21 มกราคม 2552 22:57 น.
น้ำแข็งเปล่า
จำใจ จรจาก บ้านนา
มาสู่ มหา ธานี
ความฝัน เต็มเปี่ยม ล้นปรี่
หวังสร้าง ชีวี ดังใจ
เก็บความ อับจน หนหลัง
ต่อเติม พลัง วันใหม่
เส้นทาง ข้างหน้า ยาวไกล
มุ่งมั่น ก้าวไป ไม่เกรง
มีบ้าง ลำบาก ท้อแท้
เคยถูก รังแก ข่มเหง
มีบ้าง ทำผิด พลาดเอง
เคยต้อง ละเลง น้ำตา
แต่ไม่ เคยคิด สิ้นหวัง
คงไว้ พลัง หาญกล้า
อุปสรรค ถาโถม เข้ามา
ไม่เคย เหนื่อยล้า อ่อนแรง
รอหน่อย บ้านนา หลังน้อย
รอคอย วันข้าฯ เข้มแข็ง
คว้าเอา ความฝัน จำแลง
คืนสู่ หลักแหล่ง แห่งเดิม
20 มกราคม 2552 19:57 น.
น้ำแข็งเปล่า
แม้ในโลกความจริงเป็นเช่นไร
แต่ฉันขออยู่ในดินแดนนี้
ไร้ซึ่งกาลเวลาวันเดือนปี
ดินแดนที่นำพามาพบเธอ
แม้ห่างกันเพียงใดคล้ายอยู่ใกล้
เอ่ยความใน ใจต่อใจอยู่เสมอ
แม้วันวานต่างกันยังได้เจอ
ฉันและเธออยู่ใกล้เพียงปลายมือ
เขาบอกกันว่าดินแดนนี้ลวงหลอก
หลายคนเคยช้ำชอกเพราะยึดถือ
หาความจริงได้อยากดั่งเลื่องลือ
แต่ตัวฉันไม่ถือในคำลวง
เพราะเป็นเพียงดินแดนเสมือนจริง
จึงทำได้ทุกสิ่งไม่แหนหวง
ขอแค่มีลิมิต ไม่ทักท้วง
เชิญตักตวงความสุขให้จุกใจ
เธอคือใครในโลกฉันไม่สน
แค่เป็นคนร่วมแดนนี้ได้ไหม
อย่าผ่านมาเพียงเพื่อเดินผ่านไป
เหมือนใครๆในโลกแห่งความจริง
ไม่เคยหวังสิ่งใดจากแดนนี้
เพราะรู้ดีว่าไม่อาจได้ทุกสิ่ง
เป็นแค่เพียงดินแดนเสมือนจริง
ที่พึ่งพิงหัวใจได้บางคราว
18 มกราคม 2552 11:50 น.
น้ำแข็งเปล่า
รอยอดีตเจ็บช้ำจำฝังลึก
ในห้วงความรู้สึกไม่แปรเปลี่ยน
ภาพวันเก่าคงย้อนมาวนเวียน
จากวันเคยพรากเพียรเรียนตำรา
ด้วยความฝันมุ่งมั่นอ่านหนังสือ
พร้อมฝึกปรือวิชาจนแก่กล้า
ปูเส้นทางสู่ฝันไกลลิบตา
ฉันจะขอไขว่คว้ามาครอบครอง
แต่สุดท้ายไปไม่ถึงฝันเคยใฝ่
ไปไม่ถึงเส้นชัยใจหมางหมอง
คงเหลือเพียงเจ็บช้ำน้ำตานอง
ที่หมายปองพลาดไปไม่หวนคืน
ใจชอกช้ำจำเจ็บในวันนั้น
ตามหลอกหลอนทุกคืนวันทั้งหลับตื่น
โอ้ความเศร้าใยยากจะกล้ำกลืน
ข่มตานอนสะอื้นอยู่หลายครา
ถึงวันนี้แม้ผ่านมานานแล้ว
ยังไม่แคล้วจากฝันเคยเสาะหา
จดจำเจ็บทำร้าใจตลอดมา
ย้ำรอยแผลในอุราแต่ครานั้น
ไม่อยากลืมความฝันอันเจ็บปวด
ไม่อยากเก็บความร้าวรวดจากความฝัน
จะต้องทำเช่นไรทางไหนกัน
ถึงจะอยู่กับมันอย่างยินดี
17 มกราคม 2552 22:34 น.
น้ำแข็งเปล่า
หากคิดจะรักใครให้รีบรัก
อย่าหยุดพักความรักมักเดินหนี
เมื่อรักมาจ้องตาอย่ารอรี
รับรักไว้เสียทีก่อนเสียไป
หากจะคิดรักใครขอให้รัก
ผูกสมัครรักร้อยถ้อยหวานไหว
รักเบ่งบานสะพรั่งทั้งห้องใจ
ทอสายใยแห่งรักถักเชื่อมกัน
หากจะคิดรักใครให้ได้รัก
ได้ประจักษ์รักแท้ไม่แปรผัน
แม้ห่างไกลให้รักเชื่อมสัมพันธ์
เก็บกุมรักกันและกันเท่านั้นพอ
16 มกราคม 2552 21:26 น.
น้ำแข็งเปล่า
หลังได้พบสบหน้าเธอครั้งแรก
ใจเต้นแปลกผิดเพี้ยนเปลี่ยนจังหวะ
จากเนิบช้ากลับระรัวไม่ลดละ
นั่นสินะ เขาเรียก"รักแรกพบ"
แม้ไม่รู้ว่าเธอนั้นเป็นใคร
แต่รอยยิ้มตรึงใจไม่อาจลบ
เสียงเธอดังก้องหูไม่รู้จบ
กว่าได้พบอีกครั้งในคราใด
"ขอโทษครับ" คำนั้นที่เธอเอ่ย
พร้อมกับเผยรอยยิ้มอันสดใส
"รู้ไหมครับว่านี่เป็นของใคร"
"จะไม่รู้ได้ไงเพื่อนฉันเอง"
คำตอบนั้นแม้มันไม่ไพเราะ
ไม่ใช่เพราะตัวฉันนั้นขี้เบ่ง
แต่เป็นเพราะไม่อาจคุมใจตัวเอง
เลยทำเก่งพูดไปไม่ได้ความ
ท่าทีฉันอาจดูไม่เรียบร้อย
ดูกวนๆเล็กน้อยยามเธอถาม
เพราะทำตัวไม่ถูกกลัวไม่งาม
จึงปล่อยเลยตามเลยไปแล้วกัน
เธอคงไม่ประทับใจในแรกพบ
ต่างจากฉันไม่อาจลบภาพวันนั้น
จึงพร่ำเพ้อละเมอหาทุกคืนวัน
หวังเพียงได้คุยกันสักครั้งพอ
หน้าส่วนตัว
709
