อันอักษรข้อความตามหนังสือ

เขาเพียงสื่อให้เห็นว่าเป็นสาร

บรรจงถ้อยร้อยคำตามต้องการ

ให้ผู้อ่านใช้ความคิดพินิจเอา

 ตรงไหนดีเลือกไว้ใช้ประโยชน์

ที่เป็นโทษรู้กันนั่นเล่ห์เขา

อาจเขียนไว้ชี้ทำนำทางเรา

แทรกปลุกเร้าให้เห็นว่าเป็นจริง

 บ้างยุแหย่แพร่เรื่องให้เคืองขัด

สารพัดนำอ้างดังภูติสิง

บ้างก็ดีปนร้ายคล้ายเราจริง

เพื่อนเลยทิ้งหายหมดอดเล่นคำ

 จึงขอแทรกกลอนเดิมแต่เริ่มแรก

เอามาแจกกันฟังยังนึกขำ

ช่างมาเป็นไปได้ดูพร้อมทำ

เลยขอย้ำเรื่องหลังฟังพร้อมกวน

…………………………………………………………………………

บุญพร้อมเป็นคนแก่ดูแย่หน่อย

เขาเลยปล่อยเดียวดายไว้ปลายสวน

เค้าบอกว่าแก่แล้วก็ยังกวน

พูดจาชวนกวนเบื้องต่ำอยู่ร่ำไป

 แล้วเวลาก็ผ่านไปพร้อมก็ยังเป็นพร้อมคนเดิม  อ่ะอ่ะ   อ่ะ

   ทั้งที่รู้  ทำไป  เหมือนไม่รู้

สองตาดู หูฟัง  ยังไม่เห็น      

เชื่อได้ว่า ฟังได้ว่า มันน่าเป็น

จึงไม่เว้น ไม่ละ จะเคยตัว

  ยังเยาะเย้ย หยามหยัน ว่าฝันเฟื่อง

เห็นเป็นเรื่อง ขบขัน ว่าฝันมั่ว

ปณิธาน  แบบไหน ไม่ดูตัว

ใหญ่กว่าเจ้า เขายังกลัว กันทั่วไป

  หากเรียนมา จนแก่ ได้แค่นี้

ก็เห็นที สิ้นหวัง  พังจนได้

เพราะมัวแต่ แบ่งชั้น กันเรื่อยไป

แล้วเมื่อไร ไทสงบ พบเรื่องงาม

 โลกไม่เคย สะดุด หรือหยุดนิ่ง

พาทุกสิ่ง ไหลเลื่อน ได้เคลื่อนไหว

ที่หมดแรง เสื่อมสลาย ก็ตายไป

นั่นมิใช่  สิ้นเชื้อ  คงเหลือดิน

 ให้พืชพันธุ์ นกกา ได้อาศัย

ผลิตเส้นใย กันไป ไม่จบสิ้น

จุดสุดท้าย ทุกอย่าง ย่อมพังภินท์

กลับเป็นดิน เหมือนเก่า ให้เราเดิน

  แค่นี้แหละ ชีวิต ใยคิดมาก

มีพบพราก ทั้งนั้น ที่ฉันเห็น

หนีไม่พ้น โลกกำหนด เป็นกฎเกณฑ์

ไม่โอนเอน  เข้าข้าง  อย่างกฎ…..เรา