6 กุมภาพันธ์ 2556 19:25 น.
บุญพร้อม
ดินฟ้าอากาศไม่อำนวย
ฝนไม่ช่วยมีแต่แล้งมาแกล้งซ้ำ
หญ้าก็แห้งเหี่ยวตายคล้ายดังกรรม
คอยฝนพรำจนแล้วแววไม่มี
เห็นกระถางไม้ดอกออกสะพรั่ง
อยากจะหยั่งรากบ้างก็อ้างสี
แล้วถอนทึ้งดึงไปไม่ใยดี
อ้างไม่ดีไม่สวยปลูกป่วยการ
เห็นหญ้าไม่ควรคู่ดูต้อยต่ำ
คอยตอกย้ำทุกครายามว่าขาน
บ้านเมืองเราจึงแยกจนแหลกราญ
เพราะคิดอ่านกันเช่นนี้ แล้วดีใจ
3 กุมภาพันธ์ 2556 21:04 น.
บุญพร้อม
เรื่องชีวิต คิดไป ให้ประหลาด
บ้างก็ขาด บ้างเกิน ไร้เงินถัง
บ้างนั่งปลง ชีวิต อนิจจัง
เมื่อหมดหวัง มืดมน จนปัญญา
จงแข็งแรง เอาไว้ ใจต้องสู้
หากคิดอยู่ หวังชัย ในภายหน้า
ค่าของคน ใช่ลด หมดราคา
เว้นแต่ว่า จะผูกปม ทับถมตัว
วันนี้ผิด พลาดไปให้ แก้ไข
ค่อยสานใย ถักทอ ขออย่ามั่ว
มองให้ไกล ไปให้ถึง จุดหมายตัว
ใครมันยั่ว อย่างไร อย่าไปฟัง
ฝากแรงใจ จากตน คนเคยผิด
ไปถึงมิตร ทั่วไป ด้วยใจหวัง
เปลี่ยนทุกข์ยาก แสนเข็ญ เป็นพลัง
ให้เหมือนดัง ผู้เขียน ที่เพียรมา
========================
ขอความสุขความเจริญอย่าเขินขัด
รีบเร่งรัดส่งลงตรงที่หมาย
ให้แก่เพื่อนผู้ยากลำบากกาย
ได้ผ่อนคลายห่างทุกข์พบสุขใจ
2 กุมภาพันธ์ 2556 06:44 น.
บุญพร้อม
เด็กชายใหม่ รักหมู่ เป็นเด็กดี
เพราะเขามี ทางไปได้ดังฝัน
พ่อแม่ญาติ พี่น้อง ประคองกัน
คอยสร้างสรร แนะนำ จงทำไป
ไม่ดุด่า ว่าร้าย ให้ขายหน้า
เมื่อเวลา ผิดพลั้ง ยังสอนให้
ที่ทำมา ไม่ดี มีอย่างไร
ผิดตรงไหน สอนให้คิด พินิจดู
ใช้เมตตา กรุณา มาว่าสอน
ดีกว่าข่อน บ่นสวด ให้ปวดหู
นั่นมิใช่ หนทาง อ้างว่าครู
ถึงจะรู้ ก็ไร้ค่า ไม่น่าฟัง
เพราะเป็นเด็ก ชายใหม่ ให้สั่งสอน
ใคร่ขอวอน คุณครู ที่รู้ผัง
ดัวยยังเด็ก เล็กอยู่ อยากรู้จัง
จะรอฟัง ครูสอน ไม่อ้อนกวน
31 มกราคม 2556 10:44 น.
บุญพร้อม
ยังมีหนุ่ม ร่างร้าย กายก็แก่
เดินยักแย่ ยักยัน ฝันถึงสาว
อมิตดา นารี งามพริ้งพราว
เธอเป็นดาว ประดับอยู่ หมู่บ้านพราหมณ์
พิศวาส ผูกมัด ให้กลัดกลุ้ม
ความเป็นหนุ่ม ล้นหลาก ยากจะห้าม
ทำไฉน ถึงได้ ใกล้นงค์ราม
ด้วยพ่อพราหมณ์ ท่านหวง ดังดวงใจ
มีผู้คน มากมาย ใช้หุ่นเท่ห์
บ้างใช้เล่ห์ ผูกมัด จัดหาให้
ร่าง ชูขก หมดหวัง นั่งช้ำใจ
จำต้องใช้ เงินตรา มาต่อรอง
หากหนุ่มใด เข้าข่าย นายชูชก
รักคับอก ย่อมไม่ เสียดายของ
เงินเท่าใด ยอมให้ นำไปกอง
หวังเนื้อทองมาอิงแอบ ไว้แนบนอน
29 มกราคม 2556 15:51 น.
บุญพร้อม
อันคำว่า กวนกวน ชวนให้คิด
เราจึงติด ตามไป ด้วยใจสน
ของที่กวน มากมาย หลายอย่างปน
จะมัวคน ไม่ไหว ต้องใช้กวน
กระยาสาด กาละแม แบบนถาด
ถ้ามันขาด งาไป ไม่ถูกส่วน
จะยิ่งดู ประหลาด ถ้าขาดกวน
เหล่านี้ล้วน หมดท่า ไม่น่ากิน
กวนกวนกวน กันไป ให้ได้ที่
ขนมดี ย่อมขาย ไปได้สิ้น
ไม่มีเหลือ บูดเน่า เอาทิ้งดิน
คนที่กิน ย่อมเรียกร้อง ตามต้องการ
กวนอีกอย่าง เขาว่า ไม่น่าคบ
คนเขาหลบ หนีไป จนไกลร้าน
จะค้าขาย มัวพล่าม เขารำคาญ
ของเหลือบาน เลยละท่าน น่านแหละกวน
หน้าส่วนตัว
1354
