เช้า-สาย-บ่าย-เย็น

บนข.

ย่ำรุ่งสุริยาลืมตาแล้ว 		
นกกาเจื้อยแจ้วอยู่แว่วหวาน
ดาวเดือนเกลื่อนฟ้าราตรีกาล	
 ก็หยุดการสาดส่องท่องราตรี

แดดเช้าย่ำเช้ามาช้าช้า 		
หยอกเย้ายอดหญ้าลดาสี
น้ำค้างพร่างพราวราวมณี 		
ติณชาติปฐวีก็ปรีดา

ย่ำสายพรายพรับพะยับแดด	 
ก็หมายแผดสาดแสงอยู่แรงกล้า
อาทิตย์เกรี้ยวกราดกวาดสายตา	
 เป็นลำแสงเจิดจ้าทิวาวัน

น้ำค้างพร่างพรายสลายร่าง	
 ทิ้งยอดหญ้าอ้างว้างระหว่างนั้น
ลมร้อนร่ายร้อนมากำนัล	 	
ดุจจะหยันเยาะอุษาทิพย์วารี

ยามบ่ายข่ายแสงก็แรงฤทธิ์	
 พระอาทิตย์เจิดจ้ารัศมี
โลกร้อนสะท้อนขุมอเวจี 		
ทุกเวลานาทีก็เดือดดาล

ปุปผชาติซบกายอยู่ปลายกิ่ง	
 หมดแล้วทุกสิ่งเคยหอมหวาน
เหี่ยวแห้งกลีบกลายวายปราณ	
 ร่วงหล่นลับกาลเวลา

ยามเย็นตะวันรอนอ่อนแสง	 
สุริยาล้าแรงลับเหลี่ยมผา
คืนค่ำย่ำคืนก็ฟื้นมา		
 เดือนดาวเจิดจ้าแจ่มราตรี

ลมโชยพัดโชยมาอ่อนอ่อน 
โลกร้อนผ่อนร้อนได้สุขี
คืนค่ำผ่านค่ำมาย่ำยี		
 เช้าอีกที...กี่นับ กี่กัปกาล...