22 กันยายน 2554 10:38 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ นานแล้วหนอวันหวานที่ผ่านล่วง
หลายเดือนดวงแรม-เพ็ญ-ลับเร้นหาย
คาบวสันต์ลาลับผันกลับกราย
เริ่มต้นสายลมเหนือเข้าเจือดาว
หนึ่งรอยรักสลักจินต์มิสิ้นหวาน
แม้นช่วงกาลผ่านล่วงเวียนห้วงหาว
กลางดวงมานทุกอย่างยังพร่างพราว
ด้วยเรื่องราวจินตภาพโลมอาบใจ
ยิ่งยามนี้ลมหนาวโบกราวป่า
จากลับลาถิ่นเถินเนินไศล
ก็วนช่วงคาบคืนสู่ผืนไพร
พร้อมวาวใสน้ำค้างแต้มกลางวาร
ยังจดจำเรื่องเราหรือเปล่าหนอ
ฝากเดือนทอจำนรรจ์ส่งบรรสาร
อ้อมแขนใคร??โอบอุ่นละมุนมาน
ท่ามสายธารหมอกขาวล้อมราวพง
ฤๅลืมเถื่อนถิ่นหนาวเมื่อคราวนั้น
รานจำนรรจ์ยับยุ่ยเป็นผุยผง
มิสานก่อรักล้ำในจำนง
ปล่อยจบลงกับวสันต์ที่ผันกราย
หากอาทรยังถวิลมิสิ้นเชื้อ
รักยังเจือแดนทรวงมิล่วงหาย
จงไขความตอบย้ำถ้อยคำชาย
เพื่อจักคลายเศร้าหมองที่ครองมน
ค่ำคืนนี้ยาวนานกว่าวารไหน
ร้างอุ่นไอห่มทรวงท่ามห้วงหน-
พร่างพรายดาวแต้มฟ้าแต่งสากล
แต่อกคนรื้นรกวิตกครอง๚ะ๛
13 กันยายน 2554 08:47 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ กาลยาวนานเหลือแสนในแดนภพ
เกินเอื้อมทบรอนวงอสงไขย
หมายเคียงคู่ร่วมคล้องสองฤทัย
ช่างยาวไกลยากฝ่ามรรคากรรม
สุดแสนห่างบนวารที่ผ่านคาบ
ฤๅรอยบาปทาบทางที่ย่างย่ำ
เพรงบุญยังมิเอื้อหนุนเกื้อนำ
จึ่งต้องดำเนินรอยที่คอยแปลง
ทนว่ายเวิ้งบาปบรรพ์ที่กั้นขวาง
หม่นมืดกลางดวงจินต์จนสิ้นแสง-
ของเรื่อรุ้งทอดลำเคยสำแดง
กลับถูกแฝงม่านหม่นอนธการ
ทั่วสรรพางค์แรงรอนแสนอ่อนล้า
ท่ามมรรคาขีดวงรอบสงสาร
ต้องเผชิญเกิดดับกี่นับนาน
จึ่งจักผ่านข้ามช่วงพ้นบ่วงบรรพ์
ขอตั้งจิตอธิษฐานทุกกาลกัป
แม้นเกิดดับท่ามห้วงสรวงสวรรค์
ฤๅตกใต้แดนภูมิขุมโลกันต์
จิตหมายมั่นสถิตย์ข้างเพียงนางเดียว๚ะ๛