28 มิถุนายน 2550 06:22 น.
บุญนำ
รีบร้อนตะลีตะลานทำไม
ห่วงใยห่วงหาอื่นอื่น
ทำตนละเมอทุกวันคืน
ลำบากยืนอยู่ได้อย่างทนกลืน...
เห็นคนแต่งเท่ห์ยืนมีมาด
ดูองอาจแกล้วกล้ากลางสมร
เห็นแต่รูปจูบไม่หอมแอบจิตจร
คงจะหลอนหลอกได้ไปวันวัน...
ไม่ต้องรีบค่อยค่อยทำด้วยความคิด
ไม่พลาดผิดพลั้งไปเสียหายใหญ่
ประเทศไทยต้องยืนหน้ากว่าชาติใด
ต้องยิ่งใหญ่ทั้งคุณธรรมและความดี...
จะรักแล้วก็ต้องดูรู้จักคิด
สะกิดนิดเข้าพิจารณาหาเหตุใหญ่
อะไรดีอะไรไม่ชอบคิดเข้าไป
พอทนได้ก็คบกันฉันกับเธอ...
27 มิถุนายน 2550 07:04 น.
บุญนำ
ตอนกลางคืน เมื่อปวดเมื่อย มีคนนวด
แม้จะปวด เมื่อยหมด ไม่หวั่นไหว
เพราะมีคน ข้างข้าง คอยเอาใจ
คอยนวดให้ ตรงนั้น ตรงนี้...
นี่ก็เป็น ข้อดีหนึ่ง ของสามี
คิดอีกที ที่เหลือ มีแต่เสีย
แต่อย่างไร ก็ตาม คิดอย่างเมีย
รีบมีเสีย อย่ารอช้า นะคุณคุณ...
21 มิถุนายน 2550 05:41 น.
บุญนำ
เมื่อเกิดมาใช้ชีวิตขึ้นในโลก
อุปโลกให้เป็นทหารใหญ่
แต่พอสถานการณ์เปลี่ยนไป
ก็กลับได้รับการเปลี่ยนแปลง...
ความแตกต่างในการงานมีเล็กน้อย
ต้องละห้อยหวลหาคะนึงถึง
เรื่องเก่าเก่าเก็บเอามาคำนึง
ระลึกถึงสะบัดหัวทั้งชั่วดี...
ระลึกได้ถึงคำครูอาจารย์
ขอให้ท่านได้ขึ้นเป็นใหญ่
เป็นเจ้าคนนายคนมีคนใช้
และให้ได้นั่งกินและนอนกิน...
คิดไปแล้วเห็นจริงดังคำท่าน
ไม่มีการมีแต่กินนอนนั่ง
ทำดีแล้วได้ดีแล้วไม่ผิดพลั้ง
เป็นดังอย่างที่ท่านตั้งใจ...
19 มิถุนายน 2550 09:03 น.
บุญนำ
เมื่อเวลามาถึงแล้วพ่อแก้วเอ๋ย
ไฉนเลยมัวมาคิดวิตกได้
ผองพวกเราล้วนมีธรรมมานำใจ
ให้สดใสสดชื่นทุกเวลา...
และแล้วก็เกิดศรัทธามากไปหน่อย
ไปหลงคล้อยในวัตถุอยู่พื้นต่ำ
เป็นเศษดินเศษแร่มาขยำ
ให้เป็นลำเป็นรูปแปลกแปลกตา...
เมื่อก่อนนี้เห็นผู้ใหญ่ใฝ่ใจนัก
เราไม่ทักเห็นธรรมดาไม่สงสัย
แต่ตานี้ตาเราบ้างเป็นอย่างไร
จะทำไงชอบก็ชอบมันก็มัน...
ทุกทุกอย่างที่เกิดล้วนแฟชั่น
เห็นขำขันไม่ออกยอกหนักหนา
ว่าแต่เขาเราเองก็นำพา
ห้อยออกหราหน้าบานสราญรมย์...
12 มิถุนายน 2550 18:49 น.
บุญนำ
หรือจะเป็นเฉกเช่นซือหม่าเซียน
ท่องเที่ยวเขียนสื่อจี้เป็นการใหญ่
หรืออาจกลายเป็นหลี่ไป๋ไป
ท่องทั่วในพื้นภิภพจบแดนดิน...
สู่เต้าจือ หนันหนันอยี่ สั้งชินเทียน
จุนปู๋เจี้ยน หวงเหอจือ สุยเทียนสั้ง
ไหลเปินเหลียว เต้าไห่ปู้ ฟู่หุย...มั้ง
ไหลถะถั่งเป็นไหมเงินมาจากฟ้า...
หน้าส่วนตัว
1208
