24 สิงหาคม 2548 09:10 น.
บพิตร
บุตร ธิดา ต้องดูแล พ่อ แม่ ท่าน
ช่วยการงานผ่อนแรงแบ่งหน้าที่
รักชื่อเสียงวงศ์สกุลคุณความดี
สิ้นชีวีทำบุญให้ถวายทาน
เป็น พ่อ แม่ ดูแล บุตรธิดา
ให้ศึกษาเล่าเรียนให้เขียนอ่าน
ห้ามมิให้ทำชั่วกลัวหมู่พาล
เมื่อถึงกาลมอบทรัพย์ให้ไว้เป็นทุน
เป็นลูกศิษย์ให้ยกย่อง ครู อาจารย์
มีงานการสิ่งใดให้เกื้อหนุน
ตั้งใจเรียนมีสำนึกในบุญคุณ
ไม่ว้าวุ่นเชื่อฟังคำนำชีวี
เป็นคุณครูสอนสั่งอย่างตั้งจิต
ไม่เบือนบิดหวงวิชาน่าบัดสี
บอก คุณ โทษ วิทยาประดามี
ศิษย์ทำดีก็ยกย่องให้ก้องนาม
เป็น สามี ภรรยา อย่าดูหมิ่น
มั่นในจินต์รักใคร่ไม่เหยียดหยาม
การประพฤตินอกใจไม่ดีงาม
คนประณามดูแคลนทั้งแผ่นดิน
มิตรสหายให้ช่วยเหลือเมื่อตกยาก
คำจากปากตรงกับใจไม่เล่นลิ้น
เมื่อมีภัยให้พักพิงพึ่งชีวิน
แบ่งกันกินถึงมีน้อยคอยห่วงใย
เป็นลูกน้องมาทำงานก่อนเจ้านาย
อย่ามาสายพึงระวังฝังใจไว้
เลิกที่หลังงานเรียบร้อยแล้วค่อยไป
ของท่านให้จึงเอาค่อยเข้าการ
เป็นเจ้านายใช้ลูกน้องต้องเหมาะสม
อย่าให้ตรมเพราะหนักไปให้สงสาร
ยามเจ็บป่วยช่วยรักษาพยาบาล
ให้อาหารให้ค่าจ้างอย่างชอบธรรม
ศาสนิกนับถือศาสนา
มีวาจาและจิตใจสุกใสล้ำ
เชื่อคำสอนตามหลักจากผู้นำ
ประพฤติธรรมตามกรอบมอบด้วยใจ
ทุกคนทำตามหน้าที่มีเหตุผล
เราทุกคนต้องยึดมั่นอย่าหวั่นไหว
สังคมดีเพราะคนดีที่สร้างไทย
หน้าที่ใครทำให้ดีศรีสังคม
23 สิงหาคม 2548 08:44 น.
บพิตร
โอ้! มนุษย์ เหตุไฉน ใจร้ายนัก
ปากว่ารัก ทะเลงาม รักน้ำใส
รักชายหาด ปะการัง ดั่งฤทัย
แล้วทำไม ไม่รักษา มารุกราน
ปฏิกูล เน่าเหม็น เข็นลงน้ำ
จนขุ่นดำ พร่ามัว ทั่วสถาน
หมู่มนุษย์ เอาแต่ได้ ไม่เข้าการ
ทุกวันวาร เหยียบย่ำ ช้ำฤดี
ธรรมชาติ เคยงดงาม ก็ลามรุก
เอาแต่สุข สร้างบาร์คลับ สลับสี
โรงแรมสูง รีสอร์ทหรู ชูบารมี
ล้วนกดขี่ ธรรมชาติ ขาดชอบธรรม
ทุกชายหาด เกลื่อนกลาด ด้วยขยะ
กินแล้วละ ทิ้งไว้ ให้หาดช้ำ
หมู่แมกไม้ ชายหาด สุดระกำ
เอาไปทำ เพิงพัก หักร้างไป
ศูนย์การค้า มากมาย เรียงรายฝั่ง
สร้างหนทาง รุกหาด ขาดวิสัย
อยากจะถม อยากจะสร้าง เอาอย่างใจ
ไม่ห่วงใย ธรรมชาติ ขาดสมดุล
เจาะบาดาล ตอกเสาเข็ม เต็มใต้พื้น
