3 พฤษภาคม 2554 13:59 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ หลากพจน์ถ้อยรอยคำที่พร่ำกล่าว
แสนเรื่องราวล้อมฟ้าโอบป่า-เถิน
กี่รอยเท้าย่างย่ำในดำเนิน
พบเผชิญ-พลัดพรากวิบากรอย
จารึกรักเล่มหนึ่งอาจตรึงจิต
รอยลิขิตปราศเศร้าและเหงาหงอย
ความทรงจำพ้นผ่านการรอคอย
สานเรียงร้อยผูกมั่นพันธนา
บางจารึกซ่อนตรมและขมขื่น
ท่ามวันคืนโศกหนักทุกข์นักหนา
ด้วยอาทรแล้งแล้วในแววตา
คำสัญญาเลือนสิ้นมิยินยล
เวิ้งฟ้ากว้างทางไกลสุดปลายโลก
อาจแฝงโศกซ่อนสุขแถบทุกหน
หากหมายพบสิ่งหวังอย่ากังวล
จงสืบค้นเลือกสรรอย่างบรรจง
จักจารึกฤๅลบเพื่อกลบรัก
หมายหาญหักดวงฤดีเป็นคลีผง
ฤๅหมายมั่นฝันชื่นให้ยืนยง
ลองถามตรงดวงมานของกานดา
แสงตาวันแสงเดือนยังเคลื่อนขับ
เข้าจองจับตามวารผ่านเวหา
มิลบเลือนคงมั่นวันเวลา
เฉกสัญญาหนึ่งชายยังหมายเคียง๚ะ๛
30 เมษายน 2554 08:17 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ขออยู่อย่างเงียบเงียบแลเรียบง่าย
มิวุ่นวายใครเขาเข้าใจไหม??
จักเย็นร้อนนอนหนาวปวดร้าวใจ
อย่าใส่ใจเปล่าเปลืองกับเรื่องเรา
คนนี้รักคนโน่นอย่าโยนข่าว
หากอยากรู้เรื่องราวกับข่าวเขา
จงถามเองเถิดหนาอย่าคาดเดา
ขุดเรื่องเก่าเล่าใหม่หนอใจคน
อย่าอ้อมค้อมหมายกล่อมตะล่อมถาม
ให้ลุกลามเลยเถิดหวังเกิดผล
ต่างคนต่างขีดเขตนิเวศน์ตน
อย่าสับสนก้าวข้ามเขตคามกัน
ขออยู่อย่างเงียบเงียบแลเรียบง่าย
อันต้นสายปลายข่าวเรื่องราวนั้น
มิสนใจติดตามจนลามรัน
เพราะเรานั้น " บินเดี่ยวฯ " มิเกี่ยวใคร ๚ะ๛
๏ เสือหิวยามล่าเนื้อ.........กวางดาว
เพียรย่องเงียบกริบราว......ซ่อนเร้น
พรางกายไม่มีคาว............สาบส่ง
หลอกล่อรอเลือกเฟ้น.......หมู่เนื้อมวลสมันฯ
๏ สุนัขยามล่าเนื้อ............ตามพราน
อวดเบ่งในสันดาน............สู่รู้
นำทางเห่าประจาน. ..........ขู่เหยื่อ
สัตว์วิ่งหลบลับคู้...............ซ่อนไร้ลายรอยฯ
๏ จุดหมายเราต่างไซร้.......แผกกัน
อย่าแค่หวังโรมรัน............ล่าล้อม
ชั้นเชิงย่อมสำคัญ.............มากกว่า
อวดโอ่ฤๅควรน้อม............ระลึกไว้ใส่หัว๚ะ๛
28 เมษายน 2554 12:43 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ เพราะเพรงบุญหนุนเนื่องเรื่องภพชาติ
บุพเพวาดฝั้นเกลียวดั่งเรียวขอ
เกี่ยวกระหวัดสองทรวงได้พ่วงคลอ
ให้เกิดก่อร่วมสร้างแต่ปางบรรพ์
แม้นยังเพียงความฝันท่ามวันคล้อย
ลิขิตรอยบุพเพมิเหหัน
จักโน้มฟากฝั่งสรวงได้พ่วงกัน
ด้วยผูกพันข้ามผ่านกาลเวลา
ต่างถวิลหากันหวังวันหนึ่ง
รักจักตรึงตราทรวงด้วยห่วงหา
แม้นยามนี้ห่างกายเกินชายตา
แต่อุราเรามั่นมิหวั่นใด
