ไม่ได้มาตั้งนานไม่รู้ว่ามีใครหายหน้าหายตากันไปบ้างหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ ก็รู้ว่ากาลเวลาทำให้เราไม่อาจลืมที่นี่ไปได้เลย ไม่ว่าจะนานแค่ไหนที่เราห่างไปก็ทำให้เราหันมาและคิดถึง แต่ไม่สามารถแต่งกลอนได้อีกแล้ว เพราะว่างานทำให้เราไม่มีสมองสำหรับคิด และความเครียดก็ทำให้เราไม่รู้ว่าเราจะพูดหรือคุยกับใครได้ บางทีการที่เราเข้าไปอ่านบทกลอนของคนอื่น ๆ ก็ทำให้เรามีความสุขมาก มากพอที่เราจะลืมทุกข์และหันไปสู้กับการงานที่สับสน และวุ่นวาย รวมทั้งผู้คนที่แก่งแย่งชิงดี ทั้งที่ต่อหน้าและลับหลัง ใครก็ได้ช่วยหน่อย แต่งกลอนให้เพราะ ๆ สักบทจะเป็นพระคุณมาก ๆ และหวังว่ากลอนนั้นจะทำให้เรามีความรู้สึกที่จะอยู่ต่อไปในโลกอ
1478
2
0
หน้าส่วนตัว
