24 มิถุนายน 2553 20:21 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ลั่นทมร่วงดอกหล่นเกลื่อนบนพื้น
ในยามคืนมืดดำฟ้าฉ่ำฝน
ดอกซีดเซียวบอบบางทอดวางตน
กลีบสีหม่นหมดงามเมื่อยามวาย
เคยเบ่งบานชูดอกลมหยอกล้อ
ผึ้งพนอรุมเร้าทุกเช้าสาย
ดอมดมกลิ่นทั่วร่างสรรพางค์กาย
แล้วลับหายเหินห่างเหมือนอย่างเคย
ปล่อยลั่นทมเศร้าสร้อยละห้อยหา
หลายเวลานานเนิ่นคล้ายเมินเฉย
ผึ้งมิคืนย้อนมาสักคราเลย
มีเพียงลมรำเพยดั่งเผยนัย
ว่าเขาคงมิคืนมาชื่นแก้ม
ผ่านคืนแรมวันลับกับสมัย
เฝ้าคิดถึงภุมรามีค่าใด?
เขาจากไกลหายสิ้นมิยินยล
ความหอมหวานหมดแล้วมิแคล้วหมอง
คือครรลองแห่งธรรมตอกย้ำผล
ถ้วนทุกสิ่งแปรเปลี่ยนและเวียนวน
มิว่าคนฤๅผึ้ง..คือหนึ่งการณ์
ลั่นทมเอยดอกหล่นเกลื่อนบนพื้น
ยามค่ำคืนแสนเศร้าเกินกล่าวขาน
ลมรำเพยเลือนหายกับสายธาร
ปล่อยลั่นทมร้าวราน..กับวารเวลา๚ะ๛
22 มิถุนายน 2553 13:43 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ คืนฝนโปรยหยาดหยดลงรดป่า
ท่ามนิทราล้นท่วมด้วยความหลัง
หวังฝนล้างรอยช้ำที่กำลัง-
แฝงกายฝังลึกแน่นกลางแก่นใจ
เสียงฟ้าครืนครวญคร่ำลมร่ำสาย
เพลงเดียวดายขานขับเกินรับไหว
หวังเสียงฟ้ากลบเกลื่อนจนเคลื่อนไกล
เพื่อวันใหม่ชื่นหน้าดังฟ้างาม
ด้วยหัวใจตรอมตรมเกินข่มเจ็บ
อีกหนาวเหน็บถูกย้ำในคำถาม
ยิ่งตอบความดั่งปลุกความทุกข์ลาม
จนยากปรามน้ำตาที่บ่านอง
หวังฟ้าฝนช่วยขับความอับเฉา
ชะล้างเงาเศร้าโศกในโลกของ-
คนบาดเจ็บแพ้พ่ายที่หมายปอง
โลกที่ผ่องงดงามด้วยความจริง๚ะ๛
18 มิถุนายน 2553 10:00 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ เราห่างกันเกินไปหรือไม่หนอ
ความทดท้อจึ่งรุมเข้ากุมเหง
คราเงียบเหงาภวังค์ช่างวังเวง
ดั่งเร้าเร่งโศกเศร้ารุดเข้ากุม
ฤๅอาทรอาลัยเริ่มไกลห่าง
ความจืดจางจึงเพาะเข้าเกาะสุม
สนิมรักแฝงกายเข้ารายรุม
จื่งเกินอุ้มความฝันของวันวาน
ฤๅเรื่องราวร่วมสร้างถึงทางแยก
อยากปลดแอกเพราะท้อเกินก่อสาน
ปล่อยทุกสิ่งยับแตกจนแหลกลาญ
หยุดตำนานงดงามของความจริง
ฤๅเราห่างกันมากจึ่งยากรั้ง
วันแห่งหวังเลือนลับดับทุกสิ่ง
อ้อมแขนเคยโอบอุ่นได้หนุนอิง
ก็เพียงสิ่งคุ้นเคย...เคยคุ้นไป๚ะ๛
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟบินเดี่ยวหมื่นลี้
หน้าส่วนตัว
1402
