พี่พุด

26 มิถุนายน 2550 08:20 น. - comment id 17131

ขอบคุณค่ะคุณกวินทรากร
กับบทความบทนี้
ที่พุดพัดชาอ่านด้วยความตั้งใจ
และ..
เห็นด้วยกับการที่เราชาวพุทธทุกคน
จักพึงออกมาเรียกร้องเรื่อง
ที่มีความหมายยิ่งใหญ่
ในสายเลือดแลจิตวิญญาณ
พุทธศาสนิกชนทุกคน

แทนคุณแทนไท

25 มิถุนายน 2550 22:33 น. - comment id 17393

กวินทรากร

25 มิถุนายน 2550 20:10 น. - comment id 18381

ผลที่จะต้องได้จากการบรรจุข้อความว่า 
ประเทศไทยมีพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ 
ไว้ในรัฐธรรมนูญ 
โดย 
พระเทพวิสุทธิกวี 
เลขาธิการศูนย์พิทักษ์พระพุทธศาสนาแห่งประเทศไทย 



๑. ได้ยืนยันและบันทึกความเป็นจริงทางประวัติศาสตร์ของชาติไทยที่อยู่คู่กับพระพุทธ ศาสนามายาวนานกว่า ๒๐๐๐ ปี มีความมั่นคง มีเสรีภาพ มี ภราดรภาพ มีความสมานสามัคคีตลอดมา. 

๒. ได้หลักประกันความมั่นคงแห่งพระพุทธศาสนาและศรัทธาของปวงชนชาวไทย โดยมีกฎหมายรัฐธรรมนูญรองรับ ไม่เป็นศาสนาเถื่อน เช่นเดียวกับบริษัทที่ได้จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ที่ไม่เป็นบริษัทเถื่อนอีกต่อไป เพราะเป็นศาสนาประจำชาติสมบูรณ์ทั้งโดยพฤตินัย และ โดยนิตินัย. 

๓. ได้เป้าหมายและทิศทางในการส่งเสริม พัฒนาพฤติกรรมด้านศีลธรรม จริยธรรม คุณธรรม แก่คนในสังคม ตามพื้นฐานและบริบทแห่งสังคมไทย อันจะก่อให้เกิดความสามัคคี ความอยู่เป็นผาสุก ความถูกต้องชอบธรรมเป็นต้น. 

๔. ได้เชิดชูพระพุทธศาสนาซึ่งเป็นศาสนาที่พระมหากษัตริย์ไทยทุกพระองค์ ทุกราชวงศ์ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ทรงมีพระราชศรัทธาเลื่อมใส ถึงปัจจุบันคนไทยเกินกว่า ๙๐% นับถือพระพุทธศาสนาและพร้อมสละเลือด เนื้อ ชีวิต เพื่อรักษาพระ พุทธศาสนาไว้ต่อไป. 

๕. ได้สร้างและรับรองความมั่นคงแก่สถาบันทั้งสามของชนชาติไทยอย่างสมบูรณ์ครบถ้วน เกิดความมั่นใจแก่ปวงชนชาวไทยในการรักษาสถาบัน. 

๖. ได้สร้างและยอมรับความสอดคล้องกับมติของประชาคมโลก ที่ให้ความ สำคัญกับพระพุทธศาสนา และ ประเทศไทย ตลอดมา รวมทั้งสหประชาชาติก็ได้ยกย่องให้วันวิสาขบูชาเป็นวันสำคัญสากล. 

๗. ได้ส่งเสริมสนับสนุนมติมหาชนชาวโลก ที่พร้อมกันลงนามยอมรับให้ประเทศไทยเป็นศูนย์กลางแห่งพระพุทธศาสนาของโลก อันจะเป็นเกียรติประวัติของประเทศไทยและปวงชนชาวไทยทั้งมวลสืบไป. 

