ถึงมิได้ร่วมท้องพี่น้องแท้          

ถึงมิได้ร่วมแม่กำเนิดนั้น

ถึงมิได้เกิดรวมร่วมสายพันธุ์      

มิได้ร่วมดื่มถันเต้ามารดา

ก็ต่างพ่อต่างแม่ต่างกำเนิด       

ก็ต่างคนต่างเกิดนั่นละหนา

ต่างเวรเกณฑ์กรรมทำกันมา     

ได้เกิดเป็นหมาเป็นแมวไม่แคล้วกัน

ถึงมิได้ร่วมท้องพี่น้องแท้         

ก็เสมือนร่วมแม่กำเนิดฉัน

ถึงมิได้ร่วมกายต่างสายพันธุ์      

ก็เสมือนร่วมขวัญกำเนิดมา

เธอเป็นหมาหรือไม่ฉันไม่รู้       

หรือเธอเป็นศัตรูเช่นหมู่หมา

มิใช่หรอกเพราะมิเคยเลยสักครา

จะเห็นเธอถลึงตาคำรามรน

เธอเป็นใครอ๋อใช่เธอเป็นเพื่อน   

ไม่แชเชือนเพื่อนหมาเจ้าหน้าขน

เธอมิเคยกำแหงแบ่งชั้นชน       

ให้กังวลหวาดหวั่นพรั่นอุรา

ถึงมนุษย์เหยียดหยันเธอนั้นเล่น 

ว่าเธอเช่นสถุลสกุลหมา

แต่ตัวฉันมิเห็นเช่นวาจา          

ดังเขาว่าถากถางทุกอย่างไป

เธอเป็นหมาหรือไม่ฉันไม่รู้       

แต่ใจเธองามหรูเธอรู้ไหม

เธอเป็นมิตรมิ่งหมายิ่งกว่าใคร    

งามน้ำใจฉันเห็นเธอเป็นมา

ถึงมิได้ร่วมท้องพี่น้องแท้         

ก็เสมือนร่วมแม่แมวกับหมา

ถึงมิได้ร่วมขวัญถันมารดา        

จับกระจกขึ้นส่องได้มองเห็น                

จุดซ่อนเร้นหมองหม่นบนใบหน้า

ทั้งริ้วรอยระรานกาลชรา                    

ทั้งหางคิ้วหางตาได้มองดู

ยืนข้างหน้ากระจกแล้วตกแต่ง              

ที่หวิ่นแหว่งกลบเกลื่อนเพื่อนไม่รู้

ปะผุเคาะ พ่นสี ทั้งนี้กู                     

จึงเลิศหรูอวดงามไปตามใจ

มนุษย์ได้มองเห็นจุดเด่นด้อย              

เพราะกระจกกระจ้อยร่อยคอยส่องให้

แล้วแต่งตบกลบหมองผุดผ่องวัย           

ความดีไว้กระจกสาธกมา

แต่ที่ไหนใครเล่าเขาจักเห็น                 

ความถ่อยเช่นกระจกที่ส่องหน้า

ดีแต่ส่องผู้อื่นเป็นหมื่นครา                 

พักตราตนเช่นไรไม่เคยดู

ถึงจะเป็นกระจกที่วิเศษ                      

แต่ก็น่าทุเรศน่าอดสู

หมื่นแสนล้านหน้าอื่นดาดดื่นดู           

มิเคยรู้รีบร้อนย้อนดูตน

ก็มิต่างขวานดีว่ามีคม                        

เขานิยมว่าดีเพราะมีผล

ใช้คมตามระแบบก็แยบยล                  

ด้วยคิดค้นถากถางทุกอย่างไป

แต่ความเลวของขวานสันดานยื่น          

ดีแต่ถางผู้อื่นดาดดื่นได้

สนิมกร่อนกัดตนมิสนใจ                    

ถากถางให้สะอาดปราศมลทิน

มนุษย์โลกเท่าที่เห็นเป็นเช่นนี้             

คมวาทีสารพัดตระบัดลิ้น

สอนคนอื่นหมื่นแสนทั้งแดนดิน           

แต่ลืมสิ้นสอนตนให้พ้นภัย

จึงเป็นได้แค่มนุษย์สุดระยำ                 

เป็นกระจกมิทำส่องตนได้

เป็นขวานคมระดมมถางทุกอย่างไป ทว่าใจกลับรกร้าง มิถางใจ.....

