ถึงมิได้ร่วมท้องพี่น้องแท้          

ถึงมิได้ร่วมแม่กำเนิดนั้น

ถึงมิได้เกิดรวมร่วมสายพันธุ์      

มิได้ร่วมดื่มถันเต้ามารดา

ก็ต่างพ่อต่างแม่ต่างกำเนิด       

ก็ต่างคนต่างเกิดนั่นละหนา

ต่างเวรเกณฑ์กรรมทำกันมา     

ได้เกิดเป็นหมาเป็นแมวไม่แคล้วกัน

ถึงมิได้ร่วมท้องพี่น้องแท้         

ก็เสมือนร่วมแม่กำเนิดฉัน

ถึงมิได้ร่วมกายต่างสายพันธุ์      

ก็เสมือนร่วมขวัญกำเนิดมา

เธอเป็นหมาหรือไม่ฉันไม่รู้       

หรือเธอเป็นศัตรูเช่นหมู่หมา

มิใช่หรอกเพราะมิเคยเลยสักครา

จะเห็นเธอถลึงตาคำรามรน

เธอเป็นใครอ๋อใช่เธอเป็นเพื่อน   

ไม่แชเชือนเพื่อนหมาเจ้าหน้าขน

เธอมิเคยกำแหงแบ่งชั้นชน       

ให้กังวลหวาดหวั่นพรั่นอุรา

ถึงมนุษย์เหยียดหยันเธอนั้นเล่น 

ว่าเธอเช่นสถุลสกุลหมา

แต่ตัวฉันมิเห็นเช่นวาจา          

ดังเขาว่าถากถางทุกอย่างไป

เธอเป็นหมาหรือไม่ฉันไม่รู้       

แต่ใจเธองามหรูเธอรู้ไหม

เธอเป็นมิตรมิ่งหมายิ่งกว่าใคร    

งามน้ำใจฉันเห็นเธอเป็นมา

ถึงมิได้ร่วมท้องพี่น้องแท้         

ก็เสมือนร่วมแม่แมวกับหมา

ถึงมิได้ร่วมขวัญถันมารดา        

จับกระจกขึ้นส่องได้มองเห็น                

จุดซ่อนเร้นหมองหม่นบนใบหน้า

ทั้งริ้วรอยระรานกาลชรา                    

ทั้งหางคิ้วหางตาได้มองดู

ยืนข้างหน้ากระจกแล้วตกแต่ง              

ที่หวิ่นแหว่งกลบเกลื่อนเพื่อนไม่รู้

ปะผุเคาะ พ่นสี ทั้งนี้กู                     

จึงเลิศหรูอวดงามไปตามใจ

มนุษย์ได้มองเห็นจุดเด่นด้อย              

เพราะกระจกกระจ้อยร่อยคอยส่องให้

แล้วแต่งตบกลบหมองผุดผ่องวัย           

ความดีไว้กระจกสาธกมา

แต่ที่ไหนใครเล่าเขาจักเห็น                 

ความถ่อยเช่นกระจกที่ส่องหน้า

ดีแต่ส่องผู้อื่นเป็นหมื่นครา                 

พักตราตนเช่นไรไม่เคยดู

ถึงจะเป็นกระจกที่วิเศษ                      

แต่ก็น่าทุเรศน่าอดสู

หมื่นแสนล้านหน้าอื่นดาดดื่นดู           

มิเคยรู้รีบร้อนย้อนดูตน

ก็มิต่างขวานดีว่ามีคม                        

เขานิยมว่าดีเพราะมีผล

ใช้คมตามระแบบก็แยบยล                  

ด้วยคิดค้นถากถางทุกอย่างไป

แต่ความเลวของขวานสันดานยื่น          

ดีแต่ถางผู้อื่นดาดดื่นได้

สนิมกร่อนกัดตนมิสนใจ                    

ถากถางให้สะอาดปราศมลทิน

มนุษย์โลกเท่าที่เห็นเป็นเช่นนี้             

คมวาทีสารพัดตระบัดลิ้น

สอนคนอื่นหมื่นแสนทั้งแดนดิน           

แต่ลืมสิ้นสอนตนให้พ้นภัย

จึงเป็นได้แค่มนุษย์สุดระยำ                 

เป็นกระจกมิทำส่องตนได้

เป็นขวานคมระดมมถางทุกอย่างไป ทว่าใจกลับรกร้าง มิถางใจ.....