หนึ่ง-ในโลกคือเพื่อนไม่เคลื่อนคล้อย          ถึง-ลับลอยม้วยมรณ์ไม่ถอนทิ้ง

จะ-ปกป้องผองภัยไม่ประวิง                      น้อย-แต่ยิ่งสูงค่าราคาคน

 ดี-อะไรไม่ดีเท่ามีเพื่อน                             กว่า-โลกเปื้อนเถื่อนถ่อยคอยฉ้อฉล

กว่า-มหาชลาศัยอันใหญ่กว้าง                  น้ำ-เวิ้งว้างกว้างใหญ่แต่ไร้ค่า                                เค็ม-แต่ชื่อระบือไปไม่เข้ายา                     

เต็ม-อัตราทว่าคุณไม่หนุนใคร                                          

เรียวและงามโอนอ่อนแต่ซ่อนแกร่ง           

พ่อถือกรงบรรจงล่อต่อนกป่า                    

จึงสูญสิ้นอิสรภาพเคยซาบซด                  

จู้ฮุกกรู จู้ฮุกกรู จู้ฮุกกรู                            

ข้าวและน้ำพร้อมสรรพสำหรับเจ้า             

งามไผ่เรียวเป็นซี่กรงบรรจงสาน                

แต่นกในใจพ่อเพียงรอวัน                          

เป็นดอกหญ้าค่าด้อยแค่ฝอยหญ้า ไม่สูงค่าควรคู่ขึ้นหมู่หิ้ง แตกกอหน่องามในความจริง                     เย่อหยิ่งจองหองผองดอกบัว

อวดตนสูงค่าราคาสูง                              ชักจูงมือร้ายเขาหมายหัว ชูดอกออกเด่นเป็นภัยตัว                           ยวนยั่วเขาหักปักแจกัน

ย่ำแย่หดหู่อยู่บนหิ้ง                                 หมดแล้วทุกสิ่งเคยเฉิดฉัน เหี่ยวแห้งอับเฉาเฝ้ารอวัน                         ค่าก็พลันหมดค่าเขาปาทิ้ง

เป็นต้นหญ้าค่าด้อยแค่ฝอยหญ้า               ไม่อวดอ่ายกตนขึ้นบนหิ้ง ไม่คิดเป็นดอกฟ้าน่าชังชิง                         แต่เย่อหยิ่งในศักดิ์รักดินทราย

จึงผลิใบงามเรียวเขียวขจี                         ไปทุกที่ป่าเขาลำเนาหมาย แตกรากฝากหน่อกอกระจาย                     ได้หยัดกายยืนยงคงชีวา                                      

ได้แต่งแต้มแซมดินถิ่นสล้าง                     งามน้ำค้างพร่ำพรอดกับยอดหญ้า แม้นเล็กน้อยแต่ยิ่งใหญ่ในสายตา             งามดอกหญ้างามรับประดับดิน

เป็นดอกหญ้าค่าด้อยแค่ฝอยหญ้า ริมชายคาริมทางข้างโขดหิน เขาเมินมายชายตาเป็นอาจิณ                    ไม่ควรสิ้นเสียบแซมใส่แจกัน

จึงปลอดจากภัยพาลคอยผลาญพล่า         ได้ชูช่อโสภาอวดสีสัน เจียมอัตตาหยัดยืนในคืนวัน                      ได้แบ่งปันความงามวาบหวามดิน...

กลั่นตนในความว่าง      

อันเวิ้งว้างในเวหา หยาดหยดแห่งธารา      

ก็หยาดฟ้ามาพราวดิน

ปลอบดินอันแล้งร้อน          

ทุกกรวดก้อนและโขดหิน

ชุมชื่นคืนชีวิน          

สายวารินฤดูกาล

หญ้าแห้งเพราะแล้งน้ำ          

อุทกพรำก็ฉ่ำธาร

พลิกฟื้นคืนตำนาน       

ผลิดอกบานระบัดใบ

จากหน่อเป็นกอหญ้า            

เขียวระย้างามไสว

แต้มดินถวิลใจ            

งามพงไพรสายธารพรำ

ดินฉ่ำเพราะน้ำชุ่ม        

ที่ร้อนรุ่มก็ชุ่มฉ่ำ

ฝนโปรยก็โชยนำ         

ทุกสัตว์ส่ำสำราญใจ

ชีวิตได้สืบต่อ                   

หยาดฝนก่อเป็นธารไหล

กลับกลายสลายไป        

เป็นหมอกไอพราวนภา

กลั่นฟ้ามาเป็นฝน        

ไร้ตัวตนในเวหา

หยาดหยดแห่งเมฆา      

ก็หยาดฟ้ามาพราวดิน

หมุนเวียนและเปลี่ยนผัน              

อยู่เช่นนั้นมิจบสิ้น

ชุ่มฉ่ำสายธารริน         

แล้วกลับถิ่นคืนเมฆา....