7 กรกฎาคม 2552 20:53 น.
น้ำแข็ง
ไม่มีแล้วฟ้าสดใสเหมือนวันก่อน
อ่านบทกลอนที่เคยซึ้งกลับเงียบเหงา
มือที่เคยเดินเกี่ยวเหลือเพียงเงา
คล้ายความเศร้าเข้ามาแทนความผูกพัน
ทางที่เดินก้าวไปไร้จุดหมาย
ถนนยาวทอดไกลดูเคว้งคว้าง
ก่อนนี้มีเธออยู่เดินร่วมทาง
เหลียวแลหลังเป็นเพียงฝัน..ไม่มีเธอ..
เพราะความจริงเธออยู่ไกลบนทางนั้น
ทางขนานคู่ไปเคียงข้างฉัน
เอื้อมมือคว้าเท่าไหร่ยิ่งห่างกัน
คนผูกพันของเธอเดินร่วมทาง
แหงนมองฟ้าอีกครั้งเป็นสีเทา
สายลมเหงาเป็นเพื่อนยามเหลียวหา
ความอบอุ่นปลอบประโลมคือน้ำตา
รักมีค่าให้เธอไป..แทนตัวเธอ (เพราะฉะนั้น เธอก็จะเดินไปพร้อมฉันตลอดไป)
หน้าส่วนตัว
1713
