7 มิถุนายน 2546 16:27 น.
บินหลา
วันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้
จะมี จะเป็น จะไป
จะอยู่ จะทำ อย่างใด
คือ..อะไร ในวันนี้
เคยคิดบ้างหรือไม่ อะไรคือเรา และเราคืออะไร
ในความเป็นเรา มีอะไร
และมีอะไร ในความเป็นคน
7 มิถุนายน 2546 16:20 น.
บินหลา
เช้าแล้ว ตื่นขึ้นมาพบความว่างเปล่า มองรอบกายไม่เห็นใครเลยซักคน
แต่แล้วก็ได้ยินเสียงที่เหมือนจะคุ้นเคยเป็นอย่างดี เสียงนกกาออกหากิน
เสียงร้องทักทายซึ่งกันและกันของนกกระจิบ นกกระจอก เสียงกระรอกกำลัง
เมล็ดพืช นกกวักเดินดุ่มๆ ก้มหน้าก้มตาจิกกินแมลงบนยอดหญ้า ท้องฟ้า
ในวันนี้ ไม่มีเมฆบดบัง เป็นสีฟ้ากระจ่างอยู่สูงลิ่ว แต่ทำไมฉันถึงมองเห็น
ฟ้าหม่นหมองเหลือเกิน หรือเป็นเพราะใจฉันหม่นมัว จนมองอะไรก็ดูจะ
อึมครึมอยู่เสมอ เสียงกาต้มน้ำร้องเตือนว่าเดือดแล้ว แก้วกาแฟใบเก่า
พร้อมที่จะเติมกาแฟให้เต็มเสมอ แต่ใจฉันขาดสิ่งใดไป ทำไมถึงได้ว่างเปล่า
และเติมไม่เต็มเลยซักครั้ง กลิ่นกาแฟหอมกรุ่น รสชาติของกาแฟยังคง
เหมือนเดิม คิดถึงใครบางคน คนที่อยู่ห่างออกไป ไม่รู้ซินะว่าห่างออกไป
เท่าใด ห่างตามกาลเวลา อีกแล้ว คิดถึงเขาอีกแล้ว
ทางเดินที่เป็นเส้นขนานระหว่างเรา ที่มีกาลเวลามากั้นกลาง ใจที่แบบบาง
ดูเหมือนจะว่างเปล่ามากกว่าทุกวัน คำนึงถึงอดีตที่ผันผ่าน แล้วต้องตกใจ
จนทำให้ลืมความคิด เมื่อมีเสียงเหมือนใครมาเคาะประตู แต่เมื่อเปิดประตู
กลับไม่พบใครเลย
กี่ครั้งแล้วนะที่เป็นแบบนี้
1 เมษายน 2546 14:24 น.
บินหลา
ตอนฉันเกิดมาฉันก็มีความผิดติดตัวแล้ว ฉันทำให้ใครๆ คิดว่าเป็นเพราะฉันเกิดฉันจึงทำให้แม่ที่เคยดูสวย ต้องกลายเป็นคนป่วย แม่ท้องฉันแม่กินอะไรไม่ได้เลย นอกจาก "โอเลี้ยง" จนฉันคลอด แม่ก็ต้องอยู่ไฟนานกว่าคนอื่นๆ และฉันก็ออกมาหัวโต พุงป่อง ก้นลีบ กว่าจะเดินได้ อายุก็ปาเข้าไปเกือบ 7 ขวบแล้ว แต่ฉันก็รอดมาถึงทุกวันนี้จนได้
พอฉันโตขึ้นมา ฉันก็มีอาการเหมือนคนปัญญาอ่อน แต่ใครจะรู้หละว่าฉันคิดอะไรอยู่ ฉันแค่อยู่ในโลกของฉันเท่านั้นเอง ฉันแค่ไม่อยากพูดกับใคร แม้แต่กับครูหรือพ่อแม่ ฉันแค่อยากคิดเงียบๆ ก็เท่านั้น แต่ทุกคนก็หาว่าฉันปัญญาอ่อน แต่สุดท้ายเมื่อฉันเรียนจนจบ ปวส. ด้วยคะแนนที่สูง ทุกคนก็ได้รู้ว่าฉันไม่ได้ปัญญาอ่อน
ฉันมีความรักครั้งแรก ฉันไม่รู้ว่าเขามีลูกเมียแล้ว เพราะเขาทำตัวเป็นคนโสด เขาดูแลฉันทุกอย่าง แต่เขาก็อารมย์เสียกับฉันบ่อยๆ จนฉันแต่งงานกับเขา ฉันถึงได้รู้ว่าเขามีลูกเมียแล้ว ทุกคนก็ประนามว่าฉันเป็นคนผิด ฉันก็ได้แต่อดทนไม่พูดอะไร
เวลาฝนตก เขาก็จะกล่าวโทษฉันว่า ฝนตกเพราะฉัน เขาจะหงุดหงิดกันฉันมาก โกรธไม่พูดกับฉัน ฉันก็ได้แต่เงียบ ฉันผิดอีกแล้วหรือนี่ เพราะฉันไม่รู้ว่าฝนตกเพราะฉันหรือเปล่าแต่ฉันก็ดีใจที่ฝนตก ถึงแม้เขาจะบอกว่าฉันผิดก็ตาม
เขาทำของหาย เขาหาว่าฉันเอาของเขาไปซ่อน ฉันจะเอาไปทำอะไร กะแค่ของที่ไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน สรุปแล้ว ฉันเป็นคนผิดที่เขาทำของหายนั่นเอง
เวลาทำงาน ฉันก็จะต้องเป็นฝ่ายรับผิดเสมอ ทำไมไม่เห็นมีใครให้ฉันรับชอบเลยนะ เขาให้ประหยัดพลังงาน แล้วหาคนรับผิดชอบไม่ได้ เขาก็เลยให้ฉันรับผิดเรื่องเครื่องปรับอากาศ แต่เขารับชอบเวลาเสนอหน้ากับ "เจ้านาย" ฉันก็เลยไม่เข้าใจว่า ถ้าไม่มีฉัน เขาจะหาใครเป็นคนผิดนะ
หน้าส่วนตัว
1029