พระเทพวิสุทธิกวี (เกษม) 
เลขาธิการศูนย์พิทักษ์พระพุทธศาสนาแห่งประเทศไทย 

http://www.bpct.org/index.php?option=com_content&task=view&id=568

น้ำผึ้งเดือนห้า

26 มิถุนายน 2550 09:46 น. - comment id 18384

น้ำผึ้งฯเห็นด้วยมากๆค่ะ...และเห็นด้วยมานานแล้วเรื่องการระบุศาสนา....เพื่อรักษาความเป็นชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์....
คนที่ไม่เห็นด้วยก็ไม่ผิดอะไร...แต่อยากให้ลองมองถึงอนาคตที่ตัวเราไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว ว่าลูกหลานของเราเขาจะเป็นอย่างไร ถึงตอนนี้ประเทศยังวุ่นวายขนาดนี้ อะไรที่ไม่ชี้ชัดลงไป อนาคตมันก็จะกลายเป็น..อันนี้ของข้า...อันนี้ก็ของข้า ข้าอยู่มานานแล้ว ต้องเป็นของข้า....
ทั้งที่จริงดั้งเดิมแล้วอะไรเป็นของใครก็รู้อยู่ ถ้าไม่มีการระบุ  สิทธิ์เรียกร้องกรณีเกิดปัญหาก็จะไม่มี พอถึงเวลาก็ต้องหาหลักฐานอ้างอิงสารพัดกว่าจะได้คืนมา...ดังเช่นทับหลัง..ฯลฯ อื่นๆอีกเยอะแยะมากมายที่ต่างชาติได้ของเราไป....สิ่งที่ทำสิ่งที่กำหนดไม่ใช่เพื่อตนเองหรือเพื่อปัจจุบันเท่านั้น แต่เป็นการทำเพื่ออนาคต...คุณๆทั้งหลายก็น่าจะเข้าใจ...คำว่าเพื่อประเทศชาติ เพื่อความคงอยู่ของชาติและอธิปไตย...
    วันใดไม่มีศาสนาพุทธแล้วชาติจะอยู่อย่างไรในเมื่อพระมหากษัตริย์ทรงเป็นพุทธมามกะ....(คงไม่มีใครมาบอกหรอกนะว่าชาติไทยไม่ใช่ของพระองค์.....ทั้งที่จริงแล้วเป็นของพระองค์มาตั้งแต่บรรพบุรุษ แต่พระองค์ไม่เคยมาป่าวประกาศเลยว่านี่เป็นของพระองค์..บรรพบุรุษเขากอบกู้เอกราชไว้ให้ใครหรือ ถ้าไม่ใช่ลูกหลาน หากไม่มีวันนั้น  แล้วจะมีวันนี้อีกหรือ)
    ประวัติศาสตร์ชาติไทย...ใครไม่สำนึกก็ไปหาอ่านเพิ่มเติมบ้าง...จะได้รู้ว่าทำไมคนไทย(แท้) ถึงได้รักชาติ..ศาสนาและพระมหากษัตริย์มากเหลือเกิน
    ปล. ถ้าใครไม่รักชาติไทย ไม่ชอบอย่างนั้นไม่ชอบอย่างนี้...ก็ไปซะ..ไปหาที่อื่นอยู่..ที่นี่ผืนแผ่นดินไทย...ที่คุณเดินก็แผ่นดินไทยนะ..รู้ตัวหรือเปล่า.....

.

26 มิถุนายน 2550 14:22 น. - comment id 18387

พระราชปณิธาน สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช

๏  อันตัวพ่อชื่อว่าพระยาตาก
ทนทุกข์ยากกู้ชาติพระศาสนา 
ถวายแผ่นดินให้เป็นพุทธบูชา 
แด่พระศาสดาสมณะพระพุทธโคดม 

๏ ให้ยืนยงคงถ้วนห้าพันปี 
สมณะพราหมณ์ปฏิบัติให้พอสม 
เจริญสมถะ วิปัสสนาพ่อชื่นชม 
ถวายบังคมรอยบาทพระศาสดา 

๏ คิดถึงพ่อพ่ออยู่คู่กับเจ้า 
ชาติของเราคงอยู่คู่พระศาสนา 
พุทธศาสนาอยู่ยงคู่องค์กษัตรา
 พระศาสดาฝากไว้ให้คู่กัน

.

26 มิถุนายน 2550 14:32 น. - comment id 18388

อันตัวพ่อชื่อว่าพระยาตาก 
ทนทุกข์ยากกู้ชาติพระศาสนา 
ถวายแผ่นดินให้เป็นพุทธบูชา 
แด่พระศาสดาสมณะพระพุทธโคดม 
ให้ยืนยง คงถ้วนห้าพันปี 
สมณะพราหมณ์ชีปฏิบัติให้พอสม 
เจริญสมถะวิปัสสนาพ่อชื่นชม 
ถวายบังคมรอยบาทพระศาสดา 
คิดถึงพ่อพ่ออยู่คู่กับเจ้า 
ชาติของเราคงอยู่คู่พระศาสนา 
พุทธศาสนาอยู่ยงคู่องค์กษัตรา 
พระศาสดาฝากไว้ ให้คู่กัน 