อุปสรรคขวากหนามที่ล่ามเกี่ยว
จากรอยเรียวบาปบรรพ์มิหวั่นไหว
เพรงคำสาปซ้อนซ้ำกระหน่ำใจ
ยังมั่นในฤทธาคำว่า " รัก "
เวิ้งฟ้ากว้างวาดวารตามกาลเปลี่ยน
วันคืนเวียนทรวงแดนยังแน่นหนัก
มิปรวนแปรยังคงซื่อตรงภักดิ์
เพียงยอดรักหนึ่งนั้นนิรันดร์กาล
อย่าปล่อยทรวงจมดิ่งกับสิ่งเศร้า
ลบรอยเหงาโศกศัลย์ให้ผันผ่าน
เรื่อรุ้งงามแห่งฝันของวันวาน
ยังฉายฉานแสงอยู่มิรู้เลือน ๚ะ๛
30 มีนาคม 2554 11:24 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
รอยอาดูรพูนเทวษข้ามเขตแคว้น
ท่ามดินแดนดวงมนจรดบนสรวง
จบสิ้นแล้วรักนี้ฤดีดวง
ขวัญล่องล่วงพรากหายท่ามสายกาล
เรื่อรุ้งเคยงามงดก็หมดสิ้น
ห้วงกลางจินต์มืดดำเกินร่ำขาน
คาบช่วงแห่งโศกเศร้าเข้ากลืนวาร
อนธการโอบฟ้าคลุมป่าไพร
ทุกพจน์ถ้อยรอยคำชอกช้ำจิต
อิทธิฤทธิ์กรรมวางแต่ปางไหน
ดลให้สบกงเกวียนวนเวียนไป
เกินแก้ไขเพรงกรรมที่นำพา
ร่องรอยแห่งบุพเพพลันเหหัก
ร้างไร้รักมืดมนเกินค้นหา
แรงถวิลเคยท้นล้นอุรา
กลับมีค่าเพียงเศษกลางเจตจินต์
พญาโศกร่ำบทกำหนดพาทย์
กัมปนาทกลางมนหมายป่นสิ้น
ทั้งดวงมานแหลกยับลงกับดิน
กระชากวิญญานสู่ประตูกรรม
เกินจักข้ามเวิ้งวัฎที่มัดล่าม
คงปล่อยตามกงเกวียนที่เวียนย่ำ
ว่ายวนเวิ้งโศกเศร้าที่เข้างำ
ตราบเพรงกรรมทอนแรงที่แต่งทรวง ๚ะ๛
26 มีนาคม 2554 15:26 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ เอื้องสามปอยชูช่อล้อลมหนาว
ยามน้ำค้างพร่างพราวแวววาวใส
รอแสงสูรย์สาดส่องลงต้องไพร
จักไสวแวววามดูงามตา
แต่คงร่างเพียงครู่ยามตรู่สาง
ก็เลือนจางร้างรอยให้คอยหา
มิเหมือนหนึ่งดวงมานของกานดา
แนบอุราพี่นั้นอนันต์กาล
***เป็นหนึ่งมาลย์บานในหัวใจพี่***
หวานวจีค่าล้ำในคำขาน
หลอมทรวงหนึ่งซึ่งแกร่งสิ้นแรงทาน
ยอมมอบมานพ่วงคล้องเต็มห้องใจ
ทุกคาบกาลผ่านเวียนหมุนเปลี่ยนวัฎฎ์
จักตรึงมัดผูกพันมิหวั่นไหว
แม้นแผกภพจบสิ้นชีวินไป
วอนเทพไท้โปรดช่วยอำนวยพร
ได้เวียนสบพบกันทุกชั้นฟ้า
อย่าลับลาแคล้วคลาดมาดสมร
แม้นอยู่ต่างนทีสีทันดร
ก็จักย้อนเคียงคู่อยู่นิรันดร์
ร้อยทิวาพันราตรีที่เปลี่ยนห้วง
หนึ่งห้องทรวงแน่วแน่มิแปรผัน
ตราบโลกล่มแตกดับลับสูรย์จันทร์
ยังคงมั่นมอบวางแต่นางเดียว ๚ะ๛
๏ เกิดดับตราบหมดสิ้น........บุญญา
ยังมั่นในวาจา...................กล่าวอ้าง
สามภพจบโลกา................หมายมั่น ครองเคียง
กายป่นจิตบ่ร้าง.................ภักดิ์เจ้านงราม๚
๏ ตราบพรหมหมายล่มสิ้น....จักรวาล
มืดดับจบสายกาล................พรากห้วง
แสงหนึ่งคงรูปนาน.............จรัสแจ่ม แสงเนอ
คบแห่งไฟรักช่วง...............โชติล้ำสุริยา๚ะ๛