26 ธันวาคม 2549 10:28 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
..๏ พบแล้วเพื่อพลัดพรากมิอยากพบ
เศร้าจักทบทดใจฤทัยหมอง
เงาความทุกข์รุกเร้าเข้าก่อกอง
ต้องหม่นหมองยาวนานเกินทานทน
สุดเหน็บหนาวอกพราวด้วยร้าวแสน
โศกสุดแดนดวงมานเกินล้านหน
ร้อยผู้คนรอบข้างระหว่างตน
มิใช่คนของใจที่หมายตา
วอนจันทราอย่าด่วนลับส่วนเสี้ยว
ขอช่วยเกี่ยวเหนี่ยวรั้งยังเสน่หา
วอนดาวรายหมายหมั้นกัลยา
อย่าลับลาลืมเลือนแชเชือนกัน
พบแล้วเพื่อพลัดพรากมิอยากพบ
กลัวบทจบตอนจากยากกักกั้น-
ธารน้ำตาเนืองนองอาบต้องจันทร์
ยามเธอนั้นลาไกลไปจากเรา๚ะ๛
22 ธันวาคม 2549 13:20 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
..๏ แลเรือน้อยลอยคว้างอยู่กลางคลื่น
ผ่านวันคืนเหนื่อยหนักอันยากหยั่ง
ทั้งพายุมุ่งถาโถมโหมกำลัง
หมายเรือพัง/ฝีพายวางวายตน
เรือน้อยลอยล่องไปหลายวันนับ
กี่เดือนดับ/จันทร์กระจ่างหว่างเวหน
ต้องพานพบกับวิบากหลากผจญ
กว่าเสาะค้นนิยามความเป็นจริง
แท้ผู้คนผ่านทางล้วนต่างหมาย
ที่ย่างกรายด้วยอาจคาดบางสิ่ง
เรือลำน้อย/น้อยนักผู้พักพิง
ยอมอุทิศทุกสิ่งอย่างจริงใจ
คนดี..
ทำหน้าที่ต่อไปอย่าไหวหวั่น
อุปสรรคขวางกั้นอย่าหวั่นไหว
แม้นคลื่นแรงลมร้ายหมายสร้างภัย
จงมั่นในอุดมการณ์..กล้าหาญทำ๚ะ๛
20 ธันวาคม 2549 09:54 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
..๏ ยามเย็นย่ำค่ำคืนเยี่ยมผืนป่า
สกุณาคืนคอนออดอ้อนคู่
เย็นยะเยียบน้ำค้างลงพร่างพรู
ยอดพธูหนาวไหม?คนไกลตา
ท่ามลมหนาวป่าเหนือเมื่อยามหนาว
มีเรื่องราวมากล้นรอค้นหา
อีกความรักความฝันรอวันเวลา
สาวเจ้ามาสานก่อถักทอใย
คืนหนาวลมห่มฟ้าดาราแจ่ม
น้ำค้างแต้มยอดหญ้าพฤกษาไสว
ยามเดือนล่องท่องฟ้าเมื่อคราใด
ดั่งหัวใจเราชิดสนิทกัน
ยามเย็นย่ำค่ำคืนเยี่ยมผืนป่า
เดือนดาราแต้มแต่งแหล่งสวรรค์
ลำนำหนาวขานขับต้อนรับจันทร์
พี่คอยวันเจ้าคืนกลับผืนดอย๚ะ๛
15 ธันวาคม 2549 14:51 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
..๏ "เธอเอาความวางใจไปล้อเล่น"
ใช่ประเด็นเค้นถ้อยคอยถากถาง
ต่างมุมมองสองจิตคิดคนละทาง
ก่อนถอดวางหัวใจ...จงใคร่ครวญ
"รักฉัน..เพื่ออะไร"ไยต้องถาม
เอ่ยนิยามเก่าก่อนมาย้อนหวน
"ไร้ถ้อยพจน์หมดคำมาย้ำทวน"
ทุกคำล้วนแก้ต่างเหมือนอย่างเคย
"ฉันอยู่ตรง...จุดไหนในใจเธอ"
ถามเสมอ...เจอมา..คือชาเฉย
จวบวันคืนพ้นผ่านกาลล่วงเลย
มิเฉลยเอ่ยความแม้นยามใด
"ควรคบหาต่อไปทำไมกัน?"
เธอและฉัน..จบลง ณ ตรงไหน?
เมื่อคำถามไร้คำตอบที่มอบไว้
"ฉันอยู่ตรง..จุดไหน..ในใจเธอ"๚ะ๛
13 ธันวาคม 2549 11:03 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
..๏ ฤๅเราช้ำกำสรดสลดโศก
ยามลมโบกพลิ้วหวนดุจหวลไห้
ระลอกคลื่นคืนเหงาซัดเข้าใจ
สุดคำไขเกินพร่ำจำนรรค์จา
โอ้ลำพังผ่านคืนสะอื้นอั้น
เสี้ยวความฝันหฤหรรษ์ยากสรรหา
สุขนั่นดั่งพ่ายยับกับเวลา
หยดน้ำตาคือผลพวงสิ่งลวงกัน
เกินกลั้นเก็บเจ็บร้าวทุกคราวหวน-
ยามย้อนทวนวันคืนชื่นสุขสันต์
ให้ร้าวทรวงแสนเข็ญเห็นเพ็ญจันทร์
ความโศกศัลย์พลันแทงทิ่มปริ่มขาดใจ
คล้ายโลกร่วมกำสรดสลดโศก
ยามลมโบกจึงตรมสุดข่มไหว
ระลอกคลื่นถาโถมบุกโหมใจ
ล้านคำใด?ไขพจน์ได้หมดความ๚ะ๛
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟบินเดี่ยวหมื่นลี้
หน้าส่วนตัว
1511
