๏ ปลายหนาว ๚ะ๛

บินเดี่ยวหมื่นลี้

๏ หนาวอำลาช่วงคาบเคยทาบเถื่อน
หมอกขาวเลือนลับหายสุดปลายสรวง
ท่ามคืนเปลี่ยวเงียบงันเดือนผันดวง
คล้อยต่ำล่วงลาฟากลับจากไกล

คืนเหน็บหนาวยาวนานถึงกาลกลับ
น้ำค้างลับรานหยดหยาดสดใส
เคยแต้มแต่งละอองทั่วท้องไพร
อาบหัวใจไล้แก้มคนแรมทาง

เหลือเพียงร่องรอยร่างเคยวางรูป
ที่พรมจูบยอดหญ้าก่อนฟ้าสาง
คราดวงวันสาดต้องก็พร่องจาง
ระเหยห่างคืนหนเลือนพ้นวาร

หลากพจน์ถ้อยร้อยพันคืนวันหนาว
แสนเรื่องราวเก็บงำมิร่ำขาน
สุขหรือทุกข์กุมกำเป็นตำนาน
ให้พ้นผ่านดั่งหนาวพรากราวพง

จักเก็บกำคำถามนิยามรัก
จนปรักซากยุ่ยเป็นผุยผง
อีกหอมหวานชื่นล้ำเคยดำรง
ปล่อยซุกพงซ่อนภูเร้นคู่ไพร

เพียงร่อยรอยเบาบางเคยวางรูป
เฉกรอยจูบบางบางน้ำค้างใส
ที่วางหยาดหยดนิ่งแต้มกิ่งใบ
แล้วลับไกลทิ้งรอยให้คอยลืม๚ะ๛