ตัวยังเด็กอ่อนน้อมถ่อมตนไว้

อย่าเทียวไปยั่วยวนกวนโมโห

ทำแลบลิ้นปลิ้นตาพาลพาโล

หรือคุยโวทับท่านมันพาจน

   จะถูกผิดนิยมชมไว้ก่อน

ฟังท่านสอนท่านเทศน์เรื่องเหตุผล

อาจขัดใจอยู่บ้างฟังพิกล

ข่มใจตนค่อยค่อนตอนมีแรง

   เป็นผู้ใหญ่ก็ให้เข้าใจเด็ก

เขายังเล็กไม่สมไปข่มแกล้ง

ค่อยตักเตือนผู้น้อยคอยชี้แจง

จะเปลี่ยนแปลงสิ่งไรต้องใจเย็น

   เด็กวันนี้ต้องใหญ่ในวันหน้า

หักด้ามพร้าด้วยเข่าเอาเป็นเล่น

ฝากรอยด่างฝังไว้ให้ต้องเป็น

เหมือนดังเช่นล้อกรรมตามรอยโค

  ขออำไพคุณหนุ่มสาวคราวหลานลูก

ที่ลุงผูกอักษรเป็นกลอนสาร

เพราะอยู่ยง ปลงได้ คงไม่นาน

จะเขียนอ่านเรื่องรักชักอายใจ

   ได้แต่พล่ามคำฝากหลากข้อคิด

หวังในจิตผ่อนกรรมที่ทำไว้

ถึงจะอ่อนเรื่องเขียนก็เพียรไป

ก็ด้วยใจมันรักอยากจะทำ

    เลือกเอาที่ดีมีประโยชน์

ที่เป็นโทษเหลือไว้ให้คนพร่ำ

ใช้เป็นข้อกำหนดไว้จดจำ

ว่าจะทำต้องชัดและจัดเจน

     ขยับมาอีกนิดเพื่อชิดใกล้

แล้วจะได้คนแก่ไว้แหย่เล่น

แหย่ยังไงก็ได้ถ้าแหย่เป็น

จะได้เห็นของฝากแน่ไว้แก้---จน

    เป็นเหมือนเศษดินชินกับทุกข์

ก็เจอสุขอยู่บ้างอย่างผิวเผิน

ตลอดวัยนับได้ใจแกร่งเกิน

พร้อมเผชิญโลกกว้างอย่างสามัญ

    มิเคยคิดปรุงแต่งเพราะแรงอยาก

ทั้งมิเคยเรื่องมากอยากเพราะฝัน

ความต้องการคือจริงทุกสิ่งอัน

ให้รู้ทันแท้เทียมทุกเหลี่ยมรอย

     ไม่มีทุกข์ใดใดที่ในโลก

ทำให้โศกช้ำได้เท่าปลายก้อย

เพียงชั่วครั้งที่เห็นว่าเป็นรอย

ไม่ท้อถอยก็จะหายละลายลง

    คราสุขมาไม่หลงทนงจิต

ไปแนบชิดตรึงตราให้พาหลง

ที่แท้จริงสุขนั้นใช่มั่นคง

จะยืนยงดั่งใจมิได้เลย

    มีเกิดดับสลับที่หนีไม่พ้น

ทุกตัวตนมีกรรมฝากยากเฉลย

ต้องศึกษาทางธรรมคำภิเปรย

จึงลงเอยเห็นจริงทุก   สิ่ง   ลวง

   เป็นมนุษย์  ว่าเลิศ   ประเสริฐนัก

ที่เป็นหลัก      คือฝัน    อันยิ่งใหญ่

เป็นพลัง        ขับเคลื่อน  ให้เลื่อนไป

มีสมใจ          ผิดหวัง       ให้นั่งตรอง

  เพื่อให้ถึง    จุดหมาย      ที่ใจอยาก

ถึงจะยาก       ยิ่งเหลือ      เพื่อสนอง

ให้ความอยาก  ของตน     นั้นสมปอง

เรื่องครรลอง  แม้จะผิด     ไม่คิดกลัว

    จึงเกิดมือ   สั้นยาว       ให้ร้าวแหลก

คำที่แจก        ให้กัน         นั้นก็มั่ว

ยกเอาคน       ไปเปรียบ   เทียบควายวัว

ทีเรื่องตัว        บอกฉลาด  ชาติต้องการ

    เป็นมนุษย์  ให้เลิศ    ประเสริฐศรี

จำต้องมี      ธรรมไว้     ใช้ประสาน

เหลือเมตตา  เอาไว้       ให้เป็นทาน

ทุกภัยพาล    ย่อมคลาย  หายไปเอง

 ลองลองแกล้ง โกธา หน้ากระจก

ต้องตระหนก  นี่ใคร  ไม่ใช่ฉัน

หน้าตาเหมือน ดังท้าว กุมภกรรฐ์

ตอนประจัน พลลิง ชิงสีดา

  ช่างน่าเกลียด    จริงตู         ดูไม่ได้

เปลี่ยนหน้าใหม่ เหมือนปลง คงเข้าท่า

ยิ่งเป็นเหมือน   คนป่วย   รวยโรคา

ยากเยียวยา     ให้ชื่น     ระรื่นใจ

   หันหน้ามา   ยิ้มบ้าง   เอาอย่างเท่ห์

ผลออกมา     ตาเหล่   เก๋ไม่ได้

โอ้แล้วนี่      ฝืนคลำ    ไปทำไม

ต้องกลับไป  เหมือนเก่า ที่เราเป็น

  ตัวของตัว  นั่นแท้  แน่นอนนัก

คนที่รัก     ย่อมกราย  หมายให้เห็น

ที่ลางเลือน  มีบ้าง   ต่างกฎเกณฑ์

ข้อยกเว้น     มีอยู่         รู้กันดี