21 มีนาคม 2554 16:16 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ วสันต์ครองเขตคามยามคิมหันต์
เกลื่อนรอยวันเลือนดับลับสิงขร
เมฆเทาหม่นมืดดำท่ามอัมพร
ทุกช่วงตอนหยาดหยดร่วงรดไพร
ฟ้าอีกฟากคงเป็นดั่งเช่นนี้
ด้วยวจีสู่ถิ่นพี่ยินไหม??
คนไกลเวียงเอ่ยถามหลากความนัย
ด้วยห่วงใยข้ามฝั่งมารั้งทรวง
แม้นต่างเหย้าไกลแดนสุดแสนห่าง
มิจืดจางทุกช่วงความห่วงหวง
ทุกอบอุ่นล้นปรี่ฤดีดวง
ยังคล้องพ่วงผูกมั่นพันธนา
ฝนปนหนาวรายล้อมโอบอ้อมพฤกษ์
ยิ่งดื่นดึกเยียบเย็นเกินเค้นหา
อุ่นอื่นใดจักเอื้อเจืออุรา
เทียมอุ่นอ้อมฟากฟ้ามาแบ่งปัน
ฝนหนาวยังชื้อชุกอยู่ทุกฟาก
แต่อุ่นจากคนเวียงยังเคียงขวัญ
รานเหน็บหนาวเลือนลับไปกัปกัลป์
มิผ่านผันคืนกลับมาทับรอย
ท่ามสายกาลผ่านลับกับสมัย
ความห่วงใยรานเศร้าและเหงาหงอย
ให้เลือนจากดวงมนของคนคอย
ที่เพียรร้อยปรารถนาสัญญาใจ
**ฤดูกาลแปรปรวนทุกส่วนหล้า
คนอยู่ป่าเถื่อนด้าวจักหนาวไหม?**
หวานวจีชื่นล้นของคนไกล
คล้องฤทัยพี่นั้นตราบวันวาย
ฝากไออุ่นอ้อมไพรไปโอบนุช
ด้วยพิศุทธิ์แห่งรักที่ภักดิ์หมาย-
เคียงคู่กันตราบพรหมล่มมลาย
สูรย์จันทร์หายดับดวงจบช่วงกาล ๚ะ๛
15 มีนาคม 2554 14:15 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ สายฝนยังชื้นชุกอยู่ทุกคาบ
โรยรินอาบแดนภพจบสวรรค์
ไร้แสงเรื่อเรืองรองของดวงจันทร์
ร้างแสงวันเคลื่อนขับเข้าจับจอง
ไผ่ยืนกอแกว่งไกวกลางสายฝน
ท่ามเมฆหม่นซึมเซาดูเศร้าหมอง
หว่างคืนวันอิ่งอ้อยให้คอยมอง
สูรย์,โสมล่องส่องฟ้า ณ คราใด
เหมือนห้วงจินต์ถวิลคอยหนึ่งรอยรัก
ซึ่งประจักษ์ค่ายิ่งกว่าสิ่งไหน
แววอาทรห่วงหาและอาลัย
ยังโชนไฟคุเชื้อทุกเมื่อกาล
หวังบางใครรับรู้แม้นครู่หนึ่ง
รักตราตรึงห้วงใจเกินไขขาน
จักฝากฟ้าส่งข่าวกลัวยาวนาน
ฝากลมผ่านหวั่นร้างบนทางจร
มาดแม้นสองห้องทรวงคล้องพ่วงจิต
นิรมิตแห่งฝันของวันก่อน
จงประกายข้ามขัณฑ์สีทันดร
ให้บังอรประจักษ์ความรักเรา
สายฝนยังชื้นชุกอยู่ทุกคาบ
โรยรินอาบภพภูดูเงียบเหงา
ไร้โสมสูรย์เคลื่อนผ่านนับนานเนา
แต่รอยเงารักจรัสแจ่มชัดทรวง๚ะ๛
๏ พิรุณพรมเถื่อนด้าว.........แดนดิน
เหมือนดั่งกระแสจินต์.........ท่วมท้น
ฝนพราวพร่างโรยริน..........นองบ่า
ฤๅเท่าเทียมหนึ่งล้น............รักนี้พลีนาง๚
๏ ทรวงสองเอยห่างเหย้า.....ไกลเวียง
จิตห่อนหาแนบเคียง...........อื่นชู้
ยังคงแต่คอยเพียง.............เรียมอยู่ เสมอมา
งามอื่นฤๅจักสู้...................หนึ่งน้องนางเดียว๚
๏ พระพายโชยพัดพลิ้ว.......รานกาย
ประหนึ่งจักวางวาย..............ดับดิ้น
คำนึงแต่นวลสาย................ใจพี่
ยามห่างเหมือนจบสิ้น..........ร่างนี้วายปราณ๚
๏ วชิรหมายล่มหล้า............ฤๅไฉน
ครวญคร่ำรำสายไฟ............กึกก้อง
มาดเหมือนดั่งทรวงใน.......อกพี่