อันแรกผิด โทษที

คนบนเกาะ

26 มิถุนายน 2550 18:09 น. - comment id 18389

เห็นด้วยตลอดครับ  คนบนเกาะเคยแต่งกลอน ชื่อ จะถูกปลิดสี  ด้วยเห็นว่าเมื่อไม่มีศาสนาประจำชาติ  ธงชาติไทย ก็จะเหลือแค่สองสี  ด้วยความคิดของผู้เป็นใหญ่ที่ไม่รักแผ่นดิน  ต้องการทำลายสถาบันของพวกเรา   พวกนี้เป็นหนอนที่ชอนไชจะกัดกินประเทศของเรา  ช่วยกันเถอะครับ  คนบนเกาะคิดว่าคนที่ยังรักประเทศไทยยังมีอีกมากครับ

กวินทรากร

27 มิถุนายน 2550 16:57 น. - comment id 18395

ในสมัยก่อนพระเถระชั้นผู้ใหญ่ในศาสนาพุทธ จำต้องโต้วาทะกับ นักบวชนอกศาสนา อยู่เนืองๆ ข้าพเจ้ารู้สึกเห็นใจและรู้สึกชื่นชม พระเดชพระคุณเจ้า พระเทพวิสุทธิกวี ที่ออกมาโต้วาทะปกป้องพระพุทธศาสนาในคร้งนี้ 



เรื่องย่อพระภัททากุณฑลเกสาเถรี 
เอตทัคคะในฝ่ายผู้ตรัสรู้เร็วพลัน 

พระภัททากุณฑลเกสาเถรี เป็นธิดาของเศรษฐี ในกรุงราชคฤห์ บิดามารดาตั้งชื่อให้ว่า ภัททาหลงรักโจรที่กำลังจะโดนประหาร จึงร่ำร้องอ้อนวอนบิดาไปไถ่ตัวโจรมาเพื่อแต่งงานด้วยบิดาจำใจทำตามลูกสาวเพราะถ้าไม่ ทำตามนางก็จะฆ่าตัวตาย พอแต่งงานกันโจรหนุ่มหวังฆ่านางทิ้งแล้วจะฮุบสมบัติของนางจึงหลอกนางไปฆ่าทิ้งบนภูเขานางรู้ทันจึงออกอุบาpผลักสามีโจรตกเขา 

