10 กุมภาพันธ์ 2549 09:38 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ คืนเดือนจ้าดาวจางที่กลางไพร
น้ำค้างใสแต่งแต้มแซมบุปผา
ยามลมหนาวพัดเอื่อยระเรื่อยมา
สุขอุรายามคนึงถึงเจ้าจันทร์
ค่ำคืนก่อนเดือนดับลาลับห้วง
ใจหนึ่งดวงดูหม่นปนโศกศัลย์
ร่ายกลอนพ้อพรรณนาว่าจาบัลย์
บทรำพันกลั่นจากใจคล้ายละเมอ
คืนนี้จันทร์ฉายฉานสู่ลานหล้า
เปรียบสัญญาให้ตระหนักว่ารักเสมอ
จะกี่คืนกี่วันที่ผันเจอ
คงไม่เก้อดั่งกระต่ายที่หมายตา
แม้นแสงนวลมิสว่างกระจ่างแจ้ง
มิอาจแข่งสุรีย์ที่เจิดจ้า
แต่ค่ำคืนยามไร้แสงแห่งทิวา
เจ้าจันทราก็งามเด่นเฉกเช่นกัน
แม้นจันทร์สูงเกินสอยมาห้อยคล้อง
จนยากปองคิดคว้ามาเคียงฝัน
จะอยู่ห่างเพียงใดใจผูกพัน
สัญญามั่นจะคงภักดิ์และรักเดือน๚ะ๛
8 กุมภาพันธ์ 2549 10:49 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ยังจำได้ก่อนหน้านี้ที่สีชัง
เจ้าเปลื้องปลดความหลังด้วยใจหาญ
ปล่อยรักที่หลงรอลงบ่อธาร
กลบตำนานมิให้เหลือเมื่อกลับมา
แต่วันนี้ที่เห็นเจ้าเป็นอยู่
ยังหดหู่จาบัลย์ขวัญผวา
ยังจ่อมจมหล่มทุกข์รุกอุรา
ธารน้ำตาท่วมท้นล้นทรวงใน
ฤๅมิอาจตัดได้สายสวาท
แม้นบากบาดความรักสักเพียงไหน
ยังอาลัยอาวรณ์ทุกตอนไป
จะหักใจกลัวเจ็บซ้ำจึ่งจำทน
จะล่องลอยเจ็บนี้อีกกี่ครั้ง
จะเปลื้องปลดความหลังอีกกี่หน
เจ้าจักหลุดจากอดีตกรีดกมล
ใครบางคนที่คอยเริ่มน้อยใจ๚ะ๛
1 กุมภาพันธ์ 2549 10:38 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ แค่เพียงคิดเราสองต้องจบฝัน
ความเจ็บพลันจุกอกวิตกหมอง
แสงศรัทธาที่มั่นคงวิรงรอง
พลันถูกครองด้วยมืดมนอนธกาล
น้ำตาคงเอ่อล้นท่วมท้นภพ
คลื่นซัดกลบกระหน่ำซ้ำหักหาญ
ต้องว่ายทวนกระแสโศกวิโยคธาร
นานเนิ่นนานตราบร่างจะวางวาย
เจ็บนั้นคงเกินทานสุดต้านไหว
และหัวใจคงแหลกแตกสลาย
ทั้งชีวิตอ้างว้างอย่างเดียวดาย
ตราบกาลหายกลืนตนจักพ้นมัน
หากวันนั้นมีจริงสิ่งอยากขอ
อย่ารีรอให้พบความโศกศัลย์
วอนเธอแทงหัวใจในเร็วพลัน
เพราะว่าฉันอยู่มิได้หากไร้เธอ๚ะ๛