๏ ภาพฝันอันเลือนราง แสนอ้างว้างทุกอณูความรู้สึก เย็นยะเยียบกลางทรวงสู่ห้วงลึก ในสำนึกอ่อนล้าท่ามราตรี จันทร์เลื่อนจากห้วงหาว เคยสกาวโลมดินทุกถิ่นที่ ดั่งภาฟฝันเราเอยที่เคยมี กลับหลบลี้เลือนหายกับสายกาล หมอกบาง...น้ำค้างใส ก็ร้างไร้เรื่องราวให้กล่าวขาน ดอกไม้ร่วงแล้วเอยก่อนเคยบาน อีกมินานคงผังผุเป็นธุลี ภาพฝันอันเลือนราง ทิ้งทุกอย่างจบลง ณ ตรงนี้ แม้นรู้สึกหวั่นไหวอยู่ในที ผ่านขวบปีคงลืมหมด...มิจดจำ๚ะ๛