23 มกราคม 2548 20:33 น.
บาใย
***เดินทางไกลจากบ้านนอกสู่เมืองฟ้า
หลั่งน้ำตาด้วยอาลัยใจคิดถึง
พ่อกับแม่อยู่อย่างไรลูกคะนึง
ภาพวัยเด็กตราตรึงซึ้งหัวใจ
***เวลาผ่านสี่ปีนานหนักหนา
หอบเอาใบปริญญาส่งมาให้
คือชีวิตคือความหวังคือเส้นชัย
จากลูกที่อยู่ไกลห่างสายตา
***บทเรียนที่ได้รับจากเมืองสวรรค์
จะนำไปสร้างสรรค์สิ่งล้ำค่า
ตอบแทนผืนแผ่นถิ่นมารดา
คือสัญญาจากลูกก่อนลาไกล
***ประสบความสำเร็จในชีวิต
สมใจคิดดังคาดหวังเอาไว้
หอบความรักหอบคนรักหอบหัวใจ
มาสร้างรังรักไว้ในบ้านนา
6 มกราคม 2548 17:03 น.
บาใย
***เธอจะถามฉันทำไมกันเล่า
ในเมื่อเราไม่เป็นเหมือนใฝ่ฝัน
ฉันจะคิดอะไรก็ช่างมัน
แต่ที่สำคัญยังไงก็รักเธอ
***รู้หรือเปล่าเวลาเหนื่อยเหนื่อย
ใจคิดถึงเธอเรื่อยเรื่อยบางครั้งเผลอ
อยู่ดีดีน้ำตาก็เริ่มไหลเอ่อ
บอกว่าอยากใกล้เธอมากเหลือเกิน
***จะให้ฉันบอกว่ารักสักกี่ครั้ง
ถ้าสามารถรั้งใจไม่ให้เธอห่างเหิน
ฉันพร้อมที่จะทำได้ถ้าไม่มากเกิน
ขอแค่เพียงได้เดินเคียงข้างกาย
***ให้เธอจำใส่ใจไว้เถอะนะ
ฉันไม่ละความหวังแม้ชีพสลาย
จะขอรอรักเธอจนวันตาย
แม้จะหลัง่สายโลหิตนองแผ่นดิน
***ยังไงยังไงก็จะรอรัก
ให้โลกประจักษ์รักไม่สูญสิ้น
พร้อมจะมอบให้เธอเป็นอาจิณ
ให้ผืนดินแผ่นฟ้าเป็นพยาน
3 มกราคม 2548 17:37 น.
บาใย
***ฉันจะต้องรีบหนี
เพราะกลัวมีใจให้
ไม่อยากเจ็บหัวใจ
เพราะไม่กล้ายอมรับมัน
***เพราะกลัวที่จะรัก
การอกหักทำไหวหวั่น
กับคำพูดสั้นสั้น
ว่าฉันนั้นดีเกินไป
***หากเธอบอกว่าชอบ
ก็คงตอบทันทีไม่ได้
รู้แต่ว่าฉันพอใจ
ไม่ได้หมายความรักเธอ
***อยากจะหนีให้พ้น
กับคำคนบอกรักเสมอ
แล้วก็พาลไม่อยากเจอ
เบื่อคำโกหกทุกที
***หนีไปให้สุดหล้า
อย่าตามหาอยากหลบลี้
แววตาความหวังดี
ไม่อาจลบภาพในใจ
***อย่าเข้ามาใกล้ฉัน
ความรักนั้นทำร้องไห้
ไม่อยากจะเสียใจ
หลงงมงามในกลลวง
***เห็นแก่ความเป็นมิตร
ขออย่าคิดมาห่วงหวง
คำพูดอาจหลอกลวง
รู้แค่หน้าไม่รู้ใจ
***ถ้าหยุดความรู้สึก
แล้วตรองตรึกคิดดูใหม่
เป็นแค่เพื่อนรู้ใจ
ทำได้ไหมให้บอกมา
***อย่าเผลอคิดเป็นอื่น
มาหยิบยื่นเสน่หา
รอยช้ำรอยน้ำตา
ยังฝังใจไม่ลืมเลือน
หน้าส่วนตัว
1464
