5 พฤศจิกายน 2550 11:52 น.
บพิตร
ใครขีดเส้นกำหนดบทชีวิต
ใครลิขิตเส้นทางให้ย่างก้าว
ใครบอกว่าไปให้ถึงซึ่งดวงดาว
ใครบอกกล่าวที่ปลายฟ้าน่าภิรมย์
ฉันดั้นด้นเดินทางสร้างชีวิต
ฉันตั้งจิตมุ่งมั่นหมั่นสร้างสม
ฉันฟันฝ่าขวากหนามอันแหลมคม
ฉันเคยตรมแต่มิท้อต่อสู้มา
เธอคือผู้จุดไฟให้ความหวัง
เธอเหมือนดังดาวพรายที่ปลายฟ้า
เธอคือเพื่อนร่วมทางสร้างชีวา
เธอคือแสงส่องหล้าวันพร่ามัว
ใยเวลาเปลี่ยนไปไม่เที่ยงแท้
ใยผันแปรหมุนไปไม่คงที่
ใยความหวังความฝันอันเคยมี
ใยสุขีช่างแสนสั้นพลันจบลง
ไม่เหลือซากความดีที่เคยฝัน
ไม่มีวันสมหวังดังประสงค์
ไม่อาจเป็นเช่นที่หมายตั้งใจจง
ไม่อาจคงความฝันฉันและเธอ.
1 พฤศจิกายน 2550 09:13 น.
บพิตร
@ กว้างใหญ่วิไลฟ้ามหานคร
หอบเสื่อสาดมุ้งหมอนมาแต่ไหน?
สู่กรุงมุ่งหวังความตั้งใจ
คือสิ่งใดหนอเจ้าที่เข้ามา
หรือบ้านเกิดยากแค้นขัดสน
จึงดั้นด้นเดินทางไกลไม่ชักช้า
จากบ้านเกิดถิ่นเคยอยู่อู่ข้าวปลา
ทางข้างหน้าในเมืองใหญ่ใครบอกกัน
หรือแสงสีเมืองหลวงทวงถามเจ้า
คอยยั่วเย้านี่คือทางสร้างสวรรค์
มิเคยหลับเริงรื่นทั้งคืนวัน
เจ้าเคยฝันทุกสิ่งมีที่กรุงไกร
ตึกรามสูงเสียดฟ้าน่าสัมผัส
เส้นทางลัดลอยฟ้าน่าชมไหม?
มุดลงดินก็มีสร้างทางรถไฟ
โรงงานใหญ่รอรับเจ้าเข้าทำงาน
@ ตัดสินใจลาพี่น้องล่องเข้ากรุง
ความฝันฟุ้งเปี่ยมหวังดังกล่าวขาน
สมคำลือนึกไม่ถึงตะลึงลาน
สูงตระหง่านตึกระฟ้าน่าชื่นชม
คนมากมายยื้อแย่งมาแข่งขัน
ทุกคืนวันเหงาหงอยพลอยขื่นขม
หลับตาลงคราใดให้ตรอมตรม
เอนกายล้มนอนผวาทุกคราคืน
ล้วนแปลกหน้าผู้คนบนทางกว้าง
เหมือนเวิ้งว้างกลางทุ่งใหญ่ไม่อาจฝืน
เมืองยิ่งใหญ่ใยไม่มีที่ให้ยืน
ที่หยิบยื่นคือยุ่งยากอย่างเยือกเย็น
กับหมอนมุ้งที่ซุกกายใต้ตึกสูง
เคยหมายมุ่งสุขสบายไร้ทุกข์เข็ญ
ความเป็นจริงคือยากแค้นแสนลำเค็ญ
ขอหลบเร้นอายหน้ามหานคร.
30 ตุลาคม 2550 14:59 น.
