๏ วสันต์โศก ๚ะ๛

บินเดี่ยวหมื่นลี้

๏ แสนอ้างว้างเดียวดายกลางสายฝน
เจ็บปวดจนสาหัสเกินขัดขืน
แม้นดวงมนปลอบปลุกให้ลุกยืน
ก็ยากฝืนท้าโลกที่โศกตรม

ปล่อยความเงียบแอบอำในสำนึก
แม้รู้สึกเต้นตื่นด้วยขื่นขม
หวิวหวีดเสียงพัดกรายของสายลม
ยิ่งทุกข์ถมโจมจับเกินดับลง

ราชพฤกษ์หล่นคว้างลงกลางหล้า
รอเวลาเปื่อยยุ่ยเป็นผุยผง
เฉกรักเอยหวานล้ำมิดำรง
ด้วยเริงหลงถ้อยพจน์อันปดลวง

คราสิ้นรสอ้อยตาลก็รานค่า
เหลือมายาทดแทนความแหนหวง
เข้ากุมกันฝั้นเกลียวรัดเหนี่ยวทรวง
ตกบาศบ่วงเล่ห์รักเกินหักใจ

**โดดเดี่ยวในโลกร้างเวิ้งว้างนั้น
เพียงภาพฝันปั้นแต่งมองแห่งไหน
ล้วนรูปเงาเปล่าร้างกลวงข้างใน
เต้นยั่วหยอกหลอกให้หลงไขว่คว้า**

เพราะไว้เนื้อเชื่อในน้ำใจเขา
แสร้งรักเราทุกครั้งมิกังขา
แท้พรางเงาเร้นลวงในดวงตา
กว่ารู้สาก็สายสิ้นปลายทาง

คืนฝนฉ่ำร่ำสายเข้าหมายเถื่อน
ฟ้าไร้เดือนแต่งปรุงจวบรุ่งสาง
สิ้นแล้วแสงแวววาวของดาวจาง
ที่ลับห่างเลือนหนซ่อนบนวาร

คืนฝนฉ่ำร่ำสายลงหมายหล้า
หยาดน้ำตาอาบลงในสงสาร
ภาพงดงามแห่งรักที่หักราน
อีกกี่นานจักเลือนมิเปื้อนใจ๚ะ๛

**ปล..เพื่อนๆทั้งหลาย ณ บัดนาวข้าพข้อยก็ยังเม้นท์ไม่ได้
ต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่สามารถตอบเม้นท์ได้ ถ้าจะแอดเฟส
ก็...บินเดี่ยวหมื่นลี้ กวีซีอิ๊ว เด้อพี่น้อง