30 พฤษภาคม 2551 15:46 น.
บพิตร
มือใครหนอมองไม่เห็นเป็นเรื่องแปลก
คอยยุแยกหมู่ประชาให้ฆ่าเข่น
คอยเฉไฉปิดบังทั้งเบี่ยงเบน
ดุจของเล่นกำกับได้ดั่งใจจง
ทั้งตัวเล็กตัวใหญ่กุมไว้แน่น
ต้องโลดแล่นตามทางดังประสงค์
เดินทางซ้ายไปทางขวาก้มหน้าลง
มอบงานส่งให้คนนี้คอยชี้นำ
คนนี้หยุดให้คนนั้นสานงานต่อ
อย่ารีรอหมดหน้าที่หนีเข้าถ้ำ
จงหุบปากอย่าเอื้อนเอ่ยเผยถ้อยคำ
ถึงเจ็บช้ำก็นิ่งไว้อย่าไหวติง
มือใครหนอคอยบอกชี้มีพลัง
ใยหยุดยั้งกำกับไว้ได้ทุกสิ่ง
เบื้องหลังมือคือหัวใจใคร่รู้จริง
ว่ายอดยิ่งความฝันหรือคือสิ่งใด
หวังเงินตรายศศักดิ์หรือหลักฐาน
บริวารล้อมหน้าหลังหวังเป็นใหญ่
หรือหวังครองผืนถิ่นแผ่นดินไทย
หรือหวังไห้ไทยรุ่งเรืองเฟื่องโลกา
เจ้าของมือมองไม่เห็นเป็นใครกัน
เขาคนนั้นหญิงหรือชายให้กังขา
ขอเผยโฉมให้ได้เห็นเป็นบุญตา
หรือไม่กล้าเพราะเห็นกันทุกวันคืน.
27 พฤษภาคม 2551 16:33 น.
บพิตร
เพื่อนเอย...
โลกก้าวล้ำนำหน้าไปถึงไหน
ผองเพื่อนใยล้าหลังดังแดนเถื่อน
เข้าทุบตีห้ำหั่นดังฟั่นเฟือน
ใครบิดเบือนปิดบังไว้ไม่เห็นจริง
เพื่อนเอย...
โลกยุคใหม่ใยเจ้ายังเขลาขลาด
หลงอำนาจลาภยศหมดทุกสิ่ง
เห็นเงินตราคือพระเจ้าเข้าแอบอิง
หวังพึ่งพิงเลียแข้งขาน่าละอาย
เพื่อนเอย...
โลกวันนี้ข่าวสารผ่านกระแส
ความเชือนแชบิดพลิ้วเป็นริ้วสาย
มีช่องทางให้รู้อยู่มากมาย
รีบขวนขวายหาความจริงสิ่งบังตา
เพื่อนเอย...
โลกความจริงความกระจ่างยังมีอยู่
เบิ่งมองดูส่วนลึกตรึกตรองหา
ณ มุมมืดเปิดหน้ากากกระชากมา
ให้รู้ว่าคนจัญไรคือใครกัน?.
27 พฤษภาคม 2551 13:55 น.
บพิตร
พายุร้าย...ตายเป็นแสนแผ่นดินโศก
ธรณีไหวโยก...สุดขื่นขม
วิบัติภัยสั่นโลกาน่าเศร้าตรม
ประชาคมทั้งโลกรู้หดหู่ใจ
ธรรมชาติ...มิอาจฝืนยืนหยัดสู้
จงรับรู้ความแท้จริงอันยิ่งใหญ่
ธรรมชาติ...กำหนดเส้นความเป็นไป
เหล่ามนุษย์นั้นไซร้แค่ธุลี
อันกิเลสตัณหากว่าพายุ
แรงปะทุเกินเขาไฟในโลกนี้
ความพวยพุ่งราคะแสงแห่งโลกีย์
จะป่นปี้กว่าดินน้ำมาทำลาย
หลงอำนาจขาดธรรมนำชาติล่ม
เหมือนจ่อมจมดิ่งตกนรกร้าย
เกินนับศพผู้คนที่ล้มตาย
บนทางสายอำนาจที่ขาดธรรม.
4 มีนาคม 2551 14:55 น.
บพิตร
ชื่อไอ้ก๋า...หมายอดกตัญญู
คอยเงี่ยหูระวังภัยไม่พลั้งเผลอ
แม้ดึกดื่นมิหลับใหลใจละเมอ
เฝ้าชะเง้อสิ่งแปลกปลอมยอมข่มตา
เห็นเจ้านายอยู่ดีมันมีสุข
จะนั่งลุกอยู่ข้างกายได้เห็นหน้า
กินจนอิ่มเย็นเช้าทั้งข้าวปลา
รื่นเริงร่าหยอกล้อพอสุขใจ
แสนอบอุ่นลูบหัวหูเอ็นดูนัก
คือความรักความผูกพันอันยิ่งใหญ่
แสนคิดถึงยามเจ้านายหายหน้าไป
นายอยู่ไหนรีบกลับมาพบหน้ากัน
แสนตระหนกเห็นนายคล้ายหวาดกลัว
สั่นทั้งตัวมีสิ่งใดให้เสียขวัญ
คนแปลกหน้าคือใครชายฉกรรจ์
ในมือมันเล็งปืนจ้องมองเจ้านาย
ตัดสินใจจู่โจมโถมเข้าใส่
พุ่งเข้าไปกัดกระชากหมายลากถู
เสียงปืนปังเลือดหลั่งลงพรั่งพรู
ยังไม่รู้ความเจ็บปวดรวดร้าวราญ
ร่างหมดแรงทรุดกองมองเลือดไหล
ลมหายใจโหยอ่อนผ่อนสังขาร
ความเจ็บปวดเริ่มก่อทรมาน
เกือบวายปราณสิ้นชื่อหมาไอ้ก๋าเอย.
29 กุมภาพันธ์ 2551 13:20 น.
บพิตร
กับเส้นทางย่างก้าวที่ยาวไกล
ผันผ่านไปเท่าเดือนปีที่ล่วงพ้น
ทั้งทุกข์สุขหวานเศร้าเข้าปะปน
ทุกผู้คนล้วนแตกต่างทางผ่านมา
กับเส้นทางย่างก้าวที่ยาวไกล
ต้องฟาดฟันสิ่งใดในภายหน้า
ทุกข์หรือสุขเกินกำหนดบทชะตา
จะเริงร่าหรือเศร้าสร้อยต้องคอยดู
ก่อนจะเห็นแสงรุ่งของพรุ่งนี้
อาจไม่มีลมหายใจใครจะรู้
สายลมร้อนลมหนาวพรั่งพราวพรู
ต้องต่อสู่กับสิ่งใดไม่แน่นอน
หลับตาลงใคร่ครวญทวนเรื่องเก่า
ตั้งแต่เช้าถึงค่ำไว้พร่ำสอน
ทุกเหตุการณ์ชั่ววันผันผ่านจร
อุทาหรณ์เตือนใจในวารวัน
หลับตาแล้วคืนนี้ที่เหนื่อยหนัก
ขอหยุดพักท่องไปในความฝัน
อาจมีเพียงคืนนี้นิจนิรันดร์
เกินยึดมั่นว่าพรุ่งนี้จะมีจริง.
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟบพิตร
หน้าส่วนตัว
1011