สุดกล้ำกลืน ถูกตอกย้ำ ทำเสียศูนย์
พสุธา แสนหดหู่ เป็นรูพรุน
ความสมบูรณ์ หมดสิ้น ดินคร่ำครวญ
สัตว์ทะเล น้อยใหญ่ ถูกไล่ที่
เสียงอึงมี่ เรือหาปลา พากำสรวล
ปะการัง ยังไม่พ้น คนรบกวน
ต้องปั่นป่วน ร้อนดั่งไฟ ใต้ท้องธาร
ความอดทน อดกลั้น พลันสิ้นสุด
พื้นสมุทร เลื่อนลั่น สั่นสะท้าน
สายนที หลอมรวม ร่วมดวงมาลย์
จะล้างผลาญ สรรพสิ่ง ให้บรรลัย
เป็นคลื่นยักษ์ ดำทะมึน ยืนตระหง่าน
โถมทะยาน อย่างเกรี้ยวกราด ไม่ขาดสาย
ซัดกระหน่ำ ให้พินาศ ให้วอดวาย
จะล้มตาย เท่าใด ไม่อาทร
ทั้งตึกราม บ้านช่อง ต้องย่อยยับ
ไม่ได้ศัพท์ เสียงโหยไห้ ไร้สังหรณ์
ไม่ฟังเสียง อย่าเพียรพร่ำ คำอ้อนวอน
เมื่อถึงตอน เจ็บปวดบ้าง เป็นอย่างไร
ความสูญเสีย คงเตือนใจ ให้ได้คิด
จะยึดติด มุ่งแต่สุข สมควรไหม
ธรรมชาติ ขาดสมดุล ด้วยเหตุใด
เอาแต่ได้ ขาดพอดี นี่บทเรียน
คิดแต่ให้ ทะเล นั้นเห่กล่อม
คิดว่ายอม สยบให้ ไม่แปรเปลี่ยน
ตักตวงเอา แต่ประโยชน์ น่าติเตียน
ไม่พากเพียร ร่วมรักษา น่าละอาย
ถึงเวลา จึงขอคืน ด้วยคลื่นยักษ์
ซากปรัก หักพัง สร้างความหมาย
ศพมนุษย์ เกลื่อนกลาด เต็มหาดทราย
มีความหมาย ว่ามนุษย์ สุดทานทน
ธรรมชาติ นั้นยิ่งใหญ่ หาใดเทียบ
มนุษย์เปรียบ เท่าเม็ดทราย ใยสับสน
ว่ามนุษย์ นั้นยิ่งใหญ่ ในสากล
กระแสชล จึงบอกให้ ใครใหญ่จริง.
22 สิงหาคม 2548 15:16 น.
บพิตร
ความรักอันยิ่งใหญ่ใครคนนั้น
หลงลืมกันหนุ่มสาวเจ้ารู้ไหม
ถึงเติบโตยังรักยังห่วงใย
ด้วยดวงใจแน่วแน่คือแม่เรา
เมื่อถึงวันแห่งความรักมักหลงใหล
คิดถึงใครคนอื่นยื่นให้เขา
กุหลาบแดงแทนใจใยมัวเมา
บ้างดื่มเหล้าเลี้ยงฉลองกันสองคน
กับคนรักคนนั้นใครกันหนอ
ที่ชอบพอรู้ใจให้เหตุผล
ว่าเขาดีเธองามยามได้ยล
ต่างเพ้อบ่นความดีมีให้กัน
เอ่ยวาจาคำหวานซ่านดวงจิต
ได้แนบชิดอบอุ่นกรุ่นกลิ่นฝัน
วาดวิมานแสนงามพร่ำรำพัน
เธอกับฉันเหมาะสมพรหมให้มา
เมื่อถึงวันรักร้างต่างความคิด
เรื่องน้อยนิดขัดใจไม่ปรึกษา
ต่างยึดมั่นอวดดีมีอัตตา
สุดท้ายลาเลิกร้างแยกทางเดิน
ความรักใดเที่ยงแท้เท่าแม่รัก
แม่ฟูมฟักรักใคร่ไม่ห่างเหิน
เมื่อถึงวันแห่งความรักชักชวนเชิญ
สรรเสริญความรักแม่แผ่ไพบูลย์.