ถอนผมบวชเป็นเดียรถีย์ 
ครั้นนางภัททาคิดดังนี้แล้ว ก็ทิ้งห่อเครื่องประดับไว้บนยอดเขานั้นแล้วเดินลงจากภูเขา ไป เดินลัดเลอะไปตามป่า ได้พบสำนักของพวกนิครนถ์ (นักบวชนอกพระพุทธศาสนา) ขอ บรรพชาในสำนักนั้น พวกนิครนถ์ถามนางว่า จะบวชโดยวิธีไหน ? นางจึงตอบวา วิธีใดที่ จัดว่าเป็นสิ่งสูงสุดในสำนักของท่าน ก็ขอให้ดิฉันบรรพชาด้วยวิธีนั้นนั่นแหละ พวกนิครนถ์จึงเอาก้านตาลถอนผมนางจนหมดศีรษะ ถือว่าเป็นวิธีบวชที่สูงสุดของ สำนัก เมื่อนางบวชแล้วผมที่งอกขึ้นมาใหม่ก็ม้วนกลมเป็นกลุ่มเป็นก้อนไม่เหยียดยาวเหมือนเดิม ดังนั้น นางจึงได้ชื่อว่า กุณฑลเกสา เมื่อนางบวชแล้ว ได้ศึกษาศิลปะวิทยาการต่าง ๆ ในสำนักนั้นจนจบสิ้นนางเห็นว่าสำนัก นี้ไม่มีศิลปะวิทยาที่สูงไปกว่านี้อีกแล้ว จึงออกเที่ยวแสวงหาบัณฑิตผู้รู้ทั้งหลายแล้วขอศึกษาสิ่งที่ บัณฑิตเหล่านั้นรู้ทั้งหมด นางเที่ยวแสวงหาบัณฑิตด้วยการโต้วาทะ โดยวิธีใช้กิ่งหว้าปักบนกอง ทรายแล้วประกาศว่า ถ้าผู้ใดสามารถที่จะโต้วาทะกับเราได้ก็จงเหยียบกิ่งหว้านี้ โดยมีข้อตกลง 
กันว่า ถ้าผู้ที่โต้วาทะชนะนางเป็นคฤหัสถ์ นางก็จะขอยอมเป็นทาสรับใช้ แต่ถ้าผู้โต้วาทะชนะ เป็นนักบวช นางก็จะขอบวชเป็นศิษย์ในสำนักนั้น นางถือกิ่งหว้าเที่ยวประกาศท้าได้วาทะไปตามหมู่บ้านตำบลต่าง ๆ ชาวบ้านพอได้ทราบ ข่าวว่านางภัททามาทางบ้านของตนก็จะพากันหลีกหนีไป นางเข้าไปถึงตำบลใดก็จะปักกิ่งหว้า บนกองทรายแล้ว นั่งรอผู้ที่รับคำท้ามาเหยียบกิ่งหว้าของนาง บางตำบลนางรอถึง ๗ วัน ก็ไม่มีผู้ ใดกล้ามาเหยียบกิ่งหว้าของนางเลย นางจึงต้องถอนกิ่งหว้าแล้วหลีกต่อไปที่อื่น นางได้ถือกิ่งหว้า ท่องเที่ยวไปโดยทำนองนี้ จนได้ชื่อใหม่ว่า นางชัมพุปริพาชิกา (นางปริพาชิกาไม้หว้า, ชัมพุ 
= ไม้หว้า) โต้วาทีกับพระสารีบุตร ครั้งนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้า เสด็จประทับอยู่ที่พระเชตะวันวิหาร กรุงสาวัตถี ฝ่ายนาง กุณฑลเกสา ก็ดินทางมาถึงกรุงสาวัตถีแล้วปักกิ่งหว้าบนกองทราย ประกาศท้าโต้วาทะเหมือน เดิมแล้วออกไปหาอาหารบริโภค ขณะนั้น พระธรรมเสนาบดีสารีบุตร เดินผ่านมาเห็นเด็ก ๆ กำลังยืนรุมล้อมดูกิ่งหว้าบน กองทรายพร้อมกับวิจารณ์กันเซ็งแซ่ เกิดความสงสัยจึงเข้าไปถามเด็ก ๆ ได้ทราบความโดยตลอด 
แล้วจึงบอกกับเด็ก ๆ ว่า:- 
เจ้าหนูทั้งหลาย ถ้าอย่างนั้น พวกเจ้าจงเหยียบกิ่งหว้านั้นเถิด 
พวกกระผมกลัวขอรับ พระคุณเจ้า 
ไม่ต้องกลัวหรอก พวกเจ้าเป็นคนเหยียบ เราจะเป็นผู้แก้ปัญหาเอง 
เด็กบางพวกไม่กล้า บางพวกก็กลัว ๆ กล้า ๆ แต่ผลที่สุดก็ช่วยกันเหยียบกิ่งหว้าและกอง 
ทรายนั้นจนกระจัดกระจาย นางชัมพุปริพาชิกา มาเห็นแล้วก็ดุต่อว่าเด็กเหล่านั้น แต่พอเด็ก ๆ 
บอกว่า พระคุณเจ้ารูปนั้น ใช้ให้เหยียบ นางจึงเข้าไปถามพระเถระว่า:- 
พระคุณเจ้าผู้เจริญ ท่านจักโต้วาทะถามปัญหากับดิฉันหรือ ? 
ใช่แล้ว น้องหญิง พระเถระตอบ 
นางฟังคำของพระเถระแล้วคิดว่า เราควรจะให้ชาวพระนครสาวัตถีได้รู้กำลังปัญญา 
ของเราว่ายิ่งใหญ่หาผู้เทียมทานไม่ได้ จึงแจ้งให้ชาวเมืองมาชมมาฟังกันให้มาก ๆ ชาวพระ 
นครพอทราบข่าวต่างก็พากันไปห้อมล้อมจนแน่นขนัด 
ลำดับนั้น พระเถระได้ให้โอกาสแก่นางชัมพุปริพาชิกา เป็นผู้ถามปัญหาขึ้นก่อน นางก็ 
ถามศิลปวิทยาที่ตนเรียนรู้มาตามลัทธิตน ถามจนหมดความรู้ที่นางมีอยู่ พรเถระก็ตอบแก้ได้ทั้ง 
หมด นางก็ตกใจเพราะไม่เคยถามใครมากอย่างนี้มาก่อนเลย จึงนิ่งเฉยอยู่ พระเถระจึงกล่าวว่า 
ท่านถามเราหมดแล้ว ต่อไปนี้เราจะขอถามท่านบ้าง 
ถามเถิด พระคุณเจ้า 
ที่ชื่อว่าหนึ่ง นั้นคืออะไร ? 
พระคุณเจ้า ดิฉันไม่ทราบ เจ้าข้า 


