31 มกราคม 2556 10:44 น.
บุญพร้อม
ยังมีหนุ่ม ร่างร้าย กายก็แก่
เดินยักแย่ ยักยัน ฝันถึงสาว
อมิตดา นารี งามพริ้งพราว
เธอเป็นดาว ประดับอยู่ หมู่บ้านพราหมณ์
พิศวาส ผูกมัด ให้กลัดกลุ้ม
ความเป็นหนุ่ม ล้นหลาก ยากจะห้าม
ทำไฉน ถึงได้ ใกล้นงค์ราม
ด้วยพ่อพราหมณ์ ท่านหวง ดังดวงใจ
มีผู้คน มากมาย ใช้หุ่นเท่ห์
บ้างใช้เล่ห์ ผูกมัด จัดหาให้
ร่าง ชูขก หมดหวัง นั่งช้ำใจ
จำต้องใช้ เงินตรา มาต่อรอง
หากหนุ่มใด เข้าข่าย นายชูชก
รักคับอก ย่อมไม่ เสียดายของ
เงินเท่าใด ยอมให้ นำไปกอง
หวังเนื้อทองมาอิงแอบ ไว้แนบนอน
29 มกราคม 2556 15:51 น.
บุญพร้อม
อันคำว่า กวนกวน ชวนให้คิด
เราจึงติด ตามไป ด้วยใจสน
ของที่กวน มากมาย หลายอย่างปน
จะมัวคน ไม่ไหว ต้องใช้กวน
กระยาสาด กาละแม แบบนถาด
ถ้ามันขาด งาไป ไม่ถูกส่วน
จะยิ่งดู ประหลาด ถ้าขาดกวน
เหล่านี้ล้วน หมดท่า ไม่น่ากิน
กวนกวนกวน กันไป ให้ได้ที่
ขนมดี ย่อมขาย ไปได้สิ้น
ไม่มีเหลือ บูดเน่า เอาทิ้งดิน
คนที่กิน ย่อมเรียกร้อง ตามต้องการ
กวนอีกอย่าง เขาว่า ไม่น่าคบ
คนเขาหลบ หนีไป จนไกลร้าน
จะค้าขาย มัวพล่าม เขารำคาญ
ของเหลือบาน เลยละท่าน น่านแหละกวน
26 มกราคม 2556 20:46 น.
บุญพร้อม
จึงโอมอ่าน มนต์ตรา มหาเสน่ห์
ขอมนต์เท ถ่ายใจ ให้ไหลหลง
อย่ารู้คลาด คลายเคลื่อน จนเลือนลง
สมประสงค์ ดังปอง ร่ำร้องมา
พุทธท่านผูก ธรรมมัด รัดตรึงไว้
กล่อมให้ใจ เกลียดฝัง ชังน้ำหน้า
จงคลายโกรธ คลายชัง ดังเห็นมา
ให้โหยหา แต่รัก พักขุ่นเคือง
ขออำนาจ แห่งรัก ปักเข้าจิต
ให้เลิกคิด ฆ่าฟัน อันต่อเนื่อง
บ้านก็จะ น่าอยู่ เมืองเป็นเมือง
ความรุ่งเรือง ขจรไกล ไปต่างแดน
ขอมนต์ตรา คาถา มหาระรวย
โปรดจงช่วย คลายชัง คลุ้มคลั่งแค้น
หันหน้ามา ผูกรัก สมัครแฟน
ทั่วดินแดน คงเป็นสุข ทุกข์ไม่มี
26 มกราคม 2556 08:17 น.
บุญพร้อม
เป็นตัวหนัง หน้าไฟ ให้เขาเชิด
มันจึงเกิด เรื่องราว ให้กล่าวขาน
เต้นไม่ได้ พูดไม่ได้ เขาไขลาน
คอยจัดการ หยิบหนัง มาบังไฟ
จึงได้เกิด เงาขวาง ทางหน้าจอ
ให้หัวร่อ ขุ่นข้อง และร้องไห้
เป็นมายา ทางเงา ชวนเร้าใจ
ตามเงื่อนไข คนสร้าง เขาอ้างอิง
พอจบเรื่อง เมิ่อใด ไล่เข้ากรุ
เหมือนหนังผุ ตัวเก่า ที่เขาทิ้ง
ต้องทรุดโทรม เสื่อมไป ในความจริง
ว่าทุกสิ่ง พบพราก แล้วจากจร
21 มกราคม 2556 16:03 น.
บุญพร้อม
เอาผ้าขม้า พาดบ่า ไปหน้าบ้าน
รอผู้ภิก ขาจาร ผ่านมาโปรด
หวังขัดเกลา ลดทัณฑ์ อันเป็นโทษ
หลงโลภโกรธ เกาะกินใจ ให้คลายลง
ชีวิตที่ ผ่านไป นั้นหน่ายหนัก
เวลาพัก เลิกหวัง ดังประสงค์
เพราะหลงโลภ นำใจ ไม่ให้ปลง
จึงยังคง อยากได้ แต่ฝ่ายเดียว
ลำบากกาย ลำบากใจ ฝืนไขว่คว้า
ใครก่นว่า อย่างไร ไม่แลเหลียว
ยังย้อนเขา ว่าตุ่น วุ่นนักเชียว
เพราะไม่เขี้ยว มัวเป็นสาก จึงยากจน
มาบัดนี้ เริ่มสาย ปลายชีวิต
จึงเห็นพิษ เห็นภัย ใช้เหตุผล
ทรัพย์สมบัติ กองไว้ ไช่ของตน
มีจนล้น แค่ไหน ตายอยู่ดี
หน้าส่วนตัว
4716
