21 เมษายน 2555 19:05 น.
บุญพร้อม
หยิกทำใม เล่าเล็บ มันเจ็บเนิ้อ
ก็ว่านเครือ เดียวกัน ทั้งนั้นแหละ
เรื่องดีดี มีอยู่ ตั้งเยอะแยะ
มาขี้แนะ ว่าที่นั่น มันจะพัง
ดินทลาย เขาถล่ม จมสมุทร์
ให้รีบรุด ก่อนสาย กายถูกฝัง
การท่องเที่ยว วุ่นวาย อดได้ตังค์
ที่จะพัง คงไม่แคล้ว เหล่าชาวไท
ขอจงได้ ไคร่ครวญ ส่วนได้เสีย
ก่อนจะเชียร์ รู้ไว้ ใช่หรือไม่
เล็บของเรา เนื้อของเรา คงเข้าใจ
ขืนหยิกไป มีแต่เจ็บ อย่าเหน็บเลย
20 เมษายน 2555 18:33 น.
บุญพร้อม
หลบลมร้อน ในเมืองกรุง มุ่งสู่ป่า
ชมเพิงผา พูพอน ชะง่อนหิน
ดูน้ำใส ไหลเป็นทาง ลงอ่างดิน
ผีเสื้อบิน อวดโฉม คนชมไพร
ช่อตะแบก สีม่วง เป็นพวงย้อย
ที่สูงลอย เหลืองอร่าม งามสดใส
คือเอื้องผึ้ง สวยสุด สดุดใจ
รองลงไป เหลืองแต้มดำ จำให้ดี
เดินไปได้ อีกหน่อย ต้องถอยห่าง
รังตังช้าง ช้างยังกลัว พาตัวหนี
อีกหมามุ่ย ตำแย ก็พอมี
ต้องหลบลี้ ให้พอเหมาะ เพราะมัน คัน
เรื่องเสือช้าง บ่างชนี พอมีอยู่
ถ้าอยากดู ต้องสงบ จะพบฝัน
ขืนโวยวาย บอกได้ เลิกเจอกัน
ขอเชิญทั่น ไปสวนสัตว์ จัดให้ดู
16 เมษายน 2555 18:48 น.
บุญพร้อม
ปฏิจจ สมุปบาท
เท่าที่ทราบ ความมา
เป็นหัวใจ ศาสนา
ตรึงตรา ในตัวคน
แต่เรา ไม่รู้จัก
ถึงหลัก เพราะไม่สน
หากได้ ค้นตัวตน
จะพ้น ซึ่งทุกข์ภัย
รู้ทุกข์ ที่เกิดขึ้น
พลิกฟื้น ให้ดับได้
ธรรมะ ที่มีไซร้
ล้วนอาศัย กันและกัน
ที่เห็น เป็นรูปร่าง
ใช้เอ่ย อ้างเธอฉัน
ล้วนธาตุ ประชุมกัน
เร่งวัน พลันมลาย
ชาตะ ชาติ ชรา
เกิดมา จะต้องตาย
มาเถิด เร่งขนขวาย
เผื่อจะได้ ตายหลับตา
15 เมษายน 2555 13:00 น.
บุญพร้อม
เขาโจกษ์กัน อาทิตย์นั้น จะพลันดับ
จันทร์ก็ลับ หายไป ไม่ให้เห็น
เสียงร่ำไห้ โหยหวล คล้ายจะเป็น
เหมือนดังเช่น แดนนรก เข้าปกคุม
พวกผีห่า ซาตาน ผ่านเข้าออก
ขู่ตะคอก มุ่งร้าย หมายขยุ้ม
ใครเคราะห์หาม ยามร้าย จะถูกรุม
ดึงสู่ขุม อเวจี ที่ร้อนรน
ปิดประตู หน้าต่าง ทางเข้าออก
แขวนป้ายบอก เอาไว้ ทุกแห่งหน
ว่าบ้านนี้ นั้นหนา ไม่มีคน
เขิญท่านค้น บ้านข้างหน้า ถ้าจะมี
สมณะ ชีพราหมณ์ อยู่ตามวัด
ก็จะชัด รู้ได้ ใครทรงศิล
พวกอาศัย วัดวา ห่าจะกิน
ตายหมดสิ้น ไม่เหลือ เชื้อชั่ว เลว
เหลือเอาไว้ แต่ผู้ใคร่ ในธรรมะ
โลกก็จะ โสภิน สิ้แหลกเหลว
สังคมปลอด รอดพ้น จากคนเลว
ข้ามห้วงเหว วังวน คนสามาณย์
12 เมษายน 2555 19:41 น.
บุญพร้อม
เจ้าไก่อู ดูนก ที่ผกผิน
ให้อยากบิน ร่อนไป ในโลกกว้าง
สยายปีก ออกได้ ใช้คลี่กาง
บินไปทาง หมู่นก ที่โบกบิน
บินไปได้ สักพัก ชักหนักอก
มันจะตก เมื่อบินไป ไม่ไกลถิ่น
รอก กระแต ทักทาย ให้ได้ยิน
นี่แผ่นดิน ของข้า อย่ามากวน
เราไก่อู นั้นชำนาญ การคุ้ยเขี่ย
ต้องอ่อนเพลีย ด้วยบินไป จนไกลสวน
เสียแรงเปล่า ไก่เอ๋ย เจ้ามิควร
นั่นเขาล้วน แต่เชี่ยวชาญ ชำนาญบิน
หน้าส่วนตัว
1416