ขอบวชในพระพุทธศาสนา 
นางชัมพุปริพาชิกา ยอมพ่ายแพ้ต่อพระเถระด้วยปัญหาเพียงข้อเดียวเท่านั้น นางหมอบ 
ลงกราบแทบเท้าพระเถระ ขอศึกษาวิชาพุทธมนต์ในพระพุทธศาสนา พร้อมทั้งขอบรรพชาและ 
ถึงพระเถระเป็นสรณะ แต่พระเถระบอกว่าขอให้นางถึงพระพุทธองค์เป็นสรณะเถิด แล้วพานาง 
ไปยังพระวิหารเชตวัน นำเข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาค พระพุทธองค์ทรงราบจริยาอัธยาศัยของนางดี 
แล้ว จึงตรัสพระธรรมเทศนาคาถาภาศิตว่า:- 
ผู้ใดกล่าวคาถาที่ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ แม้ตั้ง ๑,๐๐๐ คาถา 
ผู้กล่าวคาถาที่ประกอบด้วยประโยชน์ 
แม้เพียงคาถาเดียว 
ยังผู้ฟังให้สงบระงับได้ ชื่อว่า ประเสริฐกว่าแล 


พอจบพระธรรมเทศนาคาถาภาษิต ทั้งที่นางกำลังยืนอยู่นั้น ยังไม่ทันจะนั่งลงก็ได้บรรลุ 
พระอรหัตผลพร้อมด้วยปฏิสัมภิทาทั้งหลาย ในขณะนั้น แล้วกราบทูลขอบรรพชา พระพุทธองค์ 
ทรงอนุญาตแล้วส่งนางให้ไม่บวชในสำนักภิกษุณีสงฆ์ 
เมื่อนางบวชแล้ว ได้ชื่อว่า กุณฑลเกสาเถรี ภิกษุทั้งหลายสนทนากันในโรงธรรมว่า 
พระภัททากุณฑลเกสาเถรีนี้ ยิ่งใหญ่จริงหนอ บรรลุพระอรหัตผลในเวลาจบคาถาเพียง ๔ บาท 
เหล่านั้นพระศาสนาทรงปรารภเหตุนี้ จึงทรงสถาปนาพระภัททากุณฑลเกสาเถรี ในตำแหน่ง 
เอตทัคคะ เป็นผู้เลิศกว่าภิกษุณีทั้งหลายในฝ่าย ผู้ตรัสรู้เร็วพลัน 


................................. 


พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๙ สังยุตตนิกาย ขันธวารวรรค - สารีปุตตสังยุตต์ - ๑๐. สูจิมุขีสูตร 

[พระไตรปิฎก ฉบับธรรมทาน] 

๑๐. สูจิมุขีสูตร (สูจิมุขี แปลว่าปากแหลม นัยว่าเป็นฉายาเรียกพวกที่ชอบพูดจาทิ่มแทงผู้อื่นว่า ไอ้ อี "ปากแหลม") 
ว่าด้วยความแตกต่างการเลี้ยงชีวิตของสมณพราหมณ์ 
[๕๑๘] สมัยหนึ่ง ท่านพระสารีบุตรอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวันกลันทกนิวาปสถาน ใกล้ 
พระนครราชคฤห์. ครั้งนั้นเป็นเวลาเช้า ท่านพระสารีบุตรนุ่งแล้ว ถือบาตรและจีวร เข้าไป 

บิณฑบาตยังพระนครราชคฤห์ เที่ยวบิณฑบาตตามลำดับตรอกในพระนครราชคฤห์แล้ว อาศัยเชิง 

ฝาแห่งหนึ่งฉันบิณฑบาตนั้น. ครั้งนั้น นางปริพาชิกาชื่อสูจิมุขี เข้าไปหาท่านพระสารีบุตรถึงที่ 

อยู่ ครั้นแล้วได้กล่าวกะท่านพระสารีบุตรว่า ดูกรสมณะ ท่านก้มหน้าฉันหรือ? ท่านพระสารี 

บุตรตอบว่า ดูกรน้องหญิง เรามิได้ก้มหน้าฉัน. 

