยอยากเจอ วงพักตร์ อีกสักครา

ก่อนจะลา จากกัน….. นิรันดร

ความจริงทำจนเพี้ยน….เกินงาม

วายวุ่นเหมือนเมื่อยาม..ศึกแท้

วาดภาพให้คนคร้าม…เกินเหตุ

ก็ใครเล่าพ่ายแพ้……ไม่พ้น..โครตตัว

เราต่างก็เป็นครูได้รู้เรียน

ถนัดเขียนทำนาและค้าขาย

ทำประมงค้าอ่างบ้างเลี้ยงควาย

แต่ละรายย่อมชำนาญการที่ทำ

แค่มองมองแล้วว่าข้าก็รู้

ใช้คำหลู่ ว่าไร้ค่าช่างน่าขำ

ไม่ทันรู้ความยากใช้ปากนำ

เวลาทำจึงเห็นไม่เป็นเลย

ควรมอบความสำคัญให้กันบ้าง

มีบางอย่างต้องให้เขาเล่าเฉลย

เห็นรูปกายภายนอกแล้วบอกเชย

ผลลงเอยจึงแย่แพ้……ทั้งปี