4 พฤษภาคม 2553 15:28 น.

๏ ค่ำคืนอันเดียวดาย๚ะ๛

๏ ตาวันคล้อยลอยลับใกล้ดับแล้ว
นกค่ำแว่วเสียงคูหาคู่ขวัญ
คาบราตรีขานขับรอรับจันทร์
ยามวารวันลับลาทิวาไกล

สายลมพลิ้วพัดผ่านท่ามลานหล้า
พงพนาคืนกลับความหลับไหล
สงบเงียบเยียบเย็นทุกเป็นไป
สงัดในโศกช้ำเพียงลำพัง

ยิ่งดึกดื่นชื้นฉ่ำด้วยน้ำค้าง
คนแรมทางหมองหม่นแต่หนหลัง
ท่ามเถื่อนถิ่นเคว้งคว้างจากรวงรัง
เพียงเสาะหวังท่ามวันที่สัญจร

หลากเรื่องราวร้อยพันในบันทึก
จากส่วนลึกสุดใจถึงใต้หมอน
สุข โศก เศร้า พ่ายแพ้มิแน่นอน
ทุกบทตอนกระจ่างอยู่กลางทรวง

ตาวันคล้อยลอยลับใกล้ดับแสง
ค่ำคืนแห่งเดียวดายเริ่มกรายล่วง-
เข้ากักกุมโบยตีฤดีดวง
ท่ามกลางห้วงนิทราทุกราตรี ๚ะ๛