เพื่อนเอย….. สุดท้ายเรา ต่างตาย สลายสิ้น

                    ผ้าเพียงชิ้น พันผูก ก็ถูกเผา

                    เคยแบ่งแยก กันไว้ ว่าเขาเรา

                    จะเหลือเงา ให้เห็น เป็นไม่มี

                      ของเคยรัก เคยหวง เหมือนลวงตา

                     เมื่อถึงครา ลาลับ กลับเมินหนี

                      เปลี่ยนมือไป หมดสิ้น ไร้ยินดี

                     เหมือนไม่มี ความหลัง ฝังใจกัน

                       โน่นก็ใช่ นี่ก็ปอง นั่นของข้า

                             ใครจะว่า ยังไง ยึดไว้มั่น

                      กว่ารู้ตัว ก็สิ้นหวัง ถึงทางตัน

                              ที่ใฝ่ฝัน แท้จริง ล้วนสิ่งลวง

  แล้ววาดภาพให้เห็นเป็นเมืองยักษ์

ทุกตัวตน ด่างตระหนักยักษ์ต้องใหญ่

ยักษ์เล็กเล็กเด็กหน่อยควรถอยไป

แล้วปล่อยให้ ยักษ์โต เค้าโอ่กัน

  ต่างตนต่างเข้มแข็ง ด้วยแรงฤทธิ์

เนรมิตสร้างปม ขย่มขวัญ

พวกหมูหมา ช้างหมี หนีไม่ทัน

ก็มาพลันล้มตายใต้อุ้งตีน

  ยักษ์รบยักษ์ตีกันน่าหวั่นหวาด

ทำเอาชาติยักษ์หายสลายสิ้น

เหลือเพียงภาพปั้นกันไว้ในแผ่นดิน

ว่าในถิ่น  ที่นี้  เคยมียักษ์

  ไม่เป็นหนังหน้าไฟให้ใครเชิด

เดี๋ยวจะเกิดครหาค่าแค่หนัง

ถึงรำเต้นเด่นดีมีคนฟัง

เขาก็ยังเก็บพับจับใส่ชอง

  เพียงแค่อยากเรียนรู้ดูเขาเล่น

ก็เริ่มเห็นภาพใดใครเจ้าของ

ทั้งคนเชิดคนตีเล่นปี่กลอง

ล้วนพวกพ้องร่วมเล่นจึงเป็นไป

  เป็นคนชมคนดูจึงรู้หลัก

หนังที่ปักน่าชมนิยมไหม

อีกบทบาทที่ดีมีอะไร

พอจะได้หรือเสียเมื่อเชียร์กัน

  ไม่เป็นหนังหน้าไฟให้ใครเชิด

เดี๋ยวจะเกิดครหาค่าแค่หนัง

ถึงรำเต้นเด่นดีมีคนฟัง

เขาก็ยังเก็บพับจับใส่ชอง

  เพียงแค่อยากเรียนรู้ดูเขาเล่น

ก็เริ่มเห็นภาพใดใครเจ้าของ

ทั้งคนเชิดคนตีเล่นปี่กลอง

ล้วนพวกพ้องร่วมเล่นจึงเป็นไป

  เป็นคนชมคนดูจึงรู้หลัก

หนังที่ปักน่าชมนิยมไหม

อีกบทบาทที่ดีมีอะไร

พอจะได้หรือเสียเมื่อเชียร์กัน

 เมื่อ..ไม้ที่ปลูกกันไว้ไม่มีผล

จึงคิดโค่นไม่ยั้งหวังปลูกใหม่

ปลูกกันเองโค่นกันเองไม่เกรงใจ

ล้มทับใครยังอ้างว่าหวังดี

 ไม่สนใจหญ้าแพรกจะแหลกหัก

ใครจะมาถามทักผลักให้หนี

ไม้ในฝันของฉันมันต้องดี

อย่ามาตีค่าต่ำทำเสียการ

เห็นปลูกไม้เอาปลายฝังช่างประหลาด

ใช้น้ำราดรดปลายไม่ใช่ฐาน

รากลอยอยู่บนฟ้าหารับทาน

ก็เลยพาลแห้งตายทั้งปลายโคน