ใบไม้ร่วงหนึ่งใบในราวป่า ยังดีกว่าใบไม้เหลืองในเมืองหลวง ที่รอปลิดหล่นเปล่าประโยชน์ปวง เป็นด่างดวงดำเปื้อนในป่าคน ใบไม้ป่าร่วงแล้วได้เลี้ยงป่า ทิ้งลงมาเลี้ยงรากเลี้ยงลำต้น เหมือนแม่ให้นมลูกปลูกฝังจน ลูกเติบตนโตแทนเต็มแผ่นดิน เมื่อเมืองคนคั่งคับด้วยคนป่า คนดีก็ด้อยค่าเหมือนกรวดหิน เมื่อสัตว์ป่าสร้างป่าไว้หากิน สัตว์เมืองก็ต้องสิ้นวิสัยเมือง ใบไม้ป่าชื่อจิตร ภูมิศักดิ์ ได้ร่วงแล้วลงเป็นหลักให้โลกเลื่อง ดั่งเทียนป่าปลุกแสงขึ้นแรงเรือง ไม่เปล่าเปลืองลมปราณที่ต้านลม ลมประสานเสียงแคนว่าแค่นแค้น เปิบข้าวทุกคราวแค่นความขื่นขม เหงื่อกูรินตากูแล้งน้ำแห้งตรม ร่างกูซมซานไข้จนเขียวคาว เสียงปืนดังเปรี้ยงกว่าเสียงปาก ก็ปิดฉากชีวิตมืดมิดหนาว แต่วิญญาณคือ ทิพย์ ที่ยืนยาว ดั่งดวงดาวยิ่งดึกยิ่งดื่นตา กาลเวลาฆ่าวิจิตร ภูมิศักดิ์ กาลเวลาก็ตระหนักประจักษ์ค่า กาลเวลาฆ่าคนดีทุกทีมา แต่เวลาก็ทูนเทิดเชิดคนดี ใบไม้ร่วงหนึ่งใบในราวป่า เพื่อแตกมาเป็นใบใหม่ทุกที่ จิตรหนึ่งดวงดับไปในวันนี้ เพื่อจะมีจิตรใหม่มากมายดวง ถ้าสัตว์เมืองสร้างเมืองเป็นป่าได้ เราก็เหมือนใบไม้เหลืองในเมืองหลวง ที่โหยหาป่าเขาเปลี่ยวเปล่าปวง จิตรจะร่วงลงทั้งป่าเข้ามาเมือง.
25 มกราคม 2545 11:29 น. - comment id 2290
เคยและชอบอ่านของคุณเนาวรัตน์เหมือนกัน เก่งมากคนนี้นับถือๆ
25 มกราคม 2545 15:23 น. - comment id 2295
ดีใจที่ภีมเอามาให้อ่าน ขอบคุณมากจ่ะ ^-^
26 มกราคม 2545 22:06 น. - comment id 2359
เพราะมากจับใจจริงจริงเลย
27 มกราคม 2545 12:44 น. - comment id 2390
ขอบคุณ ภีม มากค่ะที่ทำให้ได้อ่านผลงานดีๆแบบนี้
13 กุมภาพันธ์ 2545 17:38 น. - comment id 2667
เป็นโชคดีที่ได้อ่านจริงๆ