ไยอยู่ที่กาลเวลา???

ตราชู

ท่านที่ได้เข้ามาอ่านกระทู้ โปรดอย่าเพิ่งเข้าใจว่า ผมมีความประสงค์จะคัดง้าง หรือเห็นแย้งกับตำราเรียนนะครับ ผมเคารพตำราเสมอ ทว่า.... ก็อดสงสัยมิได้ เนื่องเพราะ
	ตามพจนานุกรม ท่านให้ความหมายของคำ วรรณคดี ไว้ดังนี้
วรรณคดี
คำ :
วรรณคดี
เสียง :
วัน-นะ-คะ-ดี
คำตั้ง :
วรรณ-; วรรณะ
ชนิด :
น.
ที่ใช้ :
 
ที่มา :
 
นิยาม :
หนังสือที่ได้รับยกย่องว่าแต่งดี.
	ข้อมูลจาก 
http://rirs3.royin.go.th/ridictionary/lookup.html
ครับ
	ในหนังสือเรียนวิชาภาษาไทย ของมหาวิทยาลัย รามคำแหง วิชาว่าด้วยความรู้ทั่วไปทางวรรณคดีไทย (th102)  ซึ่งท่านคุณหญิงกุหลาบ มัลลิกมาศ เรียบเรียงขึ้นนั้น ท่านก็สรุปนิยามของคำ วรรณคดี" ไว้สองความหมายหลักๆ กล่าวโดยความหมายกว้าง วรรณคดี คือ หนังสือ (เล่มใดก็ได้ ประเภทใดก็ได้) ที่แต่งขึ้นด้วยภาษาใดภาษาหนึ่ง ในกาลเวลาช่วงหนึ่งๆ กล่าวโดยความหมายแคบ วรรณคดี คือหนังสือซึ่งได้รับยกย่องว่ามีศิลปะในการแต่ง (วรรณศิลป์) เป็นเลิศ
	สรุปก็คือ ไม่มีเงื่อนไขเกี่ยวกับระยะเวลาเข้ามาเกี่ยวข้องเลย แต่...... ครับ แต่ในหนังสือเรียนวิชาภาษาไทยของนักเรียนระดับต่างๆ รู้สึกว่า จะพยายามแยก วรรณคดี ออกไปต่างหาก คือมุ่งให้ผู้เรียนเห็นโน้มเอียงไปว่า วรรณคดี จะต้องเป็นหนังสือเก่า และยกงานเขียนซึ่งประพันธ์หลังจากบทพระนิพนธ์ สามกรุง ของ ท่าน น.ม.ส. ว่าเป็น วรรณกรรมร่วมสมัย ทั้งๆที่ งานประพันธ์หลายหลากมากมายก็สูงส่งด้วยวรรณศิลป์ สมควรได้รับยกย่องขึ้นธรรมเนียบ วรรณคดี ได้แล้ว
  	ถ้าเรายังคงยึดเงื่อนไขเรื่องเวลาอยู่หละก็ หนังสือยุคปัจจุบัน เป็นอันหมดสิทธิ์ขึ้นธรรมเนียบ วรรณคดี กระนั้นสิ? หรือว่า ต้องรอให้เวลาผ่านไปร้อยสองร้อยปีก่อน จึงจะหยิบมายกย่องกัน กว่าจะถึงเวลานั้น จะมีหนังสือสาบสูญไปกี่เรื่องก็ไม่รู้??? ไม่ต้องอื่นไกล งานดีๆซึ่งสูงด้วยวรรณศิลป์ จัดพิมพ์ไปเมื่อ ๒๐ ปีก่อนหน้านี้หลายเล่ม ปัจจุบันหาอ่านตามแผงหนังสือไม่ได้แล้ว อยากอ่านจริงๆต้องถ่อกายไปห้องสมุด เฮ่อออออออออ! เมืองไทย 
	ฝากคำบ่นตามประสาคนแก่ระบายความกลุ้มสักทีเถิดครับ อย่าหวงคำว่า วรรณคดี เอาไว้ให้จำเพาะหนังสือที่ต้องอนุรักษ์เลย หนังสือทุกเล่ม ทุกสมัย ควรแก่การธำรงรักษาทั้งนั้นแหละครับ