มองในมุมกลับ

ช่วงนี้คงจะเป็นช่วงที่ชีวิตค่อนข้างสับสน มีเรื่องราวหลายๆเรื่องที่ผ่านเข้ามาเมื่อมองย้อนไปแล้ว ทำให้บางครั้งก็เผลอคิดไปว่า มันคงจะดีกว่าใช่มั๊ย
ถ้าเราจะอยู่คนเดียว จะได้ไม่ต้องตั้งความหวังกับใครมากเกินไปนัก
จะได้ไม่ต้องแคร์ใครมากเกินไปนัก ชีวิตคงจะเป็นสุขกว่านี้ สงบกว่านี้
วันนี้ก็เป็นอีกวันนึง ที่ได้คิดอะไรหลายๆอย่าง ที่มาช่วยตอกย้ำการตัดสินใจ
ก็คิดอยู่เหมือนกันนะ ที่จะหันหลังให้กับสังคมที่อยู่ในปัจจุบัน เพื่อที่จะหนีความสับสน วุ่นวาย
แต่พอมองดูดีๆแล้ว กลับเป็นเราเองไม่ใช่เหรอ ที่มีความสับสนวุ่นวายอยู่ในใจ
ลองมองดูดีๆแล้ว สังคม ไม่เคยสนใจเราด้วยซ้ำไป เพราะเราไม่ได้มีความหมาย
ต่อสังคมขนาดนั้น ไม่มากพอที่จะทำให้คนอื่นรู้สึกว่า ตอนนี้ไม่มีเรานะ
พอคิดๆดูแล้ว มันก็เหมือนโดนสังคมทิ้งแหละ ฟังดูเป็นเรื่องตลกนะ
สังคมที่เราก้าวเข้าไป สังคมที่เราคิดว่าคงทำให้เรามีความสุขได้
สังคมที่เราเอาช่วงชีวิตหนึ่งไปฝากไว้ ด้วยความเชื่อที่ว่า นี่คงจะเป็นบ้านหลังนึงให้เรา
จนวันนี้ถึงได้รู้ตัวว่า สังคมที่เราคิดว่าดี คิดว่านี่คือบ้าน ไม่ได้มองเห็นเราเลย
มีแต่เราที่คอยวิ่งตาม คอยกังวลซะด้วยซ้ำไป

กลับมาลองถามตัวเองว่าเหนื่อยมั๊ย ที่ต้องคอยวิ่งตามใครแบบนี้
หยุดเถอะ มันอาจจะเจ็บปวด แต่คงไม่ถึงตายหรอก
ก็ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่คนเดียว
ตัดสินใจแล้วว่าจะเข้มแข็ง
กับเรื่องแค่นี้ อย่าปล่อยให้อยู่กับเรานานเกินไปนัก เสียเวลาเปล่าๆ