วันที่รอคอย

บินเดี่ยวหมื่นลี้

อย่านอนดึกนะครับอิม รักษาสุขภาพด้วยพรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า 
ผมพูดกรอกผ่านเครื่องมือสื่อสารเหมือนทุกครั้งก่อนที่จะจบบทสนทนาของแต่ละค่ำคืน ซึ่งสิ่งนี้กลับกลายเป็นกิจวัตรประจำวันในชีวิตผมไปแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเพียงแค่การจะเอาใจใส่ตัวเองก็ยังไม่คิดจะทำ และไม่ค่อยสนใจด้วยซ้ำไป

 อือไม่ดึกหรอกค่ะ เดี๋ยวก็จะเข้านอนเหมือนกันค่ะ  
เสียงตอบจากปลายทางเหมือนไม่ค่อยสนใจกับคำพูดของผมสักเท่าไหร่นัก  ซึ่งดูเหมือนอิมจะง่วนทำงานหรืออะไรซักอย่างซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร  เพราะเป็นปกติของอิมที่รับปากตามที่ผมบอก เหมือนรับปากไปงั้น ๆ ตามประสาคนดื้อ  แต่ก็น้อยครั้งนักที่จะทำตาม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรและไม่อยากกะเกณฑ์ให้อิมต้องทำตามที่ผมบอกทุกครั้ง เพียงแต่ว่าเป็นห่วงสุขภาพของอิม เนื่องจากอิมมีภาระทางหน้าที่การงานค่อนข้างหนักสาหัส เรื่องทั้งเรื่องคือ ผมห่วงคนที่ผมรัก.