จะมีผืนดินใดให้ไออุ่น                           

เท่าผืนดินการุณย์อันยิ่งใหญ่

คือผืนดินที่หยัดยืนผืนดินไทย              

ปลูกหัวใจเป็นดอกรักสามัคคี

จะมีผืนดินใดที่สมบูรณ์                        

จะงอกงามพอกพูนทุกพื้นที่

เท่ากับผืนดินไทยที่มากมี                     

ดินน้ำดีนาข้าวพราวอุดม

ในน้ำนี้มีปลานามีข้าว                          

เป็นคำกล่าวนิยามความสุขสม

อดีตกาลผ่านมาน่าชื่นชม                    

บัดนี้ก็เหมาะสมมิต่างกัน

จะมีชนชาติใดน่ายกย่อง                      

อยู่ในความปรองดองสมานฉันท์

แม้นต่างสีต่างข้างต่างยืนยัน                

มิต่างนั้นเรื่องรักสามัคคี

นั้นคือชนชาติไทยใคร่สงบ                    

แม้นจะรบกันบ้างเสื้อต่างสี

แต่น้ำใจคนไทยอภัยมี                          

เป็นน้ำใจหลากสีดอกไม้บาน

จะมีเพลงชาติใดได้ไพเราะ                  

ที่จำเพาะปลุกใจให้อาจหาญ

เท่ากับเพลงชาติไทยปลุกใจชาญ        

เริงสราญอักโขชโยไทย

จะมีชนชาติใดในโลกนี้                         

จะโชคดีทุกสิ่งแสนยิ่งใหญ่

เท่ากับชนชาตินั้นชนชาติไทย                

เขาสุขใจใต้ร่มพระบารมี

ด้วยมีกษัตริย์ทรงทศธรรมล้ำ                

คอยชี้น้ำแนวทางสร้างวิถี

จะมีกษัตริย์พระองค์ใดที่ทรงพลี         

ทรงงานหนักกว่านี้ไม่มีแล้ว

 จึงทรงเป็นพ่อของแผ่นดิน                    

น้ำพระทัยหลั่งรินให้ผ่องแผ้ว

ทุกข์ยากใดก็ไร้ทุกข์ไปทุกแนว             

ลูกคลาดแคล้วหมดทุกข์ที่รุกราน

และทรงเป็นราชายิ่งราชา                    

อาสภิวาจาทรงอาจหาญ

“เราจะครองแผ่นดินโดยธรรม” ย้ำยืนกราน        

เพื่อกอปรสุขทุกประการแก่ประชา

จะมีผืนดินใดให้ไออุ่น                           

เป็นผืนดินการุณย์อุ่นเกศา

อุ่นด้วยน้ำพระทัยพระเมตตา                

แห่งพ่อหลวงปวงประชาล้นเกล้าไทย...

โอ้..จะนับกันกี่วิถีกี่ถนน                           

ที่ผองคนหลากหลายหมายดั้นด้น

ก่อนก่อเกิดเล่าขานตำนานคน                  

ผู้สับสนบนทางสร้างวิถี

และอีกกี่มหาสมุทรสุดจะกล่าว                

เป็นเรื่องราวร้าวรวดเจ็บปวดนี้

พิราปขาวบินผ่านน่านนที                        

หมดแรงพลีชีพซบกลบผืนทราย

และอีกกี่ครั้งกี่คราห่ากระสุน                    

เจาะอกพรุนกี่ศพครบเป้าหมาย

อีกกี่ศึกสงครามกี่ความตาย                     

กี่หญิงชายหลั่งเลือดหยดน้ำตา

ที่ไหนหนอบุปผาช่อจะรอผลิ                    

เป็นสันติเบ่งบานลานบุปผา

หยดน้ำค้างจะแทนทดหยดน้ำตา             

เสียงปืนมาเรียบเรียบเสียงดนตรี

โอ้...เพื่อนเอ๋ยหญิงชายอย่าหมายฝัน        

คำตอบนั้นเลือนรางช่างริบหรี่

มันอยู่ในลมกรายสายนที                         

และทุกชีพพลีท่าวทบซบผืนดิน

นานไหมหนากว่าภูเขาที่เราเห็น                

ยืนหยัดเช่นแผ่นฟ้าภูผาหิน

ก่อนถูกกาลเวลาและวาริน                       

กัดกร่อนสิ้นกลับคืนเป็นผืนทราย

จะนับกันกี่ปีนี้มนุษย์                               

จะยื้อยุดแย้งงัดมัจจุหมาย

ผู้รอมอบรางวัล ณ วันตาย                      

เสรีภาพสุดท้ายที่หมายใด

โอ้...เพื่อนเอ๋ยหญิงชายสหายข้า               

โน่นท้องฟ้าดาวเดือนเพื่อนเห็นไหม

จะแหงนมองท้องฟ้ากี่คราไป                    

จึงจะได้ประสบพบฟ้างาม

และจะใช้เวลาตราบนานกี่กาลกัป            

ผู้ย่อยยับทั้งผองถูกมองข้าม

จะกี่ศพกี่สำนึกศึกสงคราม                      

กี่นิยามหยดเลือดและน้ำตา

คำตอบนั้นรางเลือนโอ้เพื่อนเอ๋ย                

โน่นแนะลมรำเพยหวาดผวา

โน่นกรวดทรายรายร้าวหนาวอุรา              

พิราปขาวอ่อนล้า...ลาลับแล้ว