บพิตร
ช่างฝีมือ ล้านนา สล่าเมือง
คนลือเลื่อง คู่แผ่นดิน ไม่สิ้นสูญ
งานแกะปั้น สานทอ ก่อเพิ่มพูน
ความไพบูลย์ แหล่งศิลป์ ถิ่นล้านนา
จากขอนไม้ เก่าเก่า เอามาแกะ
สองมือแซะ สอดสลัก งามหนักหนา
แต่งเป็นรูป แกะเป็นลาย อวดสายตา
ทรงคุณค่า หัตถกรรม คนร่ำลือ
จากเส้นฝ้าย เส้นไหม ใส่กี่ทอ
ใจจดจ่อ เรียงร้อย ค่อยค่อยถือ
จากดวงใจ ถ่ายทอดลง ตรงสองมือ
สองเท้ายื้อ ปรุงแต่ง สอดแซงลาย
เป็นผ้าฝ้าย ผ้าไหม งามล้ำค่า
ติดตรึงตรา โดดเด่น จากเส้นสาย
งานพื้นบ้าน ท้องถิ่น อาบกลิ่นอาย
บอกความหมาย แห่งคุณค่า ของผ้าไทย
จากดินเหนียว กลางนา นำมาปั้น
ด้วยเชิงชั้น ใช้ฝีมือ เชื่อถือได้
หลากสีสัน รูปร่าง ต่างกันไป
สืบทอดไว้ จากพ่อแม่ แต่ก่อนกาล
งามเครื่องเขิน เครื่องเงิน เกินกล่าวอ้าง
ฝีมือช่าง ถ่ายทอด สอดประสาน
ศิลปะ ชั้นครู ผู้เชี่ยวชาญ
เป็นตำนาน แห่งล้านนา น่าภูมิใจ
จากบงซาง สร้างเป็นพัด ขัดเป็นร่ม
มูกมันกลม เกลากลึง จึงสดใส
กระดาษสา ผลิตผล ปนเส้นใย
จากพงไพร เป็นร่มพัด จัดเรียงราย
สะล้อซึง ตรึงใจ ได้สัมผัส
ตุงสะบัด แกว่งไกว ให้ความหมาย
สาวช่างฟ้อน งดงาม ยามกรีดกราย
ซึงดีดสาย อยู่อ้อยอิ่ง ยิ่งชวนชม
มวลบุปผา ชูช่อ รอภู่ผึ้ง
เสียงอื้ออึง ริมธารใส ไม่ขื่นขม
ดอกไม้เอน พลิ้วไหว ตามสายลม
หมอกพร่างพรม เย็นย่ำ ชื่นฉ่ำทรวง
สล่าเมือง ศิลปิน ถิ่นล้านนา
ทรงคุณค่า เป็นศักดิ์ศรี ที่ใหญ่หลวง
สร้างผลงาน ประดับไว้ ใจทุกดวง
ให้โชติช่วง คู่แผ่นดิน ถิ่นไทยงาม.
"สล่า" เป็นคำเมือง(ล้านนา) หมายถึง ช่างฝีมือ
26 ตุลาคม 2550 15:08 น.
บพิตร
โอ! พระเจ้าองค์ใดใครสร้างโลก
คงเศร้าโศกแสนสลดหมดความหวัง
โลกรุ่มร้อนทุกหย่อมหญ้าพาผุพัง
ความบ้าคลั่งทุกสิ่งอย่างช่างโรมรัน
โอ! พระเจ้าโลกร้อนอ่อนกระหาย
ต้องลัมตายสรรพสิ่งยิ่งกว่าฝัน
ฝุ่นควันคลุ้งคลุมฟ้าเกินฝ่าฟัน
ไหลลดหลั่นคือคลื่นคลั่งหลั่งโลกา
โอ! พระเจ้าหนาวหนักจักเหนือหนาว
หิมะพราวคลุมครอบขอบโลกหนา
ความเหน็บหนาวคราวนี้เกินมีมา
ทั่วท้องฟ้าขุ่นคร่ำดำทะมึน
โอ! พระเจ้าฝนหลั่งดั่งฟ้ารั่ว
ความหวาดกลัวล้มตายไม่แข็งขืน
หมู่แมกไม้สรรพสัตว์เกินหยัดยืน
เสียงครางครืนย่อยยับกับซากโทรม
โอ! พระเจ้ามวลมนุษย์สุดชั่วช้า
ต่างมุ่งหน้าทำลายล้างต่างทับถม
ธรรมชาติล้างผลาญกันครามโครม
หวังโค่นล้มแย่งอำนาจขาดเมตตา
โอ! พระเจ้าฤาโลกจะล่มแล้ว
คงไม่แคล้วสิ้นทางสร้างรักษา
ล้วนมนุษย์สร้างทำกรรมตามมา
จะเรียกหาโลกใหม่จากใครกัน?
26 ตุลาคม 2550 11:02 น.
บพิตร
คืนหนึ่งในคืนหนาว
ฟ้าพรายดาวระยิบยับ
ลำนำเรไรขับ
ชี้ชวนนับดวงดารา
โอบไหล่ให้ไออุ่น
พราวจำรูญเหมยหมอกฟ้า
หอมกรุ่นกลิ่นกายา
แห่งสองเราเคล้าอุ่นไอ
คืนนั้นคืนเหน็บหนาว
น้ำค้างพราวคืนฟ้าใส
สัมผัสแห่งสองใจ
ก็คลายหนาวในคราวคืน
คืนนี้หรือคืนไหน
ใจสองใจมิอาจฝืน
เกี่ยวใจในค่ำคืน
เพียงสองเราที่เข้าใจ.
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟบพิตร
หน้าส่วนตัว
895
