เกิดมาเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร (คัดลอก)

ยัยแว่นน้ำเงิน

เพื่อเผยแพร่เป็นความรู้และเป็นข้อคิด แก่ชีวิต
ไม่ได้มีเจตนาใดอันเป็นเครื่องหม่นหมองใจ
          บางคนใช้ชีวิตกว่าครึ่งชีวิต  หมกมุ่นอยู่กับคำถามซ้ำๆ  เช่น  ทำไมเกิดมาพ่อแม่ฐานะความเป็นอยู่อัตคัดขัดสน  ทำไมต้องเกิดมาเป็นหญิงเสียเปรียบเขาอยู่ร่ำไป  ทำไมรูปไม่งามแถมนามยังตลก  ไม่มีอะไรเป็นที่เชิดหน้าชูตาสักอย่าง
          หรือบางคนแม้เหมือนมีพร้อมทั้งสมบัติ  รูปสมบัติ  และคุณสมบัติ  ก็ต้องทรมานใจกับข้อบกพร่องเล็กใหญ่ในชีวิต  เช่นฐานะร่ำรวยแต่เต็มไปด้วยฐานะหนักอก  เป็นชายแต่ใจแอบเป็นหญิงสวยหล่อแต่ตัวเตี้ยขาสั้นเต่อ  เรียกว่าเจอปัญหารบกวนจิตใจเดิมๆได้ตลอด  มองคนอื่นรอบตัวเขาไม่เห็นต้องทนทุกข์ทรมานกับปัญหาเช่นตนกันเลย
         หากเคยน้องใจกับชะตากรรมของตนเองมาก่อน   คนที่คงโดนเรากล่าวโทษมากที่สุดเห็นจะได้แก้บุพการีผู้ให้เฃกำเนิด  ให้เราเกิดมาแล้วไม่รู้จักเลี้ยงให้ได้ดีมีความสุขสมบูรณ์อย่างลูกคนอื่น  อันดับต่อมาน่าจะได้แก่เทวดาฟ้าดิน  อุตส่าห์ทำดีเหตุใดจึงไม่แลเห็นและตกรางวัลแก่เรามากๆ
         และแม้คนไทยบางส่วนถูกสอนมาถูกทาง  คือให้หมั่นท่องติดปากว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้  "มันเป็นกรรมเก่าของเราเอง"  แต่ก็มักเป็นการท่องแบบนกแก้วนกขุนทอง  เอาไว้ปลอบใจตนเอง  มากเสียกว่าที่จะตระหนักว่านั่นเป็นความรู้อันควรลงให้ลึกและเข้าใจลึกซึ้ง  จำแนกละเอียดเป็นเรื่องๆว่าที่กำลังเป็นอยู่  ที่กำลังพอใจหรือไม่พอใจมาจากการกระทำแบบไหน  เพื่อความรู้แจ้ง  เพื่อความสังวรระวังและเพื่อความเร่งรัดให้ตนพัฒนาต่อๆไป  ทั้งในด้านที่ดีอยู่แล้วและในด้านที่ยังบกพร่องอยู่
         พระพุทธองค์ตรัส  คือสัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตัวเอง  มีตนเป็นทายาทแห่งกรรม  มีกรรมเป็นกำเนิด  มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์  มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย  กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้เลวและประณีตได้
         ผู้ที่เชื่อความจริงนี้ย่อมเลิกเรียกร้องสิ่งใดจากผู้อื่น  แล้วหันมาเรียกร้องเอาสิ่งที่ตนปรารถนาจากปัจจุบันกรรมของตัวเอง  และต่อไปหากน้อยใจชะตาหรือสภาพความเป็นอยู่ต่างๆ  ก็คงน้อยใจตนเองในอดีต  ไม่น้อยใจ  "ผิดตัว"    อย่างที่แล้วๆมา  กับทั้งตระหนักในสิ่งที่ควรตระหนัก  เช่นโดยธรรมชาตแล้วเราควรกราบกรานแทบเท้าขอบพระคุณพ่อแม่  ไม่ว่าท่านจะเลี้บงดูเรามาอย่างไร  หรือแม้กระทั่งกระทำต่อเราเช่นไรก็ตาม  เหตผลหลักคือ  พวกท่านเป็นประตูนำเราเข้าสู่เส้นทางมนุษย์  อันเป็นที่สุดแห่งศักยภาพการพัฒนาตนเองรวมทั้งตระหนักว่าเทวดานางฟ้าท่านเคยทำดีมาสมควรไปเสวยสวรรค์เพื่ออยู่เล่นเป็นสุข  ไม่ใช่ต้องมาคอยสอดส่องมนุษย์ตั้งเกือบหมื่นล้านคนบนโลกทุกวัน  หากรางวัลแห่งการทำความดีต้องขึ้นสวรรคไปคอยสอดส่องดูแลมนุษย์ราวกับเป็นขี้ข้าสิ่งมีชีวิตในภูมิต่ำกว่าไปทั้งชาติ  ซึ่งอย่างนี้อย่าทำความดีหวังสวรรค์กันเลยดีกว่า  เอาแค่ครึ่งๆกลางๆพอได้กลับมาเป็นมนุษย์อีกที  แล้วงอมืองอเท้ารอรับความช่วยเหลือจากเบื้องบนเป็นพอ
       พระพุทธเจ้าตรัสว่า  ผู้สามารถมีตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนั้น  นับได้ว่าได้ที่พึ่งอันหายาก  และในแง่ของการเป็นที่พึ่งแห่งตนระยะยาว  ก็ควรต้องรู้จักกรรมฝ่ายดีและฝ่ายชั่ว    รู้ว่ากรรมอันใดดีจะได้ทำให้มากเพื่อเป็นเรือใหญ่อาศัยแล่นไปในมหาสมุทรแห่งภพภูมิรวมทั้งรู้ว่ากรรมอันใดชั่วจะได้หลีกเลี่ยงให้ห่างเพื่อไม้ต้องโดนมันโยนลงน้ำไปลอยคอลำบากลำบน