แม่นั้นคือผู้ให้ลูกในทุกสิ่ง แม่ใหญ่ยิ่งเหนือใดใครจะเหมือน รักที่แม่มอบมามิแชเชือน รักลูกเหนือนแก้วตาและดวงใจ
5 กรกฎาคม 2551 09:37 น. - comment id 21134
แด่ พี่ดวง มาแนวใหม่ใส่ในกระทู้บ้างค่ะ ร่วมเก้าเดือนแม่อุ้มท้องประคองขวัญ ห่วงชีวันในครรภ์พลันหวั่นไหว เฝ้าสวดมนต์อ้อนวอนพรคุ้มภัย ขอดวงใจแม่รอดคลอดเป็นคน ใกล้วันแม่แล้ว นิจกำลังแต่งกลอนให้แม่ค่ะ
5 กรกฎาคม 2551 21:01 น. - comment id 21135
แม่ จากวัยสาว ก้าวสู่ วัยผู้ใหญ่ ตัดสินใจ ก้าวสู่ ประตูฝัน สละโสด ก้าวสู่ ก้าวสำคัญ คำ แม่ นั้น ก้าวสู่ แต่นั้นมา แม่ปลูกรัก ปลูกดวงใจ ให้กำเนิด แม่ก่อเกิด รักยิ่งใหญ่ ที่ใฝ่หา มอบลูกรัก ทุ่มเท ตลอดมา ปรารถนา ให้ลูกสุข ทุกคืนวัน ลูกมีทุกข์ ไม่เป็นสุข แม่ทุกข์ด้วย ลูกเจ็บไข้ ได้ป่วย แม่โศกศัลย์ ลูกทำแย่ แม่เจ็บปวด อเนกอนันต์ ลูกสมหวัง แม่นั้น แสนสุขใจ มอบความรัก ความเมตตา ความอบอุ่น มอบความรัก ความเกื้อหนุนมิขาดสาย มอบความรัก แนบสนิท ไม่คิดคลาย มอบความรัก มอบใจกาย ให้ลูกยา
16 ธันวาคม 2552 13:41 น. - comment id 26421
น้องนิจคะพี่ขอโทษนะคะไม่ได้เข้ามาดูในกระทู้เลย ขอบคุณมากค่ะที่มาเยี่ยมพี่
16 ธันวาคม 2552 14:20 น. - comment id 26422
หวัดดีค่ะคุณแป๊กๆๆต้องขออภัยจริงๆค่ะไม่ได้เข้ามาดูเลยในกระทู้ ขอรับผิดค่ะ ขอบคุณจากใจจริงค่ะที่มาเยี่ยม ลูกคือชีวิตชีวิตมิคิดหน่าย ลูกคือสายสัมพันธ์อันแน่นเหนียว คือทุกสิ่งทุกอย่างแท้จริงเจียว มิเคยเลี้ยวลดใจไปจากเลย อาจทำโทษลูกบ้างในบางครั้ง แม่แอบนั่งน้ำไหลไม่เฉลย ทั้งจะต้องเข้มแข็งดังที่เคย ไม่อาจเอ่ยให้รู้เห็นความเป็นไป แม่กล้ำกลืนน้ำตามานั่งเฝ้า ข้างเตียงเจ้าลูกยาคราหลับไหล เจ้าเจ็บปวดแม่ก็เจียนขาดใจ หากแม้นแทนกันได้ไม่รีรอ แม่ครับเขาจะเจาะมือลูกแล้ว ลูกแม่ดิ้นกระแด่วในวงแขน อยากยื่นมือให้หมอนั้นเจาะแทน อีกยื่นแขนให้แทงเข็มน้ำเกลือ เบือนหน้าหนีทุกทีที่โดนเจาะ หน้าตาแม่ร่วงเผาะเจ็บปวดเหนือ ปลอบประโลมโอบกอดด้วยเสียงเครือ เขาฆ่าเชื้อให้ตายจากกายี แม่ยืนเฝ้าเตียงเจ้าเอาหน้าแนบ เจ้านอบแบบซีดขาวราวไร้สี นับเวลาเกินเจ็ดวันในทุกที แม่ยืนเฝ้าคนดีที่ข้างเตียง ลางานบ่อยทั้งนานเจ้านายบ่น ก็สู้ทนไม่รู้รับในสรรพเสียง ช่างเขาเถิดช่างเขาขอแค่เพียง ลูกไม่ต้องนอนเตียงแทงเข็มยา ไข้ขึ้นสูงวัดไข้ได้เต็มที่ สี่สิบสองพอดีเลยนะหนา หมอขอแม่ให้เซ็นรักษา รีบตกลงเพราะกลัวเกินเวลา คงเป็นเพราะผลบุญที่แม่สร้าง ดำแดงจางกลายขาวคืนมาหนา แม่ก้มกราบเท้าหมอเจรจา จะจดจำหมอปัญญาตลอดกาล