10 กรกฎาคม 2552 15:00 น.
บพิตร
เจ้าโคเฒ่าหลงลิ้มชิมหญ้าอ่อน
ลืมสังวรหลงรสว่าสดใส
หวานละมุนอบอุ่นทั้งกายใจ
ดุ่มเดินไปสู่ห้วงเหวเปลวโลกีย์
เจ้าหญ้าอ่อนหอมหวานผู้กร้านโลก
ปั้นหน้าโศกยั่วเย้าเข้าเบียดสี
เล่ห์มายาแนบชิดอิสตรี
เอ่ยวจีหลอกล่อพ่อโคถึก
เจ้าโคเฒ่าหลงใหลไร้ระแวง
สิ่งแอบแฝงลุ่มร้ายในเบื้องลึก
จากโคเฒ่าคิดว่าเป็นม้าศึก
ยังคักคึกควบคะนองท่องยุทธภพ
เจ้าหญ้าอ่อนเอนกายให้เชยชิด
ไม่เบือนบิดกระบวนท่าว่าเจนจบ
จนโคเฒ่าสิ้นแรงเกินแข่งรบ
ยอมสยบหลับใหลไม่รุกรับ
เจ้าหญ้าอ่อนออกลายคล้ายหนามแหลม
เผยคมแย้มแอบมองจดจ้องจับ
เข้าทิ่มแทงโคเฒ่าเจ้าเยินยับ
ทั้งที่หลับสิ้นลมจมเลือดคาว
เจ้าโคเฒ่าหลงกลบนทางกาม
ถูกประณามยิ้มเยาะเพราะความฉาว
ต้องดับดิ้นเพราะกลกามตามเรื่องราว
ความเจ็บร้าวคงสอนใจใครหลายคน
10 กรกฎาคม 2552 09:04 น.
บพิตร
ยามยากจนขอกู้สู้ยุคเข็ญ
โลกลำเค็ญเศรษฐกิจดั่งพิษร้าย
ล้วนตกต่ำทุกแถบแทบมลาย
ขาดรายได้ทุกส่วนล้วนซบเซา
กู้เงินมามากมายหลายแสนล้าน
เพื่อสร้างงานเพิ่มแรงแข่งกับเขา
ให้ก้าวย่างเดินหน้าฝ่าร่มเงา
นำเงินเข้าสู่ระบบงบประมาณ
เหล่าเสือหิวในสภาหน้าระรื่น
เคยกล้ำกลืนรีบรับเสียงขับขาน
ด้วยอดอยากปากแห้งแล้งมานาน
เร่งประสานรุมทึ้งดึงเม็ดเงิน
มันผู้ใดคดโกงหลงอำนาจ
ทำลายชาติอยู่แห่งใดให้ขัดเขิน
จงย่อยยับอับจนหนทางเดิน
ไร้เจริญไร้ถิ่นแผ่นดินยืน
แม้หลบหนีจากไกลไปเมืองนอก
พูดกลับกรอกถูกกลั่นแกล้งจึงแข็งขืน
ใช้เงินตราปลุกปั่นทุกวันคืน
คอยหยิบยื่นยุแยกให้แตกกัน
แผ่นดินไทยผืนนี้ที่ศักดิ์สิทธิ์
พระทรงฤทธิ์คุ้มภัยมิไหวหวั่น
ใครคิดชั่วต้องวอดวายมลายพลัน
ถูกลงทัณฑ์จากฟ้าดินสิ้นทุกคน.
9 กรกฎาคม 2552 10:37 น.
บพิตร
มองเกลียวคลื่นซัดสาดหาดชะอำ
งามสมคำลือเล่าคำกล่าวขาน
หาดทรายขาวพราวใสหาใดปาน
เสียงซู่ซ่านทรายหาดสะอาดตา
แลลิบเรือลำน้อยลอยเล่นคลื่น
เสียงครางครืนเขียวครามน้ำจรดฟ้า
ระรอกพลิ้วพราวพร่างพระพายพา
ชโลมหาดสาดซ่ามิล้าแรง
อรุณรุ่งสีทองทาบท้องน้ำ
ระยิบยับวับวามอร่ามแสง
นกโผบินเริงร่าฟ้าขาบแดง
สายลมโบยโชยแข่งคลื่นแรงครวญ
ยินเสียงคลื่นครืนครางช่างเหงาจิต
ยามมืดมิดมัดใจให้กลับหวน
คลื่นครวญครางดั่งนางน้องครางครวญ
ว่าเนื้อนวลรอใครให้กลับคืน.
ชะอำ/เพชรบุรี
๒๕/๖/๕๒
1 กรกฎาคม 2552 09:06 น.
บพิตร
สิ่งใดเล่าที่เจ้าฝัน?
จะไขว่คว้าฝ่าฟันวันข้างหน้า
เกียรติยศชื่อเสียงหรือเงินตรา
หรือดาราพราวพร่างกระจ่างดวง
สิ่งใดหนอที่พ่อฝัน?
ลูกก้าวย่างผ่านวันอันห่วงหวง
พ้นเส้นทางอ่อนไหวภัยทั้งปวง
สู่วิถีโชติช่วงเจ้าดวงมาลย์
สิ่งใดแน่ที่แม่ฝัน?
ลูกก้าวย่างสู่วันอันสุขศานต์
ห่างทุกข์โศกโรคร้ายหมู่ภัยพาล
แสนสราญบนเส้นทางสร้างชีวิต
สิ่งใดเล่าที่เราฝัน?
มนุษย์ชาติไร้ชนชั้นขั้นลิขิต
ทั่วโลกาแลล้วนหมู่มวลมิตร
หรือเพียงคิดเพียงฝันแค่นั้นเอง.ฯฯฯ
18 มิถุนายน 2552 14:00 น.
บพิตร
เนิ่นนานนักเท่าวันที่ฉันเกิด
นับแต่วันถือกำเนิดดูโลกหล้า
กับเดือนปีที่ผ่านไปในเวลา
เหมือนไร้ค่าเปลี่ยวเหงาใจร้าวรอน
มีเพียงเพื่อนร่วมทางต่างแปลกหน้า
ได้พบเห็นพูดจาร่วมล้าอ่อน
มาจากหนแห่งใดไม่อาทร
แต่ที่รู้คือทุกข์ร้อนร่อนเร่มา
พรุ่งนี้ตื่นคงไม่ต่างห่างวันนี้
ชั่วชีวีจะมีใครให้คุณค่า
บุญหรือกรรมอันใดใยชักพา
โชคชะตาหรือผู้ใดให้ชีวิต
เหตุอันใดใยฉันนั้นกำพร้า
กำเนิดมาพรหมองค์ใดใครลิขิต
พ่อกับแม่มีหรือไม่ได้แค่คิด
หรือฉันผิดที่ลืมตามาเป็น "คน"?
หน้าส่วนตัว
1255
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟบพิตร
