ธรรมดา ฟ้าสลัว ย่อมมัวหม่น

สิ่งที่ยล จึงยากแจง แหล่งที่หมาย

เป็นภาพพร่า คล้ายฝัน สุดบรรยาย

เพียงบอกได้ ว่าเห็น เป็นเงาจาง

 ยิ่งความมืด เข้าครอง ก็หมองหนัก

แค่ร้องทัก   โดนชี้   เป็นผีสาง

จะบอกเล่า อย่างไร ก็ไร้ทาง

ด้วยข้ออ้าง ไม่เห็นหน้า ค่าไม่มี

 คงต้องรอ เวลา ยามฟ้าแจ้ง

รอเมื่อแสง ทองต้อง ส่องถึงที่

เงาจางจาง ที่ว่า  ถ้ามันมี

เห็นจะหนี ไม่พ้น เผยตนตัว

  กลของกลอนยั่วเย้าเข้าถึงจิต

ขลังไม่ผิดมนตราพาลุ่มหลง

คนเขียนกลอนแทรกสร้างอย่างบรรจง

เพื่อเสริมส่ง  ครู ปราชญ์ ชาติกวี

   ต่างพื้นฐานร่วมสร้างชี้ทางให้

บ้างบอกใบ้ติชมสมน้องพี่

ผู้มาใหม่ใคร่ลองต้องยินดี

เพราะเขามีเพื่อนครูคอยดูแล

   อาจจะมีบางครูผู้เคร่งครัด

มองให้ชัดภายในใจท่านห่วง

พร้อมเคยเจอท่านเหน็บถึงเจ็บทรวง

เวลาล่วงจึงรู้ดูผิดไป

    กลของกลอนร้อนฉ่าอย่าร้อนจิต

อาจเป็นมิตรลองแหย่ให้แก้ไข

มีปัญญาแก้ได้ก็แก้ไป

ฝึกเอาไว้ ให้เชี่ยว เดี๋ยวก็ดี

ผลไม้รสดีย่อมมีเปลือก

จึงต้องเลือกให้รู้เท่าเอาผลไหน

จะเลือกเปรี้ยวเลือกหวานสักปานใด

แล้วแต่ใจคนชิมเขาลิ้มลอง

      คนขายค้าแค่เล่าสู่ให้รู้จัก

ผลที่ทักรสใดให้หายข้อง

หากรสชาดไหนดีพี่เขาจองvqj

ไม่ต้องร้องเร่ขายย้ายที่ไป

    มีผลไม้วางขายอีกหลายร้าน

ยังต้องการลูกค้าหน้าใสใส

เชิญท่านหยิบเลือกชิมให้อิ่มใจ

ค่อยเลือกไปฝากน้องให้ลองดู

     ความจริงมีอยู่รู้กันทั่ว

ก็ยังมั่วยืนยันนั่นไม่ใช่

ชักแม่น้ำทั้งห้าว่ากันไป

ตามแต่ใจท่านคิดประดิษฐ์เอา

    ให้มีเงื่อนมีแง่แล้วแต่คิด

เกิดพลั้งผิดจดจำนำไปเล่า

กว่าจะแก้ไขได้ให้เรื่องเบา

ก็ทำเอาเดือดร้อนไปค่อนเมือง

    หากถามใจทุกไทยใครก็ภักดิ์

แย่งกันรักชอบกลจนมีเรื่อง

ข้ารักมากกว่าใครในบ้านเมือง

ให้เขาเคืองหมั่นไส้ได้ทุกวัน

    ตัวยังเด็กอ่อนน้อมถ่อมตนไว้

อย่าเทียวไปยั่วยวนกวนโมโห

ทำแลบลิ้นปลิ้นตาพาลพาโล

หรือคุยโวทับท่านมันพาจน

   จะถูกผิดนิยมชมไว้ก่อน

ฟังท่านสอนท่านเทศน์เรื่องเหตุผล

อาจขัดใจอยู่บ้างฟังพิกล

ข่มใจตนค่อยค่อนตอนมีแรง

   เป็นผู้ใหญ่ก็ให้เข้าใจเด็ก

เขายังเล็กไม่สมไปข่มแกล้ง

ค่อยตักเตือนผู้น้อยคอยชี้แจง

จะเปลี่ยนแปลงสิ่งไรต้องใจเย็น

   เด็กวันนี้ต้องใหญ่ในวันหน้า

หักด้ามพร้าด้วยเข่าเอาเป็นเล่น

ฝากรอยด่างฝังไว้ให้ต้องเป็น

เหมือนดังเช่นล้อกรรมตามรอยโค