9 เมษายน 2545 07:26 น.
น้ำเย็น
+ สายตาที่เธอมองฉันในวันนี้
ไม่บอกก็รู้คนดี ว่าตอนนี้ใจเธอไม่มีฉัน
แต่ก็พอรู้ว่าเธอเป็นห่วงกัน
เลยมาถามกับฉัน ว่าลืมกัน หรือยังเธอ?
+ จะมาถามทำไม..ฉันไม่รู้
แต่ใจฉันไม่เคยสู้ความหวั่นไหว
คนเคยรัก มาย้ำกัน ให้ปวดใจ
ถามมาได้ ว่าลืมกัน ได้หรือยัง
+กับคำถามที่ทำให้ใจไหวหวั่น
จะให้ฉันตอบว่าไง กันหรือนี่
ก็ยังรักเธอเสมอนะคนดี
จนป่านนี้ ไม่มีวันที่จะลืม
+แต่เอาเถอะถ้าเธอถามฉันจะตอบ
ถึงแม้ว่าจะไม่ชอบสักเท่าไหร่
ก็อยากจะถามเธอเหมือนกันว่าทำไม
ฉันตอบไปแล้วมันได้อะไรมา
+ถ้าฉันบอกว่า ไม่..
แล้วเธอจะทำไง หรือนี่
เธอจะกลับมารักกันหรือเปล่าคนดี
ถ้ามันเป็นอย่างนี้ฉันก็คงจะดีใจ
+อะไรคือคำตอบที่ ดีที่สุด
จะต้องขุดใจให้ลึกสักเพียงไหน
ถึงจะได้คำตอบที่ เธอถูกใจ
ก็ไม่รู้คิดยังไง ถึงถามกัน
++ ไม่ขอตอบนะคนดี
เพราะหัวใจของฉันนี้ยังสับสน
คนเคยรักมันช้าใจสุดจะทน
ถ้าเจอกันอีกหน.. อย่ามาถามคำถามที่ทำให้ใจร้อนรน อีกเลย
9 เมษายน 2545 07:26 น.
น้ำเย็น
+ วันหนึ่งที่เธอเดินเข้ามาบอกลา
บอกกับฉันว่าเราคงไปกันไม่ได้
เธอมาบอกกับฉันว่า ระหว่างเราแค่นี้ได้ไหม
ปล่อยให้มันจบลงง่ายๆ เถอะคนดี
+ จริงอยู่..
ฉันเคยบอกให้เธอรู้ว่า .. อยากขออะไรก็ได้
แต่ สำหรับคำขอนี้ มันจะมากเกินไปไหม
เธอมา ขอเดินออกไป..จากหัวใจของฉันแทน
+คงลำบากมากที่ต้องทนอยู่กับฉันสินะ
ฉันคงเกะกะกับเธอไปหรือเปล่า
เธอจึงมา ขอเลิก .. ให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราว
ได้โปรด บอกเล่าให้ฉัน ฟังชัดๆ สักที
+ เดี๋ยวเขาจะหาว่าแฟนเก่าไม่เคยสอน
ถึง..ความผิดพลาดซ้ำซ้อนของใจฉัน
ไหน..ๆ ก็จะไปแล้ว บอกออกมาเลยแล้วกัน
ฉันจะได้ไม่มีวัน เจ็บ..อย่างนี้อีกต่อไป
+ พูดสิว่าฉันไม่ดี ไม่ดี ตรงไหน
แต่ไม่ต้องการคำว่า ดีเกินไป นะคำนี้
คำก็ ดี สองคำก็ ดี
งั้นก็จับฉันเป็น นักโทษ เสียสิ จะได้เป็นคนไม่ดีเคียงข้างเธอ
+ จับฉันให้เป็นนักโทษประหาร
ข้อหาทรมานใจเธอก็ได้
เธอจะได้ไม่ต้องมาเลิกกับฉัน เพราะคำว่า ดี เกินไป
ขอร้องได้ไหม ตอบฉันที
3 เมษายน 2545 21:50 น.
น้ำเย็น
หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาคิด
บรรจงจิตคิดเรียงถ้อยคำหวาน
ให้ซาบซึ้งคิดถึงเมื่อวันวาน
ที่ยังหวานเช่นเคยไม่เลยลืม
3 เมษายน 2545 21:50 น.
น้ำเย็น
ด้วยรัก
อนาคต เป็นเช่นไร หาใครรู้
อาจเลิศหรู งามวิจิตร พิสมัย
ดูงดงาม ซาบซ่า น่าชื่นใจ
มันง่ายดาย เสียทุกอย่าง ช่างสุขจริง
แต่บางที มันอาจร้าย เกินคาดคิด
มืดสนิท หมดหนทาง ไปทุกสิ่ง
ไม่มีแม้ ที่พำนัก ใหพักพิง
คงเหลือทิ้ง ไว้แต่ร่าง ไร้วิญญา
อีกไม่นาน ลูกศิษย์ครู ทุกทุกคน
จะต้องไป ผจญ โลกข้างหน้า
จะได้ใช้ ความรู้ ร่ำเรียนมา
สู้ฟันฝ่า สร้างสรรค์ ฝันของตน
นึกถึงวัน เก่าเก่า ที่ผันผ่าน
แม้จะนาน แสนนาน ไม่ฉงน
ภาพของศิษย์ น่ารัก ที่ซุกซน
แต่ละคน ยังจำได้ ไม่ลืมเลือน
ครูไม่มี สิ่งใด จะให้ศิษย์
มีแต่คิด ห่วงใย ใครจะเหมือน
รักดั่งลูก ในไส้ ใฝ่ใจเตือน
มิบิดเบือน พร่ำสอน เต็มกำลัง
หน้าส่วนตัว
552