สู. ถ้าอย่างนั้น ท่านแหงนหน้าฉันหรือสมณะ? 
สา. เรามิได้แหงนหน้าฉันหรอกน้องหญิง. 
สู. ถ้าอย่างนั้น ท่านมองดูทิศใหญ่ฉันหรือสมณะ? 
สา. เรามิได้มองดูทิศใหญ่ฉันหรอกน้องหญิง. 
สู. ถ้าอย่างนั้น ท่านมองดูทิศน้อยฉันหรือสมณะ? 
สา. เรามิได้มองดูทิศน้อยฉันหรอกน้องหญิง. 
สู. ดิฉันถามว่า ดูกรสมณะ ท่านก้มหน้าฉันหรือ ท่านก็ตอบว่า เรามิได้ก้มหน้าฉัน 
หรอกน้องหญิง ดิฉันถามว่า ถ้าอย่างนั้น ท่านแหงนหน้าฉันหรือสมณะ ท่านก็ตอบว่า เรามิได้ 

แหงนหน้าฉันหรอกน้องหญิง ดิฉันถามว่า ถ้าอย่างนั้น ท่านมองดูทิศใหญ่ฉันหรือสมณะ 
ท่านก็ตอบว่า เรามิได้มองดูทิศใหญ่ฉันหรอกน้องหญิง ดิฉันถามว่า ถ้าอย่างนั้น ท่านมองดู 
ทิศน้อยฉันหรือสมณะ ท่านก็ตอบว่า เรามิได้มองดูทิศน้อยฉันหรอกน้องหญิง ก็บัดนี้ ท่านฉัน 
อย่างไรเล่าสมณะ? 
สา. ดูกรน้องหญิง ก็สมณพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง เลี้ยงชีพด้วยมิจฉาชีพ เหตุ 
ดิรัจฉานวิชา คือ วิชาดูพื้นที่ สมณพราหมณ์เหล่านี้เรียกว่า ก้มหน้าฉัน. ดูกรน้องหญิง สมณ 
พราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง เลี้ยงชีพด้วยมิจฉาชีพ เหตุดิรัจฉานวิชา คือ วิชาดูดาวนักษัตร 
สมณพราหมณ์เหล่านี้เรียกว่า แหงนหน้าฉัน. ดูกรน้องหญิง สมณพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่งเลี้ยง 
ชีพด้วยมิจฉาชีพ เหตุประกอบการรับส่งข่าวสาส์น สมณพราหมณ์เหล่านี้เรียกว่า มองดูทิศใหญ่ 
ฉัน. ดูกรน้องหญิง สมณพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง เลี้ยงชีพด้วยมิจฉาชีพ เหตุดิรัจฉานวิชา 
คือ วิชาทายองค์อวัยวะ สมณพราหมณ์เหล่านี้เรียกว่า มองดูทิศน้อยฉัน. ดูกรน้องหญิง ส่วน 
เรานั้นมิได้เลี้ยงชีวิตด้วยมิจฉาชีพ เหตุดิรัจฉานวิชา คือ วิชาตรวจพื้นที่ มิได้เลี้ยงชีพด้วย 
มิจฉาชีพเหตุดิรัจฉานวิชา คือวิชาดูดาวนักษัตร มิได้เลี้ยงชีพด้วยมิจฉาชีพ เหตุประกอบการ 
รับส่งข่าวสาส์น มิได้เลี้ยงชีพด้วยมิจฉาชีพ เหตุดิรัจฉานวิชา คือ วิชาทายองค์อวัยวะ (แต่) 
เราแสวงหาภิกษาโดยชอบธรรม ครั้นแล้วจึงฉัน. 

ครั้งนั้น นางสูจิมุขีปริพาชิกาเข้าไปในนครราชคฤห์ จากถนนหนึ่งไปอีกถนนหนึ่ง จาก 
ตรอกหนึ่งไปอีกตรอกหนึ่งแล้ว ประกาศอย่างนี้ว่า ท่านสมณศากยบุตรทั้งหลายย่อมฉันอาหาร อันประกอบด้วยธรรม ๆ

กวินทรากร

27 มิถุนายน 2550 17:00 น. - comment id 18396

หลังจากพระพุทธองค์เสด็จดับขันธปรินิพพานไม่นาน ก็มีพระสงฆ์รูปหนึ่งกล่าวขึ้นท่ามกลางคณะสงฆ์ 
ว่า พระสมณโคดม ดับขันธปรินิพพาน ไปแล้ว เป็นการดียิ่งนัก เพราะตลอดระยะเวลาที่ พระสมณโคดม ยังมีพระชนม์ชีพอยู่ได้ 
บัญญัติสิกขาบท น้อยใหญ่ มากมายนัก เป็นที่ยุ่งยากต่อพวกเราชาวคณะสงฆ์ ต่อไปนี้เราคณะสงฆ์จักทำอะไรก็ได้ตามใจ เสียที 

