ศาลมีฟ้องร้องจึงต้องกฎ

ก่อขบถยึดโยงคงไม่ใช่

สาธารณะเดือดร้อนเขาอ่อนใจ

จะมาไปไม่เคลียร์เสียเวลา

ไม่ชอบกันส่วนตัวมั่วก่อเหตุ

ทำประเทศวุ่นวายใครขายหน้า

แทนที่จะกูลเกื้อเอื้อปัญญา

กลับมาด่าไทยด้วยกันมันไม่ดี

เท่าที่มอง สองฝั่งยังมีพร่อง

ข้อเรียกร้องไม่สิ้นสุดผุดหลายที่

แล้วเมื่อไหร่เล่าหนอจะพอดี

หรือต้องมีแต่ตอจึงพอกัน

     ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใดผมจึงโต้ตอบไม่ได้ก็ขออภัยเพื่อนๆด้วยนะครับ

ภายใต้ร่มขุนเขาและเงาไม้

มีที่ไร้แสงทองสาดส่องถึง

อีกมีเสียงครวญคร่ำพร่ำรำพึง

เหตุใดจึงมืดมัวไม่ทั่วกัน

ปรัศนีย์คำถามตามหลอนหลอก

เสียงเล่าบอกให้ฟังยังเหมือนฝัน

ความคิดเห็นบางอย่างยังต่างกัน

ยิ่งนับวันยิ่งถ่างห่างกันไป

หรือจะโทษขุนเขาเงาพฤกษา

ไม่นำพาแสงทองให้ผ่องใส

แทนจะขับความมืดดำแสงรำไร

กลับบังไว้ซ้ำสองให้หมองกัน

 เมื่อเรือไร้หางเสือก็เชื่อยาก

จะข้ามฝากทั้งทีมีปัญหา

สายน้ำเชี่ยวชวนหวั่นพรั่นอุรา

กลัวเรือพาหลงทิศผิดทางไป

  โน่นขอนไม้ท่อนซุงพุ่งประชิด

ฝูงจระเข้ตามติดคิดการณ์ใหญ่

หากเรือล่มจมน้ำจะทำไง

หรือทำใจให้เข้งาบคาบไปกิน

  เห็นต้องรอน้ำลดงดข้ามขี่

ด้วยเคยมีประวัติลับนับไม่สิ้น

จมอยู่ใต้วังวนจนขาชิน

ล้วนดับดิ้นเพราะหางเสือเรือ ไม่มี