สายรักเรียกร่ำร้อง.............แข่งฟ้าแดนแถน๚
๏ ฝากคำสัตย์ผ่านฟ้า.........แมนสรวง
ตราบล่มสูรย์ดับดวง...........จากฟ้า
รักเรียมอย่างเต็มทรวง......คงมั่น เรียมเอย
หากผิดคำอย่าช้า...............ตกใต้อเวจี๚ะ๛
8 มีนาคม 2554 15:52 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ดาษดวงดาวพราวหนท่ามบนสรวง
สูงเกินหน่วงเหนี่ยวฟ้ามาคว้าสอย
เพื่อกำนัลแก้วตาจากป่าดอย
ได้เพียงร้อยความหมายแฝงนัยกานท์
ล้านความคำร่ำพจน์จนหมดถ้อย
ฤๅเทียมรอยรักค่ามหาศาล
กอบเม็ดทรายท่ามภพจบบาดาล
ก็มิปานเสี้ยวน้อยหนึ่งรอยใจ
เพียงคำเดียวคือ " รัก " สลักมั่น
ทุกคืนวันตราบปลงอสงไขย
ห้วงดวงมานพี่นั้นมิปันใคร
ดวงฤทัยพลีแล้วแด่แก้วตา
ท่ามสายกาลผ่านผันคืนวันคล้อย
ยิ่งพูนรอยแห่งรักมากนักหนา
แรงถวิลล่ามรัดมัดอุรา
จนเกินกว่าปลดบ่วงที่คล้องทรวง
ขอจับจองครองขวัญผูกมั่นรัก
ร้อยสลักทรวงแดนด้วยแหนหวง
แม้นบุพเพปราศผลสร้างกลลวง
ยังหมายหน่วงเหนี่ยวรั้งยังรักเรา
อยากเรียงร้อยล้านคำกำนัลนุช
แต่ก็สุดสามารถและขลาดเขลา
จึ่งฝากคำซื่อตรงมอบนงเยาว์
ล้านคำกล่าวฤๅเท่า..." หนึ่งเข้าใจ "๚ะ๛
3 มีนาคม 2554 19:35 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
..๏ พริ้วไหวไกวแกว่งแรงลมโบก
ลอยล่องเหนือโลกชิดแผ่นฟ้า
ดุจดั่งหยั่งถึงสุริยา
จันทราเหมือนใกล้ได้คว้าครอง
ปลิดปลิวจากต้นพ้นภาระ
พันธะแห่งวัฏระบัดล่อง
ก่อนร่วงซบร่างวางก่อกอง
ขอมองเมียงฟ้าสักคราเดียว
เห็นใบไม้อ่อนออดอ้อนกิ่ง
ประวิงถึงตอนก่อนแห้งเหี่ยว
สีสดงดงามตามใบเรียว
ยามเดียวเขียวร้างซีดจางจร
ลอยล่องท่องชมตามลมหอบ
ก่อนมอบร่างผุอนุสรณ์
ถมทางวางตนบนดินดอน
จบตอนวังวนหลุดพ้นกาล๚ะ๛
25 กุมภาพันธ์ 2554 08:27 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ บางเรื่องราวซ่อนเร้นเกินเค้นพากย์
เอื้อนเอ่ยปากเผยนัยยามใครถาม
คนสนิทเก่าก่อนเขาย้อนนาม
ยังติดตาม-ผูกพันกันอย่างไร??
เหมือนคมมีดกรีดลึกรู้สึกเจ็บ
แต่จำเก็บซุกซ่อนความอ่อนไหว
ฝืนยิ้มหัวกลบเกลื่อนสะเทือนใจ
เลี่ยงตอบนัยถ้อยถามที่ลามรัน
ด้วยภาพเก่าครั้งก่อนคราตอนเริ่ม
ล้วนแต่งเติมชีวีหลากสีสัน
ผ่านเรื่องราวมาก-น้อยจวบร้อยพัน
ชื่นสุขสันต์-โศกเศร้าคละเคล้าทรวง
ตราบวันนี้ภาพนั้นก็พลันหม่น
ด้วยล่วงพ้นสายกาลที่ผ่านล่วง
ร้อยเหตุผลมากยิ่งหลากสิ่งปวง
ผันสองทรวงห่างหนคนละทาง
แม้นความคำร่ำลามิกล้าฝาก
แต่เหมือนฟากกั้นเถินจนเหินห่าง
เรื่อรุ้งงามก่อนเก่าเพียงเงาจาง
ที่ทอดวางสองฝั่งเมื่อครั้งนั้น
เก็บเรื่องราวร้อยพันของวันก่อน
ให้ซุกซ่อนตามกาลที่ผ่านผัน
เมื่อโลกจริงต้องข้ามไปตามวัน
รักครานั้น "เรา" วันนี้..มิมีใคร ๚ะ๛
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟบินเดี่ยวหมื่นลี้
หน้าส่วนตัว
1868