พระมหากัสปะ พระเถระชั้นผู้ใหญ่ ผ่านมาได้ยินเข้า ก็เกิด "ธรรมสังเวช" จึง เรียกประชุม พระอรหันต์ 500 รูป ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเ เอกทัคคะ 
(ผู้เลิศกว่าสงฆ์ทั่วไป)ทำการสังฆยานาพระพุทธศาสนา ขึ้นเป็นครั้งแรก 

พระสงฆ์ฝ่ายที่ไม่บรรลุพระอรหันต์ซึ่งมีอยู่เป็นจำนวนมาก รู้สึกน้อยใจและอึดอัดที่จะต้องทำตามพระสงฆ์ฝ่ายบรรลุอรหันต์ จึงแยกตัวตั้งเป็นอีกนิกายหนึ่งเรียกว่า 
ฝ่ายมหายาน แปลว่า มียานใหญ่สามารถขนสัตว์โลกได้มากกว่าพวก หินยาน (ยานเล็ก) พระสงฆ์ฝ่ายหินยานนี้ เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า นิกายเถรวาท คือ 
ชื่อและปฏิบัติตามวาทะของพระเถระชั้นผู้ใหญ่ผู้สำเร็จอรหันต์ 

เถรวาท มักสอนเรื่อง อนัตตา สุญตา สัตว์โลกปล่อยให้เป็นไปตามกรรม อะไรทำนองนี้ และมักไม่ค่อย 
ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก มุ่งเอาแต่เรื่องมรรคผลนิพพาน จึงได้ชื่อว่า หินยาน หรือพวกที่มีจิตใจคับแคบช่วยเหลือสัวต์โลกได้น้อย (มียานขนสัตว์โลกได้น้อยเพราะ 
มัวแต่เอาตัวเองรอดฝ่ายเดียว) 

เถรวาท เจริญรุ่งเรืองใน ไทย พม่า ลาว เวียดนาม 
มหายาน เจริญรุ่งเรืองใน ทิเบต ญี่ปุ่น จีน 

ข้อแตกต่างระหว่างคำสอนของมหายาน กับ หินยาน 


หินยาน เชื่อว่าตายแล้วสูญ เช่นพระพุทธองค์ ทรงเสด็จดับขันธ์ปรินิพพานแล้ว สูญสิ้นจากกิเลส คงเหลือแต่พระสัทธรรม 
มหายานเชื่อว่าตายแล้วไม่สูญ เช่นพระพุทธองค์ ยังคงอยู่ ณ พุทธเกษตร (เขตแดนแห่งพระพุทธเจ้า)ที่ดับสูญนั้นเป็นเพียงแต่ กายเนื้อ 

หินยาน มุ่ง มรรคผลนิพพาน การบรรลุ อรหัตผล (บรรลุอรหันต์) 
มหายาน มุ่งช่วยเหลือสัตว์โลก และเอาเยี่ยงพระพุทธองค์บำเบ็ญบารมีเพื่อ เป็นหวัง พระโพธิสัตว์ ในลัทธิมหายานจึง นับถือพระโพธิสัตว์ เช่น พระโพธิสัตว์ อวโลกิเตศวร 
พระโพธิสัตว์กวนอิม 

ฉะนั้นใครเชื่อว่า พระสงฆ์ควรอยู่เฉยๆ อนัตตา สุญตา หลับตานั่งในป่า จึงน่าจะเป็นพวก หินยาน (ยานเล็กคับแคบ) 
และใครที่สนับสนุนว่า พระสงฆ์ควรออกมาปกป้องพระศาสนา เรียกร้องให้บรรจุพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ 
เพื่อช่วยเหลือสัตว์ให้ข้ามวัฏสังสาร ให้ได้ทีละมากๆ ก็คือพวก มหายาน :-) 


ทว่าทั้งสองนิกายคือ มหายาน และหินยาน นั้นเอุปมาเหมือน ปีกของนก/ปีกของศาสนา ที่จะต้องช่วยกันยอยกพระพุทธศาสนาให้สูงส่งและภิญโญถาวรยิ่งๆสืบไป

อุบาสิกา

29 มิถุนายน 2550 10:48 น. - comment id 18414

เราคิดว่า เราน่าจะหันมาปฏิบัติตามคำสอนของพระศาสดาพระพุทธเจ้าจะดีกว่า
ไม่ใช่ห่วงแต่อย่างอื่นจนลืมแก่นแท้ของ
คำสอน...คือ ปฏิบัติเพื่อให้พ้นทุกข์
ไม่ใช่ให้เกิดทุกข์     

การปฏิบัติที่ดีตามคำสอนพระศาสดานั่นคือ
รัฐธรรมนูญสูงสุด ไม่อาจลบเลือน

.

