16 ธันวาคม 2547 10:49 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
ช่างละม้าย คล้ายคลึง ให้พึงพบ
ทั้งที่ลบ เลือนไป จนไกลแสน
กลับมาเจอ อีกครั้ง ยังดินแดน
ทั่วเขตแคว้น กว้างใหญ่ ไยแคบลง
กลัวจิตตน เผลอใผล ในรู้สึก
และคิดนึก มากไป จนใหลหลง
เก็บมาฝัน พลันใจ ได้พะวง
แล้วจบลง ยามตื่น คราคืนลา
เธอเป็นใคร โปรดบอก อย่าหลอกเล่น
ทุกเช้าเย็น พร่ำเพ้อ ละเมอหา
ทั้งที่อยู่ ห่างไกล สุดสายตา
กลับเก็บมา ฝังจิต จมมิดใจ
โอ้อกเอ๋ย เคยตรม ระทมหนัก
เมื่อคนรัก จากลา น้ำตาไหล
หากจะต้อง เจ็บอีก คงหลีกไกล
แล้วจำไว้ เรื่องรัก มักเจ็บนาน
14 ธันวาคม 2547 14:55 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
ถึงฟ้ากว้าง ทางไกล เพียงใดนั่น
ต่อให้วัน ยาวนาน สักปานไหน
ภูเขาสูง เสียดฟ้า มาคั่นใจ
ทะเลใหญ่ เกินข้าม มิคร้ามกลัว
แม้อาทิตย์ มืดดับ ลาลับโลก
เงาจันทร์โศก ร้างไป ให้สลัว
ความมืดดำ ล้อมกรอบ หมอกบังมัว
หรือทั้งตัว สูญสิ้น ซึ่งวิญญาน
จะไม่ลืม คนไกล ที่ใจชิด
แนบสนิท จิตใกล้ กายประสาน
ก่อกำเนิด สัมพันธ์ อันยาวนาน
แม้แต่กาล ไม่อาจพราก เราจากใจ
ระยะทาง ใช่เป็น อุปสรรค
หากจะรัก ห่วงกัน อย่าหวั่นไหว
อยู่ใต้ฟ้า เดียวกัน ขอมั่นใจ
ว่ามีใคร คนนั้น เขาสัญญา
14 ธันวาคม 2547 13:37 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
เคยวาดหวัง ครั้งหนึ่ง ซึ่งสดสวย
แต้มภาพด้วย สีฝัน อันหลากหลาย
บนผ้าขาว ของรัก ที่ถักลาย
เปรียบเหมือนสาย รุ้งทอง ผ่องอำไพ
แต่คืนผ่าน กาลผัน วันลาลับ
ภาพฝันกลับ เพี้ยนสี มิสดใส
ที่เคยหวัง ได้เห็น กลับเป็นไป
รูปที่ได้ เพียงขาวดำ เฝ้าคร่ำครวญ
ได้แต่พร่ำ ร่ำร้อง กึกก้องฟ้า
เพราะเวลา พ้นไป ไม่เคยหวน
ให้แก้ไข ป้ายลบ หรือทบทวน
ต้องรัญจวน ด้วยผิด เพราะคิดเดา
ปล.อาจไม่สมบูรณ์เพราะรีบแต่งกลัวไม่ทันวาดฝัน
11 ธันวาคม 2547 10:26 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
เจ้านกน้อย เหนื่อยนัก พักกายบ้าง
ระยะทาง ยังไกล ใช่ไหมหนอ
จุดมุ่งหมาย ที่หวัง ยังคอยรอ
รู้ไม่ท้อ แต่ก็ อย่าฝืนบิน
ดูกำลัง ของตน ทนแค่ไหน
แม้ว่าใจ กล้าแกร่ง ดั่งแท่งหิน
อาจมีวัน ร่วงหล่น ลงบนดิน
ด้วยไม่ยิน น้ำคำ ที่พร่ำเตือน
เร้นกายหลบ ลมหนาว คราวพลบค่ำ
คืนมืดดำ ฉ่ำน้ำค้าง หมอกบังเหมือน-
ปิดเส้นทาง ข้างหน้า ให้พร่าเลือน
แม้นมีเดือน ส่องฉาย ก็ไม่พอ
ให้แสงทอง ส่องฟ้า เมื่อครารุ่ง
แล้วค่อยมุ่ง ก้าวย่าง ตามทางต่อ
บินสู่ฝัน ผ่านคืนวัน ที่ถักทอ
จุดหมายก่อ ให้เห็น เป็นเส้นชัย
6 ธันวาคม 2547 17:32 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
ลมพริ้วพัด ผ่านกาย ให้หนาวเหน็บ
ใจยังเจ็บ ไม่เลือน ย้ำเตือนมั่น
เหงาเร้ารุก เฝ้าปลุก ทุกคืนวัน
เศร้าไม่หัน เหกลับ ลาลับไป
ยังเกรงกลัว รอยอดีต ที่ขีดวาด
จึงไม่อาจ เปิดรับ กับสิ่งไหน
ใหม่หรือเก่า ที่เฝ้า หยอกเย้าใจ
ด้วยเจ็บใน นอกช้ำ ระกำทรวง
เก่าขอร้อง อย่าหวน ชวนให้คิด
ทุกอย่างปิด จบไป ไม่มีหวง
คำสัญญา จริงแท้ หรือแม้ลวง
ตัดจากบ่วง ห้วงฝัน อันลางเลือน
ใหม่ขอเก็บ ความดี ที่มีให้
และคงไว้ สัมพันธ์ ดุจฉันท์เพื่อน
เพราะมิ่งมิตร เช่นนี้ มิแชเชือน
เปรียบเสมือน น้องพี่ มีต่อกัน
ต้องขอโทษ อย่าโกรธ และถือสา
ที่ผ่านมา ต้องข่มใจ ให้คงมั่น
เพราะบทเรียน ที่ได้ ในวานวัน
ยังผูกพัน มัดจิต และริดรอน
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟบินเดี่ยวหมื่นลี้
หน้าส่วนตัว
1156
