ถึง เมกกะ

Completely

เมกกะคะ
      
      เราเห็นเมกเศร้ามานานมากแล้วนะ ... ปัญหามันต้องมีทางแก้สิคะ ... คุณรักเค้ามากจนเลิกรักไม่ได้เลยเหรอ ... ชีวิตยังอีกไกลนะคะ เคยลองตัดใจดูบ้างหรือยัง ... ฉันไม่อยากเห็นคุณเศร้าไปมากกว่านี้อีกแล้วนะ ... มันหดหู่มากเลยรู้ไหม
      ชั้นเป็นห่วงคุณจริงๆเลย ... ให้ตายสิ
      คุณรู้ไหม ... ชั้นเพิ่งแลกกับแฟน ... ชั้นรักเค้ามากด้วย ... มากจนไม่อยากจะเชื่อว่า ความรักของเรามันจะจบลงได้เร็วและง่ายขนาดนี้ ... มันผ่านมาครึ่งปีเท่านั้นเองคุณ ... ฉันบ้าไป 2 วันโทรมไปถนัดตาเลย ... ก่อนที่จะมีเพื่อนมาถามว่า จะเศร้าอีกนานไหม ... ตอนนี้อะไรสำคัญที่สุด เรียนหรือความรัก ... โอเล่หยุดร้องเลยค่ะ ... เพราะหันมารอบตัวมีแต่เพื่อนที่ยิ้มและคอยอยู่ข้างๆ ... มีงานมากมายรอให้เราไปสะสางแล้วทำให้มันสำเร็จ ... จะอะไรมากมายกับคนๆนึงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา ... เรารักเค้าแต่เค้าเลือกที่จะจบแล้วมันจะทำยังไงได้อีก ...
      เข้าเรียนคาบละครมาเมื่อวันก่อน มีปย.นึง อจ ให้มาทำเป็นการบ้าน ... Why does Love have to be so sad? ... นั่นสินะ ทำไมมันถึงต้องเศร้าอะไรปานนั้น ... และเราก็ต้องตอบมันให้ได้
      มันจะเศร้าแค่ไหน ... แต่มันก็ไม่เศร้าไปกว่าการที่เรายอมจมอยู่กับความเศร้าโดยที่ไม่ยอมลุกขึ้นมาซะทีหรอกนะ
      เราอาจเป็นเพียงคนที่รู้จักกันบนอินเตอร์เนต ไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ... ทั้งหมดที่ทำคือ เขียนกลอนและอ่านงานของกันและกัน เสพยืความงามของศิลปะร่วมกัน ... แต่จริงๆนะ ... พวกเราไม่ใช่แค่เพื่อนที่มีชีวิตจริงอยู่แค่บนอินเตอร์เนตเท่านั้นหรอก ... พวกเราเป็นเพื่อนกันจริงๆ ... และเราหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ
      เข้มแข็งเข้าไว้ ... เรารออ่านกลอนที่มีความสุขของเมกอยู่นะ ... สุขจากใจด้วย อย่า Fake โอเคไหม?
      อาจเป็นเพียงคนเวียนผ่านมาพานพบ
อาจไม่เคยประสบกันในโลกนี้
แต่ทุกอย่างที่มีให้เลือกว่าดี
จึงส่งให้เธอคนนี้ที่เวบกลอน
      ตั้งใจว่าอยากให้เมกได้เข้มแข็ง
ฟื้นคืนแรงกลับมายิ้มหน้าสลอน
ผ่านคืนวันอันแสนโศกอันรานรอน
มาเขียนกลอนพารอยยิ้มอิ่มอุรา
                                                           ด้วยรัก
                                                                   
                                                       Completely ... โอเล่