1 กรกฎาคม 2550 15:22 น. - comment id 18440

พวกห่มเหลืองบางกลุ่มอยากเล่นการเมือง บ้านกับวัดตีกันตาย ทุกวันนี้ วัดก็เลอะเทอะมากขึ้นทุกวัน พวกอ้างทำไมไม่มองให้เห็นแก่นพุทธธรรม คิดว่าไปอ่านพุทธธรรมของท่านปยุตโตให้เข้าใจสาระของพุทธโดยนัยแท้จริงว่าเป็นอย่างไร ก่อนจะออกมาอาละวาดเอาอย่างนั้นอย่างนี้ ขายความคิด ขายอะไรต่อมิอะไรให้มันเลอะทางบ้านทำไม การตลาดของทักษิณไม่ต่างการตลาดธรรมกาย ไม่ต่างการตลาดของพวกออกมาเรียกร้องเรื่องนี้....

มันก็แค่การเมืองที่กลุ่มพวกใดพวกหนึ่งซึ่งชาวบ้านกลุ่มหนึ่งไม่ได้มองเข้าไปรู้ถึงเล่ห์เพทุบายได้ เพราะใจบริสุทธิ์ ว่าพุทธก็พุทธ ว่าธรรมก็ธรรม แต่แก่นแท้ของเรื่องจริงๆอยู่ที่ใด .ไม่ทราบ ไม่สนใจ ..พวกจะเอา ก็เอาตามเอาด้วย..

สิ่งที่พ้นโลกียะ อย่าเอามาแปดเปื้อนด้วยข้ออ้างรักศาสนา รักสารพัด...เลย 

พุทธธรรมโดยนัยแท้จริงไม่ได้ซับซ้อน เรียนรู้ปฏิบัติได้ปฏิบัติชอบ น่าจะพอแล้ว อย่าไปคิดเผื่อแผ่ตามหัวโจกที่ใช้เล่ห์เพทุบาย อ้างธรรมอ้างศาสนาใหม่ขึ้นมาให้มันแปลกแยก กลายเป็นการเมืองไปอย่างทุกวันนี้ที่แม้แต่ในดงขมิ้นยังมีการเมืองกรุ่นๆไม่ด้อยกว่านอกดงเลยมิใช่หรือ.......

คนจัดการบ้านเมืองเขาเห็นธรรมรัฐเป็นเช่นว่ามานานแล้ว รัฐธรรมนูญจึงไม่ได้บัญญัติไว้เพราะมีนัยสำคัญมากมายและลึกซึ้ง ซึ่งไม่ใช่เรื่องของใครหรือพวกใดพวกหนึ่งเท่านั้น แต่มันคือชาติประชาชนส่วนใหญ่เท่านั้นเอง จริงหรือไม่ วันนี้ก้ได้เห็นแล้ว พวกแก่กล้าบรรลุธรรมจริงหรือไม่ก็ได้สำแดงตนออกมาให้เห็นเป็นรูปธรรมหน้ารัฐสภาแล้ว อะไรคือพุทธธรรมโดยแท้  อะไรคือธรรมปฏิบัติ อะไรคือกิจของสงฆ์ คนทั่วโลกก็ได้เห็นแล้ว งามสงบหรือมีจริยวัตรควรแก่ผ้าเหลืองที่นุ่งห่มไว้หรือไม่ ....ศิษย์ตถาคตโดยแท้ย่อมพินิจได้

.

1 กรกฎาคม 2550 15:39 น. - comment id 18441

ขออีกหน่อยเถอะ...
คำถามที่ว่าเป็น(พวกมาร)วิจารณ์นั้น  ไม่น่าเชื่อว่ามาจากผู้เป็นศิษย์ตถาคตโดยแท้ ทุกประเด็นที่ยกมาอ้างก็แย้งได้อีกเช่นกัน แต่เสียดายที่เป็น(พวกมาน)วิจารณ์  จึงไม่อยากเสวนาให้ระคายหูศาสดาใหม่.....

เจริญธรรม....