17 สิงหาคม 2548 09:54 น.
บพิตร
สิ่งที่เห็น อาจไม่เป็น สิ่งที่ใช่
ภาพหนึ่งใบ เพียงรูปร่าง สร้างให้เห็น
ภาพหนึ่งใบ บอกไม่ได้ สิ่งที่เป็น
คงได้เห็น เพียงสวยหล่อ พอเข้าใจ
เพียงดวงตา บอกไม่ได้ หทัยเขา
นัยตาเศร้า กายสุขี ฤดีใส
เพียงผิวพรรณ มิอาจชี้ บ่งบอกวัย
ผิวนวลใย อายุแก่ ไม่แน่นอน
เพียงเสื้อผ้า สร้อยแหวน ที่สวมใส่
หรือบอกให้ ถึงฐานะ ที่แอบซ่อน
รวยหรือจน คงไม่ใช่ แค่อาภรณ์
ภาพอาจหลอน คลุมร่าง ห่างความจริง
เสียงวาจา ไพเราะ เสนาะหู
หรือจะรู้ ความนัย ไปทุกสิ่ง
คำอ่อนหวาน อาจซุกซ่อน ความชังชิง
เหมือนน้ำกลิ้ง ใบบอน ตอนบั้นปลาย
บ้านหลังงาม รถหรู ดูภูมิฐาน
บริวาร ขวักไขว่ ไม่ขาดสาย
อาจเป็นคน เจ้าเล่ห์ เพทุบาย
ทรัพย์มากมาย อาจยักยอก หลอกผู้คน
ภาพที่เห็น อาจเป็น เช่นภาพลวง
ภายในทรวง ยากจะรู้ ดูสับสน
จิตมนุษย์ ลึกล้ำกว่า ธาราชล
แสนวกวน กว่าสิ่งใด ในโลกา.
15 สิงหาคม 2548 11:48 น.
บพิตร
คอรัปชั่นกินกันจนพุงกาง
จะหาทางแก้ไขให้ฉงน
เริ่มตรงนี้ดีไหมคนใกล้ตน
นั่งอยู่บนทำเนียบเฉียบมาดแมน
รัฐมนตรีมีไหมใครฉ้อฉล
หรือผู้คนรอบข้างนั่งวางแผน
ในสภามีไหมเป็นผู้แทน
นั่งบนแท่นบริหารงานบ้านเมือง
ที่ปรึกษาตัวดีที่ว่าเก่ง
เที่ยวอวดเบ่งวางกล้ามนามลือเลื่อง
ผลประโยชน์มีที่ไหนไปชำเลือง
จะโกรธเคืองฮึดฮัดหากขัดใจ
อีกลิ่วล้อรอคอยเสนอหน้า
ต้องเรียกมาสอบสวนด่วนแก้ไข
แก้ที่คนใกล้ตัวก่อนใครใคร
เพราะตัวใหญ่กินมากปากท้องโต
ส่วนปลาซิวปลาสร้อยค่อยค่อยแก้
เอาไม้แหย่ก็หดหัวกลัวอักโข
อย่าสร้างบาปจับเป็นแพะเอาไว้โชว์
เมื่อฉาวโฉ่ปลาใหญ่เขาไล่ทัน
คอรัปชั่นคอยรับใช้หมู่คนชั่ว
แสนน่ากลัวเมื่อคนชั่วคอรัปชั่น
หมู่คนดีเอือมระอาหนีหน้ากัน
ปากเป็นมันกินเป็นหมู่อดสูใจ
เอาเงินดีที่ว่าบริสุทธิ์
หวังมาฉุดเงินชั่วกลัวเฉไฉ
บริสุทธิ์จริงแท้แน่เพียงใด
พิสูจน์ให้เห็นก่อนโอนอ่อนตาม
คอรัปชั่นหากจะล้างให้หมดจด
ล้างคนคดเคร่งครัดตัดเสี้ยนหนาม
สังคมไทยจะสูงค่าสง่างาม
ต้องปราบปรามให้คนคดหมดแผ่นดิน.
หน้าส่วนตัว
1648
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟบพิตร
