"บอกหน่อยฉันควรรอต่อไปไหม ต้องรอเธออีกนานไหม ถึงจะได้เจอกับรักที่เธอเคยบอกฉัน เมื่อไรรักเก่าระเหย ฉันรอให้เธอได้ลืมดูสักวันสักวัน เบื่อการ เริ่มใหม่ รักใหม่ เผื่อเธอกับฉันและรักเรา" ฉันมันก็แต่คนที่มาทีหลัง ทุกครั้งที่เธอพูดถึงเรื่องราวเดิมๆๆ มันทำให้ฉันเจ็บปวด แต่ฉันก้ต้องฝืนยิ้มทั้งๆที่ ในหัวใจของฉันมันปวดร้าวเหลือเกิน ฉันแอบร้องไห้ในใจ แต่ฉันก็คิดเสมอว่า ทุกสิ่งที่ฉันทำจะทำให้เธอลืมเขา แต่......ทีไหนได้ ทุกสิ่งที่ฉันทำมันกลับทำให้เธอคิดถึงเขามากขึ้น เราควรจะเลิกกันดีกว่าไหม เพราะอยู่ไปยิ่งทำให้ฉันคิว่ารักของฉันไม่มีความหมายกัลบเธอเลย.....*-* *-* *-* *-*
17 กันยายน 2549 15:22 น. - comment id 15540
ความรักเราเปรียบโรงเรียนที่เรียนรู้ รักเราอยู่กลางใจในหนังสือ เอื้อมืออ่าน...ไม่ละมือ แหม...อื้อหือโจนโลดแล่นบนความจริง การอำลาอาวรณ์ในวันนี้ เป็นเหตุที่เธอ...ต้องจากฉัน ฉันห่วงหาท้อแท้ใจยามจากกัน ฉันใคร่ฝันขอให้เธออย่าจากไป... มีคนที่เป็นมากกว่าและเจ็บมากกว่าเธออีกนะ ฉันจะเล่าให้ฟังว่าทำไมกลุ่มของแฟนเก่าของเพื่อนฉันถึงมาระรานฉัน เพราะฉันปกป้องเพื่อนคนหนึ่งชื่อ ดา จนเอาแม่เป็นนิยายเรื่อง ยิ่งกว่า...คำพิพากษา ที่ต้องแต่เรื่องนี้เพราะเพื่อนคนนี้ต้องการที่จะบอกเล่าประสบการณ์ของตนเอง บอดเล่าเรื่องราวของภัยผู้ชาย และภัยของผู้หญิงด้วย เรื่องมใอยู่ว่าดาเขารักกับนายสิบคนหนึ่ง ตอนนั้นเขาเป็นนักเรียนนายสิบ ซึ่งดาเพิ่งอกหักจากคนรักเก่าเพราะเขาเป็นเกย์ สุดท้ายก็มาคบกับผู้ชายคนนี้ ส่งให้เขาเรียน ซื้อนั่นซื้อนี่ให้ หมดเป็นแสนเลยนะ ไหนจะถอดของที่ตัวให้อีก บ้าใช่ไหมล่ะ ในยามที่รักเข้าตามันก็บอดด้วยกันทั้งนั้นแหละ ฉันเข้าใจดีจึงเป็นศิลาณีให้ตลอด ต่อมาใครเตือนก็ไม่เชื่อ ดาก็เลยแยกตัวจากกลุ่มเพื่อน ๆ และไม่ค่อยมาเรียน เก็บตัวไม่พูดไม่จา พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็จะดีใจแล้วก็โทรกลับทุกครั้งโดยที่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเสียงเงินแม้แต่นิดเดียว มีแต่ได้กับได้ เมื่อผูกพันธ์กันมาก ๆ วันนึงก็เลยพลาดพลั้งไป เมื่อพลาดไปแล้วเธอก็ทุ่มเทและให้ทั้งกายและใจ จู่ ๆ วันนึงเสียงเพลงของลิเดียร์ก็ดังขึ้น ดาก็เลยนั่งคิดพินิจพิเคราะห์ดูว่าทุกทีที่เขากลับอุดร ผู้ชายคนนี้ไม่เคยโทรกลับ ปิดเครื่องหนีบ้าง หากเปิดเครื่องก็ตัดสายทิ้งบ้างอ้างนู่นอ้างนี่สารพัด ในที่สุดก็โทรหาเพื่อนอย่างฉัน ปรึกษาทั้งน้ำตาตีโพยตีพาย แต่สิ่งที่ตีโพยตีพายนั้นกลับจริงทุกเรื่อง มาจับได้ว่าเขามีเมียแล้วชื่อโม จากนั้นเธอก็เริ่มคิดแล้วว่าจะเลิกหรือเปล่า แต่บังเอิญที่ดาเขาท้องและแท้งโดยไม่รู้ตัว ฉันเป็นคนพาดาไปหาหมอในวันที่เธอมาเล่าให้ฟังหลังจากแท้งไปได้ 2 วัน หมอบอกว่าเธอแท้งแล้ว เธอเสียใจมาก เมื่อมีผู้หญิงโทรมาระรานเธอครั้งแรก เธอก็พูดตรง ๆ กับผู้ชายคนนี้ แล้วก็ได้ความกระจ่างว่าเขาไม่ได้มีโมคนเดียว เขามีอีกหลายคน แล้วรู้ไหมเธอขอให้เขาเลิกแต่เขาไม่เลิก เขาบอกว่ารักเท่า ๆ กัน ไอ้เฮงซวย... ฉันก็เลยบอกว่าชีวิตของดายังดีกว่านายสิบกระจอก ๆ เสียอีก พ่อแม่ก็มีหน้ามีตา ตระกูลก็ใหญ่โต แล้วทำไมต้องมาจมปลักกับเดนมนุษย์คนนึงด้วย ในที่สุดดาก็ขอเลิกกับเขา แต่เขาก็อ้อนวอนขอร้องเธอ ในที่สุดก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่หลังจากคบกันต่ออีก 1 สัปดาห์เขาก็ทิ้งดาไป ให้ตายสิ...ไอ้นี่มันวอนตายซะแล้ว พอฉันบอกว่าเอาผิดมันได้ ดาก็ดันบ้าโทรไปบอกมันอีก แล้วเป็นไงรู้ไหม มันขอร้องว่าอย่ามาเอาเรื่องมันเลย เพราะมันกลัวหมดอนาคต ดาก็เชื่อจนกระทั่งวันนึงสั่งให้ฉันตามหาเพื่อนหลังจากผ่านมา 1 ปีเต็ม ๆ เพื่อนคนนี้คือโมเมียของมันนั่นแหละ ทำให้เรื่องราวใหญ่โต นังนุ่น กิ่ง อิ๋ว และเพื่อน ๆ ของมันก็โทรมาระราน ผลสุดท้ายฉันเองที่แลกซิมใช้และจวกพวกมันแบบผู้ดี ๆ แต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านสักนิด ณ วันนี้พวกนั้นยังระรานดาอยู่เลย น่าสงสารและน้ำเน่ามาก ๆ แต่จะทำไงได้ล่ะ...แถมไอ้เดนมนุษย์นั่นยังจะโทรมาด่าอีกนะ บอกว่าไม่รู้จัก ไม่เคยมีอะไรด้วย บอกว่าไปท้องกับใครไม่รู้แล้วจะมาจับตัวเอง ถุยไอ้ทุเรศ มันบ้า เลว ไม่รู้จะด่าอะไรดีเลย สารเลวที่สุดเลย แถมเมีย ๆ ของมันยังจะระรานอีกนะ เรื่องยิ่งกว่า...คำพิพากษา จึงเป็นเรื่องจริงที่เขียนทุกวันมีเรื่องที่นังนั่นด่าทุกวัน บังเอิญเสียงฉันเหมือนดา มันเลยคิดว่าฉันเป็นดา แล้วไงล่ะ พอมันรู้ว่าไม่ใช่มันก็โทรเข้าเบอร์บ้านแล้วก็ไปด่าให้ย่าของดาฟัง เขายิ่งเป็นโรคหัวใจอยู่ด้วย แต่ดีนะที่เขาใช้สติและพิจารณาว่าหลานเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาจึงตัดสินใจจวกพวกมันเช่นกัน แต่มันก็ไปตั้งหลักและโพสต์ด่าฉันแทนดาทุกเว็ปว่าฉันเสียซิงแล้ว ขายตัวบ้าง ไปทำแท้งบ้าง อย่างนั้นอย่างนี้ วิจารณ์งานเขียนเสีย ๆ หาย ๆ ด่าระรานอย่างคนไร้การศึกษา น่าไม่อายเลย เนี่ยคบคนเลวแบบนี้ก็ต้องเป็นแบบนี้ มันก็สมกันดี ให้มันเวียนกันอยู่ 5 สาว 1 ชายน่ะดีแล้ว สงสัยโลกนี้จะหาผู้ชายไม่ได้ก็เลยทำตัวแบบนี้แหละ มั่วกันไปสักวันคงเอดส์รับประทานเป็นแน่ เห็นไหมว่ามีคนหนักกว่าเธอเสียอีก ตัดอกตัดใจซะ คนเราล้มแล้วต้องลุกขึ้นสู้ หวังว่าคงเข้าใจนะ... อย่าล้มแล้วให้คนมาเหยีบยย่ำเหมือนดา จงสู้ ซึ่งตอนนี้ดาก็ลุกขึ้นสู้แล้วละ เรามาเป็นกำลังใจให้นะ ขอให้ผ่านพ้นวิบากกรรมนี้ไปให้ได้ นึกถึงพ่อแม่ นึกถึงคนที่เลี้ยงดูเรา นึกถึงอนาคตของเรา นึกถึงคนที่รักเราอีกหลาย ๆ คน อย่าคิดสั้น อย่าจมอยู่กับปัญหา อย่าคิดว่าชีวิตเราไร้ค่า คนทุกคนมีค่าทั้งนั้นเพียงแต่เรายิ้มแล้วสู้ ลุกให้ได้ ถึงแม้ต้องยิ้มด้วยน้ำตาก็เถอะนะ...สู้เขานะ อย่าท้อแท้ ชนะอย่างผู้แพ้ดีกว่าแพ้อย่างผู้ชนะแล้วแสดงความเลวออกมาเหมือนกลุ่มนังดั้งแมบอุดรนั่น อย่าวิ่งไล่ตามเขา จงหันกลับมามองดูตัวเองและคนในบ้าน จงมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเราเอง อย่าแคร์ความรู้สึกของคนพันนั้น จงชนะใจของตัวเองให้ได้ อย่ายอมแพ้นะ อย่างน้อย ๆ เราก็เป็นศิลาณีให้ได้... สู้เขา สู้ ๆ สู้ตายค่ะ...!!!!!